Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2019 tonen

Bijna voorbij

Het is weer bijna voorbij, het jaar 2019. Wat was je een mooi, maar zeker weer een zwaar jaar. Een jaar waarin ik overgeplaatst werd van werklocatie, omdat ik door mijn PTSS niet meer op de locatie kon werken waar ik overvallen ben. Een jaar waarin ik heel hard aan mezelf gewerkt heb met behulp van EMDR therapie. Een jaar waarin ik zwanger werd van onze derde zoon Marvel, die we na een lange zwangerschap en heftige bevalling dan eindelijk in onze armen konden sluiten. Een jaar waarin we een ritme hebben moeten vinden met zijn vijfen. Wat nog best een uitdaging is met een huis vol met ADHD, PTSS en een vleugje Autisme. Een jaar waarin wij een stapje dichterbij het oplossen van onze financiële problemen zijn gekomen en waar we ondanks de tegenslag van het ontslag van mijn man hopelijk in het nieuwe jaar toch nog verder zullen komen. Een jaar waarin we een rechtzaak over onze achtertuin hebben kunnen voorkomen. Hopelijk zullen we snel een ander huisje vinden waar er meer ruimte is

Marvel

Nee dan heb ik het niet over de superheldensaga Marvel, maar onze één maand oude baby. Hij doet zijn naam eer aan. Hij is loeisterk en heeft stembanden waar je U tegen zegt. Marvel is heel anders dan mijn andere jongens als baby. Marvel heeft een goede dag, zoals vandaag en morgen is het weer een slechte dag. Ik kan de klok eraan gelijk zetten, zo bizar. Ik heb vollop respect voor mama's met huilbaby's. Marvel is wel heel uniek, net als zijn naam. Hij is dus een huilbaby, om de dag. Maar vandaag is Marvel leuk, lief en gezellig. Morgen krijst hij weer de hele boel bij elkaar. Spuugt alles onder wat je maar kan bedenken en is niet stil te krijgen. Dus vandaag gaat mama maar weer alles wassen en even genieten van de rust. Want morgen is het weer voorbij met de rust. Borstvoeding, het is zo prachtig. Maar bij hem eerlijk, best een strijd. Maar een strijd die ik nog niet wil opgeven. Hij heeft enorm last van spugen en ondanks dat ik hem minstens een uur recht op hou na het voed

Kapper in opleiding

Heb jij ook een kapper in opleiding in huis? Zo eentje die stiekem zijn eigen haren knipt? Nou wij wel. Gisteren schrok ik mij even rot toen ik de haren van mijn (nee niet die eigenwijze middelste deze keer) oudste zoon zag! Een hele hap haar was eruit geknipt! Je zag zijn gezicht vertrekken toen ik vroeg hoe dit was gekomen en begon een heel lulverhaal op te houden over hoe een klasgenootje dit had gedaan toen hij in slaap was gevallen op school. Ja natuurlijk! Mijn man lachte al. We wisten beiden hoe laat het was. "Moet ik even naar school bellen dan?" vroeg mijn man lachend. Een klein sneaky lachje verscheen op het gezicht van onze puber en hij biechtte alles op. Blijkbaar had hij het schaartje van zijn Sinterklaas cadeautje gebruikt om zijn kunstwerk te maken. "Ik was bang dat jullie boos zouden worden en ik straf zou krijgen" was zijn tegen-antwoord. Maar wij konden alleen maar lachen. "Hoezo zou ik je straf geven, jij loopt zelf voor lul" antwoor

Dag Sinterklaasje!

Daaaahaaag daaahaaag Zw.. Oh nee, Roetveeg Piet! Wat ben ík blij dat Sinterklaas er weer op zit zeg! Het geheel begon al toen ik van mijn schuldhulpverlening geen geld kreeg voor cadeautjes. Kom op zeg! Gelukkig was de bewindvoerder van mijn man wat guller en met wat van mijn verjaardagsgeld erbij kon ik dan gelukkig nog wel wat halen. Mijn arme (nou ja ze hebben eigenlijk genoeg) kindjes konden hun schoen wel zetten maar konden maar één schoencadeautje krijgen en het lekkers heb ik maar verspreid over de dagen (altijd handig zo'n zak met chocolademunten en -kikkers).. Toen kwam het volgende. De suprise. Met niet veel centen te besteden en dus ook weinig knutselmateriaal in huis moest ik wat bedenken. Het kindje vond, net als Jason, Pokemonkaarten leuk dus had ik verzonnen om een grote Pokémonkaart te maken van een cornflakesdoos. Jason is een plaatje gaan zoeken en heeft hem zelf op de doos geplakt en eromheen getekend om het écht te doen lijken op een Pokémonkaart. We hadden

