De avonturen van de loedermoeder

Help! Dat is waar ook! Het kinderfeestje, pff dat ook nog!   De traktaties op school gehad, verjaardag voor familie en vrienden en ja dan heb je dat kinderfeestje nog.. Voorbereiding is het halve werk, zeggen ze. Maar wat als je uitverzonnen bent? Sowieso is het vanaf de leeftijd 9 jaar een stuk moeilijker. Voor die tijd, verzon ik het één na het ander. Maar nu.. Ik wist het echt even niet meer. Gelukkig kwam ik die robot uitnodigingen tegen bij Zeeman. Ja dat is het!   Meteen inspiratie voor de traktaties en het kinderfeestje. Nou mooi! Oké en nu? , Gelukkig zitten er 6 uitnodigingen in. Alhoewel hij tot mijn verbazing echt heel hard moest nadenken over wie. De eerste drie had hij zo opgenoemd, maar voor de rest.. Wist hij het niet. Hij noemde één naam toen dacht ik pff, dan hoef ik de rest niet meer uit te nodigen die telt al voor zes kinderen! En hij noemde er één waarmee ik met de moeder wat onenigheid had gehad. Vooruit Aman, het is zijn feestje, zet je trots opzij.   V

Facebook 'vind ik leuk' door zijn herinneringen. Zo kreeg ik een herinnering aan deze foto en tekst: "Dit is hoe het einde van een driftbui eruit ziet. Althans meneer ging nog eventjes door hierna. Maar dit keer lukte het me wel. Ik bleef rustig. Lette niet op al die mensen om me heen die me bleven aanstaren. Geef ze eens ongelijk. Geloof me de exorcist was er niks bij! Maar toch.. snap ik het niet. Dat moeders zich opgelaten voelen op zo'n moment. Dat men toch die acceptatie van de mensheid nodig heeft. Ik sloot me af. Bleef rustig en begon hem gewoon te knuffelen. Hij schopte en sloeg me en krijste. Maar ik bleef hem knuffelen tot het stopte. Dat moment sloeg hij zijn armen om mij heen. Hij was gewoon moe. Normaal had ik gek geworden omdat ik me dood schaamde omdat iedereen me aanstaarde. Maar nu niet. Ik deed net alsof ik alleen was met hem. En dat werkte. Ik heb een driftig kind, een Chucky, de duivel. Als mensen hem zien en zeggen oh wat een schatje. Zou

Wie dat ooit heeft uitgevonden moet zich diep gaan schamen! Traktaties. Wat een ellende weer! Allereerst begon het met wanneer gaan we dan trakteren? Onze ouste zoon is namelijk (heel fijn) op Eerste Kerstdag jarig. Al een aantal jaren nu trakteren we dus in de week voor de kerstvakantie. Helemaal niks natuurlijk, want alle aandacht voor zijn verjaardag is ver te zoeken. Plus je hebt al genoeg te regelen voor Kerst, net Sinterklaas achter de rug en dan moet je ook nog eens apart verjaardagen gaan vieren voor familie en vrienden omdat ja.. toch merendeel kan niet op Kerst komen. Heel fijn. Toevallig was deze loedermoeder (uiteraard) strontziek en ook nog eens op punt van (letterlijk en geestelijk) instorten dus mooi maar voor gekozen om na de kerstvakantie te gaan trakteren. Nou moet zeggen, dat ga ik voortaan altijd zo doen! Nou ja, dat probleem dus ook weer opgelost. Alleen dan komt het volgende probleem: wát ga je nu weer maken! Je hebt al zoveel gehad en ben een beetje inspira

Want dat kan het zomaar zijn. Vrijdagavond, 4 januari. Kerst doorstaan. Oud en nieuw doorstaan. Zware griep doorstaan, inclusief flauwvallen met bezoek van ambulance-personeel. Heerlijk even na de derde werkdag, na weken thuis ziek te hebben gelegen, zijn mijn man en ik gezellig naar onze kroeg gegaan. Kinderen waren nog bij oma in Nieuwerkerk. Dus heerlijk even een avondje genieten. We waren er al een behoorlijke tijd niet geweest dus hadden genoeg bij te praten met iedereen. Ook met Ilona. Oh, Ilona. Na zaterdag een gezellig meidenavondje te hebben gehad bij mijn beste vriendin en een relaxte zondag met de jongens, begon ik met volle moed aan mijn werkdag. Tot.. Totdat ik mijn Facebook-account opende. Ik knipperde nog een keer met mijn ogen omdat ik dacht dat ik mij vergist had. Maar nee! Onze Ilona is overleden. Zondag, twee dagen nadat we haar gezien hadden na een lange tijd! Mijn maag draaide om. Wat een klap! Ik zag van alles voorbij komen. Momenten met haar. Begon fouten te ma