De avonturen van de loedermoeder

Nu de drukte van Kerst, of nou ja eerder de drukte vóór   Kerst afgelopen is, gaan we weer naar de alledaagse drukte. In feite is het samenleven met gedragstoornissen in een gezin terwijl jij en je man met PTSS leven, gelijk aan die dagen voor Kerst. Één grote chaos, je wilt wel plezier hebben maar ergens lukt het je nét niet helemaal. Ik ben zo ongeveer 2 à 3 weken voor de Kerstperiode ziek geworden. Ik had een zware griep te pakken. En als je al geestelijk op instorten staat, komt dat aardig hard aan. Nog harder dan gewoonlijk. Moet zeggen dat deze griep ook wel zwaarder was dan een gewone verkoudheid. Ik hoestte mijn longen kapot. Zo kapot dat ik 4 weken verder met gekneusde ribben thuis zat. En alsof dat allemaal niet al genoeg was, als klapper op de vuurpijl, ben ik vrijdag flauw gevallen. Althans ik herinner mij niets meer tussen dat ik naar de wc ging en totdat het ambulancepersoneel naast mijn bed stond. Wat een behoorlijke klapper moet ik hebben gemaakt, want mijn ruggen

Dat is het magische aan de Kerst. Kerst laat je de waarheid beseffen. Of het nu goed is of slecht. Of je nu alleen bent, problemen hebt of gewoonweg gelukkig bent! Je ervaart het allemaal. Dat is de magie van Kerst. Het laat je de waarheid zien en voelen. Het haalt je maskers weg. En Oud & Nieuw geeft je de magie van nieuwe kansen. Het laat je realiseren dat het mogelijk is om dingen anders te zien, om je anders te gedragen. Dát is waarom het de geweldigste tijd is van het jaar! Niet omdat je met familie bent. Want sommigen hebben er geen of moeten ze missen met Kerst. Niet omdat je samen lekker eet, want sommigen hebben geen eten en sterven van de honger. Niet omdat je huis mooi versierd is, want sommige mensen hebben geen huis om te versieren. Niet omdat je gezond bent, want sommige mensen weten dat ze stervende zijn of dat er een kans is dat ze sterven. Kerst is magisch door hoop. Gewoon hopen op het beste. En of die hoop nu met een God is. Of met Allah. Of zelfs zonder

Wat een ellendig iets dat kerstdiner. Althans, voor de moeders dan. De kinders vinden het geweldig. En daar doe je het dan uiteindelijk voor. Maar damn  wat een gedoe! Voor deze mama helemaal. Want ik heb dus niks bijzonders om mee te geven aangezien wij momenteel leven van voedselpakketten. En wat voel ik mij dan als moeder schuldig zeg! Dan nog te bedenken waar ik de tijd vandaan moet halen! Ik kom nu al amper aan alles toe! En dat precies als je zwaar overspannen bent, onderweg naar herstel. Allereerst begon het al een paar weken geleden. Ze hadden bedacht om strookjes met verschillende soorten eten te maken en dat de ouders dan maar zo'n strookje mee moesten nemen. Allereerst, heb ik niet eens de tijd om zo'n strookje mee te nemen en dan heb ik nog een zoon die, ook al zou ik het tig keer aangeven, zou vergeten er één mee te nemen. Dat was al punt één waar ik over begon te stressen. Toen bedacht ik me ineens dat ik helemaal niks kon kiezen. Pff, fijn weer dit. Met vol

Iedere moeder hoort het wel: je moet eerst goed voor jezelf zorgen voordat je voor anderen kan zorgen. Want moeders, geef nou eerlijk toe, we nemen veel op ons bordje. Maar hoe zorg je dan voor jezelf als je daar haast geen moment voor lijkt te hebben? Je hebt je werk, je kids, je huishouden, je man die ook een beetje aandacht wilt zo nu en dan. Ik mag blij zijn als ik paar minuten op de wc kan zitten alleen in alle rust! Zelfs nu ik dit typ, heb ik meerdere malen dit weg moeten leggen omdat mijn jongste weer wat had uitgevreten, zoals bijvoorbeeld het zoutvaatje leeggooien op zijn bed! Ik moest maar meer tijd met mijn gezin spenderen, want in de tijd dat ik (egoïstisch) mijn creativiteit erop los liet als model en fotografe werd mij verteld dat ik mijn gezin verwaardloosde. Ik weet het, je moet niet luisteren naar anderen. Daar gaan we weer. Maar ik ervaar nu dus dat ik het gewoon niet meer kan. Ik kan even geen mama zijn, ik kan even geen vrouw-van zijn, ik kan even geen medewerk

Ineens is het bijna Kerst en Oud en Nieuw, zitten we bijna in het nieuwe jaar! Wat gaat die tijd ineens snel! Met Sinterklaas achter de rug zijn we onderweg naar Kerst. En daar hoort natuurlijk een kerstboom bij. Wat een feest is dat zeg! Ik verkondig het altijd van tevoren aan zodat ik weet waar de boom kan staan zonder dat manlief hem omver loopt en je krijgt altijd hetzelfde antwoord "kijk maar". En uiteindelijk staat hij alsnog op de verkeerde plek en krijg je het weer te horen. Ja sorry mannen, maar die kerstboom hoort er nu eenmaal bij. Deal with it! Dan heb je nog je kids die het liefste mee willen helpen met de boom optuigen. Je wilt ze geen nee verkopen, maar diep in je (OCD-)hart wil je het zelf doen. Het is dan sneller klaar, ziet er perfect en gelijkmatig verdeeld uit. Maar ja om de kids toch een beetje zoet te houden, heb ik een klein kerstboompje voor in hun slaapkamer. Vrolijke mama, vrolijke kids. Iedereen blij. Oké behalve manlief, maar die heeft het maar

Welke moeder gebruikt het nu niet? " Vraag maar aan Sinterklaas " of " Ik zou maar luisteren, want anders krijg je niks in je schoen hoor " en nog meer van die zinnen. Het is een zwaar, druk, chaotisch moment zo in december waar ook nog Kerst om de hoek komt kijken, maar oh wat ben ik u dankbaar Sinterklaas! Want een (heerlijke) paar weken, heb ik iets waardoor ik heel even rust heb als moeder. Waardoor de kinderen even wél luisteren. Chantage wat ook echt werkt en niet slecht is voor hun gebit (zoals snoep; "Als je lief bent, krijg je een suprise-ei", argh wat heb ik een hekel aan al dat snoep bij de kassa!) of voor je portemonnee (zoals speelgoed: wetende dat je er thuis duizenden exemplaren van heb liggen, maar toch maar dat speeltje kopen om van het gebler af te zijn). Het enige waar ik dan geen ene malle moer van begrijp zijn surprises ! Dat is toch gewoon weer zo'n onderlinge competitie tussen (voornamelijk) moeders om te laten zien hoe creat