Ochtend-marathon

Het is 8 uur in de ochtend en het voelt alsof ik al een marathon heb gelopen. Vannacht begon het geheel om 1 uur 's nachts al. Ik verschoonde onze pasgeboren baby zoon en legde hem aan voor de borstvoeding. Heel sereen en ontspannend. Zo begon het althans. Hij sliep eindelijk en was voldaan. Prima, kon mama nog even wat gaan drinken en pogen verder te slapen. Nou mooi niet! Tot zeker vier uur in de ochtend ben ik in de weer geweest met hem, zijn bedje en zijn aankleedkussen te verschonen, hem te voeden en te kalmeren. Uiteindelijk zover gekregen, maar toen had ik nog twee uurtjes slaap voordat ik er weer uit mocht om onze tiener uit bed te roepen en dan ben je weer klaar wakker. Vind het zo knap dat manlief gewoon prinsheerlijk door het geheel heen heeft geslapen. Zo knap, ik ben jaloers! Vervolgens ga ik iedere ochtend een strijd aan met mijn ADHD-er/autistische puber om zich gereed te maken voor school. Dit is en blijft een gedoe. Ondanks het vaste ritme, die hij oh zo nodig

Kraamweek

Zo zwaar als de bevalling was, zo pittig was ook de kraamweek. Natuurlijk opgelucht en blij met onze lieve Marvel. Het geluk die hij ons geeft is onbeschrijflijk. Maar met alles wat verder in ons gezin gaande is, maakte het deze week ook erg pittig. Als je beiden met PTSS kampt, financiële problemen, onderweg naar een rechtzaak voor de achtertuin.. Wetende dat de feestdagen en een hoop van onze verjaardagen eraan komt en je nog steeds financieel niet goed zit. Dat brengt toch een hoop stress met zich mee en meer kraamtranen dan gewoonlijk. Plak daar oververmoeidheid van niet kunnen slapen omdat je nog een ritme aan het vinden bent en nog twee kinderen heb die ook aandacht willen waarvan er een uitgerekend nu de waterpokken heeft gekregen.. En je hebt een recept voor de moeilijkste kraamweek ever. Wat mis ik mijn kraamverzorgster! Niet alleen zorgde zij dat de aandacht verdeeld werd onder de jongens, dat mijn huishouden draaiende bleef en dat ik mijn draai weer kon vinden met een p

De bevalling

Alles begon spontaan en natuurlijk, mijn vruchtwater brak om 1 uur in de nacht en rond 3 uur ergens begonnen mijn eerste weeën. Met een gigantische lach liep ik daar rond. Alles ging zoals 'gepland' en met 41 weken en 5 dagen zwangerschap was ik er dan ook wel helemaal klaar voor! De kans in een badbevalling die ik zo graag wilde leek een stuk dichterbij want ik hoefde niet aan de weeënopwekkers dacht ik.. Had ik nu maar niet te vroeg gejuicht.. Na het breken van mijn vliezen kwam er nog geen wee dus ging ik even douchen. Het breken van de vliezen, het klinkt alsof je een hele plas water gaat verliezen. Dit was bij de geboorte van mijn oudste wel zo. Echter was ik toen 38,5 week zwanger. Ik denk dat hij wellicht toen nog niet helemaal ingedaald was. Dit keer was het, zoals bij de meeste gevallen heb ik begrepen, kleine straaltjes. Bij mijn middelste hebben ze mijn water moeten breken. Ik wist het dan ook even eerst niet te plaatsen en wilde nog niet te snel in mijn handjes kl

Levensles van een vermoeide loedermoeder

Versleten lig ik naast mijn peuter van drie op de bank. Eindelijk een dag even heerlijk met een vriendin gepraat en ondanks de hectiek die je met twee kleine koters om je heen hebt, was het toch even heerlijk. Wel vermoeiend want nu lig ik daar met harde buiken, een stuiterende baby in mijn buik, oververmoeid alleen met mijn peuter op de bank. Gelukkig kan mijn tiener zich prima zelf verzorgen en vermaakt zich dan ook uitstekend achter de Xbox. De deur op slot mocht ik in slaap vallen. Gelukkig is mijn moeder onderweg, want manlief is tot laat werken en met twee kinderen die pas over anderhalf uur naar bed moeten is het toch net even te zwaar nu. Wat bof ik toch met zo'n moeder! Wat ben ik het zat! Ik kan niet meer. Maar morgen middag heb ik dan eindelijk weer een afspraak bij de verloskundige. Het kan nu echt niet lang meer duren en dat houd mij wel op de been. Maar wat kan je lichamelijk en emotioneel op zijn zeg! Zo lief al die mensen die met mij mee leven. Iedere dag weer eve

Aambeienzalf en maagzuurremmers

Niks rozengeur en maneschijn! Aambeienzalf en maagzuurremmers. Zwangerschap is prachtig, mooi en heel wonderbaarlijk. Maar ook a big pain in the ass! Waarschuwing, deze blog post is niet voor de lezers met een gevoelige maag. Eerder schreef ik over zwangerschapskwaaltjes, maar écht benoemen wat deed ik niet. Althans niet alles. Maar nu met 41 weken en 2 dagen zwangerschap boeit het mij allemaal helemaal niks meer. Niet alleen heb ik al de gehele zwangerschap last van spataderen. Waar ik alles voor heb geprobeerd: steunkousen, niet teveel belasten, maar ook niet alleen maar stil liggen. Op het werk had ik een arbokruk en ik heb zelfs een steunpanty geprobeerd. Maar echt geholpen heeft het niet. Toen mijn buik eenmaal zo groot werd dat al mijn organen verdrukt werden, kreeg ik enorme last van maagzuur en met name na het avondeten en 's nachts. Eerst probeerde ik gewone maagzuurremmers, kauwtabletten. Maar dat werkte amper en soms helemaal niet. Toen stelde de verloskundige Antage

41 weken zwanger

Ja écht en dat te bedenken dat er vrouwen zijn die de 42 weken aantikken. Oké Aman, niet te hard zeggen, want je naait jezelf straks weer.  Ze zeggen allemaal "Geniet van je zwangerschap, want voor het weet is het voorbij" maar nee ik denk dat je dat genieten zo rond de, mwah, laten we zeggen 37 weken al ruimschoots gepasseerd ben. Je kan jezelf amper nog voortbewegen. Je hebt alle series en films op Netflix onderhand al afgekeken. Het huis is zo schoon dat is het in tijden (lees: tijdens je laatste zwangerschapsverlof) niet zo meer op orde geweest. Je laat soms gewoon expres wat op de grond vallen of ben blij als de man of kinderen een rommel hebben gemaakt, want yes, je hebt weer 3 minuten wat te doen! Je hebt alle babykleertjes en lakentjes al tig keer gewassen en gestreken. Alle nummers staan voorgeprogrammeerd in je telefoon, alles is geregeld en klaar. En dan.. Niks. Gisteren ben ik gestript bij de verloskundige. De aanmoedigingen van iedereen die mij succes wenste

Lekker blijven plakken

De dag begon al geweldig wetende dat je ieder moment kan bevallen en je man een uur en een kwartier van je vandaan rijden is en dat terwijl die boeren ook nog eens aan het protesteren zijn (geen slecht woord daarover hoor, maar waarom nu?!).. Vervolgens de ochtend beginnen met een overspannen autistische zoon die activiteiten ging doen op school van Brede School, maar helemaal overstuur was want ik kon niet mee dus hij wist niet wat hij ging doen. Nou als er iets is wat je bij een autist niet moet doen, is dat het wel.. Afijn, gelukkig is dat allemaal goed gekomen en zit ik nog met een baby in mijn buik en een tevreden autist thuis op de bank, maar het werd mij niet gemakkelijk gemaakt. Mijn peuter besloot namelijk in de nog geen twee seconde dat ik een bakje met eierschillen aan het opruimen was in de keuken uit de kast een tube seconde lijm te pakken waarmee hij van die knutseloogjes wilde gaan vastplakken! Heel zijn handen onder de seconde lijm. Lichtelijk, of nou ja behoorlijke

Loederhond

Loederhond Eens even wat anders dan verhalen over mij, mijn kids en mijn grote kind. Ik heb nog een kind, onze Stafford hond Jayley. Sinds kort laat ik haar weer buiten uit en niet in de tuin aangezien we gezeur hebben met de woonstichting. Ik zal jullie dat gezeur nog even besparen, maar damn! Nu weet ik weer dondersgoed waarom ik haar in de tuin liet al die tijd! "Ik ben bang voor je hond" zegt een volwassen vrouw tegen mij. Sta je dan hoogzwanger met een peuter van 3 met je hond die nog geen vlieg kwaad zou doen! "Ze doet niks hoor. Ze is zelfs eens gebeten door een Maltezer en toen deed ze zelfs niks terug". Dat vond de vrouw dan toch wel zielig, maar haalde die 'angst' niet weg, want volgens mevrouw "Je weet het maar nooit". Echt pff, wat een vooroordelen hangen er weer aan dat hondenras zeg! Ik ben eerder bang voor de kleine hondjes dat ze onze hond wat aan doen met hun grootsheidscomplex. Alle eigenaren lopen meters om met hun hond om

Speelgoed is voedsel en voedsel is speelgoed

De fase waar mijn peuter van drie jaar in zit. Alles waar hij mee speelt, dan wel niet persé speelgoed, zoals een stukje wc-papier eindigt in zijn mond. En alles wat eten is, zoals een cracker word gebruikt als speelgoed, zoals een racebaan voor zijn autootjes. Inclusief het fijnknijpen van de crackers. Die krijg je er gratis en voor niks bij. Pff, wat een verschrikkelijke fase zeg! Als je dacht dat je je handen vol had aan je huishouden an sich, wacht dan nog maar even tot ze dit stadium bereiken. Net als je denkt dat ze het begrip hebben van wat eten is en wat niet, na de baby/dreumes-fase ik-stop-alles-in-mijn-mond, dan komt dit weer om de hoek kijken! Mijn man krijgt weer lichtelijke beroertes tijdens het avondeten aangezien meneer meer speelt met zijn eten dan echt eet. Sowieso gaat er de afgelopen weken niks anders dan fruit, kwarktoetjes en eierkoeken in. Bij onze oudste ging ik heel braaf bij iedere maaltijd zitten en vliegtuigje spelen in de hoop dat er nog een boterham of

Het grote kind

Het grote kind. Je weet wel.. Die eigenlijk net zo slecht luistert als je kinderen maar waarvan je de hoop al hebt opgegeven om te her-opvoeden.. Vandaag ga ik het over de man, de vader hebben. En dan heb ik het niet over die heilige man in de lucht die in filmen verkondigd word door Morgan Freeman. Maar die iedere nacht naast je ligt, waarmee je klaarblijkelijk mini-mensen hebt gemaakt die verdacht veel van zijn karakter tonen. Wat is dat toch altijd? Jij draagt ze 9 maanden in je buik, doet je moeite om ze op te voeden en uiteindelijk lijken ze op hun vader! Hij zet zijn voeten op tafel (met schoenen aan), laat zijn schoenen in de woonkamer staan. Ik moet hem altijd tig keer herinneren dat de vuilniszak naar buiten moet en zelfs als ik hem voor de deur zet, doet dat geen alarmbellen rinkelen. De vaat zet hij wel netjes in de keuken maar de vaatwasser (is alleen omdraaien) is net te ver. In het hele huis ligt kleding verspreid "die hij later nog een keer aan gaat doen"

Net even iets anders

Onze oudste zoon Jason, voor degenen die mij pas hebben leren kennen: hij is 9 jaar en word op 1e Kerstdag 10 jaar. Ook al is hij officieel nog geen tiener, puberen kan hij al even! Geen enkele ochtend gaat voorbij zonder een discussie ergens over. Zijn leven is over zonder gamen of mobiele telefoon. En alles is zwaar, opstaan is zwaar, een boodschapje halen is zwaar, je spullen opruimen is zwaar. Ze moeten "altijd alles doen". Je kent het wel.. Naast de gebruikelijk typische pubertijd heeft onze Jason ADHD en autisme. Helemaal geen probleem natuurlijk en ergens onvermijdelijk haast zelfs (papa heeft ADHD en opa autisme). Maar het heeft ons wel een paar probleemjaartjes opgeleverd met een eindeloze discussie met onze huisarts die beweerde dat "er toch helemaal niks mis wat met onze zoon". Ugh!  Zo ook vrienden en familie met hetzelfde verhaal. Alsof wij ons kind iets aan het aanpraten waren zo voelde het. Echt heel naar. Maar wij merkten gewoon dat hij in

Dé (gezins)zwangerschapsfotoshoot

Zoals ik al een beetje verklapt heb, hebben wij een ontzettend leuke fotoshoot gedaan bij Ingrid thuis. Stond al een geruime tijd op de planning en gelukkig heb ik het met bijna 37 weken zwangerschap nog even volgehouden om niet te bevallen. Die ene avond oefen/indalingsweeën dacht ik even dat ik deze letterlijk en figuurlijk op mijn buik kon schrijven, maar gelukkig is het goed gekomen. De fotoshoot ging uiteraard niet zonder vlag of stoot. Kon ook niet anders.. Allereerst was ik natuurlijk veel te laat met de kleding voor de shoot regelen. Financieel immers ook niet echt mogelijk, moest echt even wachten tot het einde van de maand. Ook gezien ik niet wist of ik er nog in zou passen. Voor de jongste had ik al allang een t-shirt en expres een maatje groter genomen. De oudste had ik ook wel wat, maar dat vond ik ineens weer niet leuk en bij de fotoshoot passen. Ik had zelf al een t-shirt waar ik inmiddels niet meer inpastte, dus moest voor drie van ons wat nieuws zoeken. Uiteraard g

Het sokkenmonster

Ieder huishouden, ongeacht kinderen of niet (met kinderen wel des ter meer lijkt het) heeft er last van: het sokkenmonster! Althans voor zover ik weet heb ik nog nooit iemand gehoord die er geen last van heeft. Na het wassen blijf je met een aantal enkele sokken zitten waarvan je hun wederhelft nooit meer terug vind. Het probleem is bij ons is dat er geen eind aan de was komt en ik dus ook niet weet of de sokken echt verslonden zijn aan het sokkenmonster of nog ergens ronddwalen. Dus ik ben op zoektocht gegaan naar de verloren sokken. Onder ieder bed, onder de bank, kasten, achter de verwarming, tussen de vuile was. Overal heb ik gezocht. Ook in setjes in de kasten, of ze wel kloppen. Lees: mijn moeder die ook wel eens wasjes voor mij doet - de engel - is een beetje kleurenblind en verward nog wel eens donkerblauw en zwart met elkaar bijv. Dan krijg je setjes zoals deze die ik ontdekte: Na de hele zoektocht in het huis heb ik toch nog deze sokken over. Hoe dan? Verbaas mij

Zindelijk

De vraag die je krijgt zo rond de periode van 3 jaar, althans uit mijn ervaring: "Is hij/zij al zindelijk?". Je voelt je haast een verschrikkelijke moeder als het niet zo is. Nu ben ik retetrots op mijn jongste die overdag al best snel zindelijk is. Hij heeft zo nu en dan nog een ongelukje, maar tóch! Bij de oudste, waarbij ik met stickers en beloningen bezig was duurde het een eeuwigheid! Of nou ja dat dacht ik.. Ieder kind zijn eigen ritme. Ik zag een berichtje voorbij komen in een loedermoedergroep hoe zorg ik dat mijn kind zindelijk word. Nou mevrouw heel simpel, je legt ze uit wat het inhoud, wijst ze waar en de rest is aan je peuter/kleuter. Al die trucjes met stickers en beloningen is leuk en aardig. Maar uit ervaring spreek ik dat ze dan alleen maar altijd materialistische dingen verwachten als ze een keer iets goeds doen. Nee hoor deze loedermoeder geef haar peuter nu een knuffel en een high five, of zoals hij het noemt 'High Ty"! En daar is hij mega tro

Zwanger en sexy!

Een tijdje geleden heb ik een zwangerschaps poudoirfotoshoot gedaan bij dé beste boudoirfotografe ooit: Pascale Dekker,  PD Fotografie . Na het plaatsen van de foto volgde een opmerking van een andere zwangere vrouw die mij echt pijn aan het hart deed. "Ja dat is leuk als je slank bent". Pff, wat word ik daar moe van zeg! Dat zoveel vrouwen nog steeds niet blij zijn met hun uiterlijk en denken dat je maatje 34 moet hebben om mooi te zijn. En wat ik al helemaal niet kan begrijpen is dat een zwangere vrouw die een kind aan het maken is in haar buik (hoe wonderbaarlijk is dat?!) onzeker kan zijn van haar zwangere lichaam of haar lichaam na de zwangerschap. Vergeet niet wat je lichaam allemaal doet of heeft gedaan hè! Ik ga nu niet net doen alsof ik nooit onzeker ben van mijn lichaam en wat zwangerschap ermee doet. Geloof mij die onzekerheid heb ik ook. Zo verdwijnt mijn mooie volle cup D ook binnen no time na de bevalling en borstvoeding, lijkt mijn ene been gebroken zo opgezw

De eerste schooldag!

Eindelijk! Daar was hij dan: de eerste schooldag na de zomervakantie! Wat heeft deze (loeder)moeder daar met smart op zitten wachten zeg! Na 6 weken zomervakantie raak je uitgedacht met wat te doen, wil je gewoon weer regelmaat en bovenal even rust! Nu gaat dat bij mij sowieso niet helemaal op aangezien ik nog een niet-schoolgaande peuter rond heb lopen en zal dat de eerstkomende jaren sowieso niet gebeuren aangezien kind nummer drie onderweg is (ben nu 32 weken zwanger van hun baby broertje) maar goed, toch was ik wel blij vanochtend. Zo blij dat ik gewoon zowaar vroeg wakker was, helemaal energiek, mezelf aangekleed en wel en alles klaar heb gezet. Moest echt nog een paar keer knipperen met mijn ogen om te zien dat ik niet nog stiekem aan het dromen was zeg maar.. Zo verbaasd was ik er zelf van! Lekker relaxed ontbeten, aangekleed en gewoon super chill! Waarom lukt dat nu niet altijd?! Op ons dooie gemakje naar school gelopen en had zowaar vanochtend de e-mail doorgelezen en wist

De laatste loodjes

Nog 9 weken te gaan in deze zwangerschap. De laatste loodjes wegen het zwaarst en daar is geen woord van gelogen! Mijn lichaam krijgt het steeds zwaarder en de vermoeidheid slaat toe. Iedere simpele taak zoals bijv. de was ophangen is alsof je een marathon aan het lopen bent. En dan heb ik die laatste loodjes ook nog eens in de zomervakantie met een hyperactieve peuter. Waar ben ik aan begonnen? Och ja, we komen er wel. Maar het lijkt allemaal wel heel langzaam te gaan. Precies zoals ik had verwacht. En als ik tegen iedereen zeg hoe lang ik nog moet hoor ik keer op keer "Oh nog maar eventjes dus!". Zo voelt het niet. Ik weet dat ik straks wens dat ik weer zwanger was als de kleine man er eindelijk is en begin nu in de fase te komen waar je je onzeker voelt over hoe straks verder. Waar ik bij de eerste bang was hoe het allemaal zou zijn en bij de tweede bang zou zijn dat ik de aandacht niet goed kon verdelen, heb ik nu de angst hoe ik het allemaal ga doen. Hoe de jongste

Is de zomervakantie al voorbij?

Ik ben het nu al helemaal zat! Ik ben uitverzonnen met wat we kunnen doen, want in het hoofd van mijn 9-jarige puber is niks leuk. Hij zou het liefst de hele dag achter zijn telefoon YouTube-filmpjes willen kijken of gamen op zijn X-box. En dan ben ik dan toch de deur uit om wat te doen komt er een 3-jarige peuterpuber met zijn driftbuien omdat zijn schoenen uit moeten in een speeltuintje waarvan ik gewoon niet zeker ben dat er geen stuk glas tussen het zand ligt en dit dus niet wil. Om maar even een voorbeeld te noemen hè, want geloof me die driftbuien kunnen overal over gaan. Om de kleinste stomme dingetjes. Iedere dag sta ik met volle moed op om er wat leuks van te maken om in de nacht mijn bed in te kruipen en een gevoel te hebben weer gefaald te hebben, ken je dat? Zal ik dan maar een dagje thuisblijven? Maar als ik dit doe, is het eigenlijk nog erger. Voor mijn puber niet die vermaakt zich wel, maar mijn peuterpuber trekt dit niet en moet echt de deur uit. Op een gegeven mome

Snoep, koek en cola!

Eergisterenavond wilde mijn peuter voor het slapengaan het blikje cola dat in de koelkast stond, wat van zijn grote nicht was. Sowieso was het bijna bedtijd en dat niet alleen, het is niet van mij dus ja hij kreeg het niet. Een hele heisa gevolgd met een driftbui uiteraard! Ik kon er echter wel smakelijk om lachen en filmde het geheel ook gewoon en wat me nóg meer vermaakte was het feit dat mijn peuter tussendoor vergat waar hij mee bezig was. Hij stopte dan met drammen en na een tijdje zag je echt letterlijk in zijn gezicht oh ja ik was ergens mee bezig! En dan ging hij weer. Ik heb het filmpje tijdens de driftbui ook nog eens laten zien aan hem en hij wist zijn lach tussendoor toch niet in te houden. Ik zie er toch wel een beetje raar uit zo  moet hij hebben gedacht. Na zijn driftbui nam zijn nicht toevallig de cola en ging zichzelf opmaken in de badkamer om te vertrekken. Mijn peuter zag het blikje staan en keek mij aan. Ik wist dondersgoed wat hij wilde. Aangezien het toch zome

Lieve omi

Het is nu alweer meer dan twee weken verder sinds je ons verlaten hebt. De dagen lijken voorbij te vliegen, maar daarentegen lijkt de tijd stil te staan. Het valt soms nog steeds niet te bevatten dat je er niet meer bent. Dat je nooit meer zal bellen op verjaardagen, als je hoort dat ik weer goed ziek bent of als je weer een deel van je meubilair aan ons wilde schenken. Nu staat jouw koelkast en kast in ons huis. Je buddha's. Een canvaslijst met een mooie foto van jou. Je bent in ons huis zoals je in onze harten altijd zal zijn, maar God oh God wat missen we jou! Het idee dat je onze derde zoon nooit zal zien, leren kennen en vasthouden. Die pijn gaat nooit meer weg. Maar je moet door. Doorgaan na verlies is zoiets moeilijks. Ik denk dat die pijn ook nooit helemaal weg zal gaan. In die 11 jaren dat ik je heb leren kennen heb ik leren begrijpen waarom je zo dierbaar was voor mijn man en zijn familie. Je nam iedereen zoals hij of zij is, maar had ook geen blad voor de mond als je h

Zwangerschapsgevangenis

Het is het grootste geschenk van God, Allah of van het leven. Wat je er ook van maken wilt. Zwanger zijn en een kindje gezond voldragen ter wereld brengen. Maar toch ondanks dit wonder wil ik toch even klagen over hoe het soms voelt als een gevangenis in je eigen lichaam. Vergis je niet ik geniet ook echt van dit wondertje in mijn lichaam. Ik denk zelf meer dan menig mens doet gezien mijn geschiedenis aan moeilijk zwanger worden en drie miskramen tussen mijn twee gelukkig kerngezonde kinderen. Maar echt. Soms voelt het als een menselijke gevangenis. Je lichaam verandert zoveel en soms zo erg dat je amper nog kan bewegen. Je waggelt als een pinguïn door de kamer als je überhaupt al te voet komt. Het hele begin van een zwangerschap al dat je iedere dag de verschijnselen hebt van een eeuwig durende kater, daar begint het al mee. Dan heb je heel even, althans ik had dat, een moment van puur geluk en alles straalt. Je huid, haar, alles straalt van geluk en is een stuk gezonder dan gewoonl

Hittegolf

Pff, wat een hitte hè mensen?! Niet normaal meer hoor! Global warming is a bitch!   En zo gaan we gewoon vrolijk door met in auto's etc. rijden. Paffen vrolijk door. Gebruiken wegwerpplastic, -luiers en flikkeren al het afval in één container als we het überhaupt al in een container gooien en niet gewoon op straat. Zeg niet dat ik niet tot die groep behoor hoor, maar dit hebben we (helaas) toch echt aan onszelf te danken. Dat is wel één ding wat zeker is! Het geniale aan dit weer is.. Dat de innerloedermoeder van iedereen naar boven komt. Zelfs bij die zogenaamde perfecte moedertjes gaan de knoppen om. Wat zeg je lief? Wil je je zesde ijsje? Welja joh pak maar! Of we zo voor de vierde keer in de week patat gaan halen bij de snackbar? Ja joh is goed! Wil je in bad, uit bad, naar binnen, vervolgens weer naar buiten, met zand spelen en weer in het zwembad? Welja joh. Leef je uit. Mama blijft even hier lekker niks doen op die stoel ja? Er staan pakjes drinken in de koelkast.  Kin