De avonturen van de loedermoeder

Het is alsof ik een internetbrowser ben waarin twintig vensters open staan, waarvan er acht bevroren staan en ik heb werkelijk geen idee waar die muziek vandaan komt. De wereld gaat door maar ik sta stil. En het ergste is ik kan niemand vertellen waarom omdat ik het zelf ook niet weet. Ik ben overgeplaatst naar mijn oude filiaal en het voelt heerlijk! Als een verademing. Ik kom er helemaal tot rust en ontmoet weer vaste klanten van vroeger. Ik voel mij weer helemaal op mijn plek en gelukkig. Alleen wat is er toch met mij? Ik blijf zo prikkelbaar. Iedere drup in die emmer is er één teveel. Ik ben argwanend. Als het nu zo goed gaat, dan moet er nu wel weer iets ontzettend hard de mist in gaan. Waarom kan ik niet gewoon genieten van dat het een keer goed gaat? Ik snap het wel. Ik snap mezelf wel. Want keer op keer ging er van alles mis nadat er iets moois gebeurde. En die situatie zit ik nu weer in. Dat het goed gaat. Dus dan ga je er automatisch weer vanuit. Want ja, zo gaat het alti

Wat een feest altijd, die poepluier. Op de een of andere manier verschijnt die altijd op het moment dat je helemaal klaar bent om te vertrekken. En dan is het er niet zo één waar je zo mee klaar bent. Nee zo'n lekkere dunne spuitluier. Het ergste is dat je er gewoon niet van leert. Het gebeurt iedere keer weer. Althans mij gebeurd het iedere keer weer. Of het nu naar de winkel gaan, school, gastouder of nog erger een belangrijke afspraak waar je echt om een bepaalde tijd moet zijn. Die poepluiers komen er altijd tussendoor om roet in het eten te gooien. Eten en poepluiers in één zin. Hmm niet zo slim. Ochjah, als je een echte moeder bent word je immuun voor poep- en plaspraat. De geur, structuur. Niks verbaast je meer. Die foto's die je op internet voorbij ziet komen met poep overal. Ook daar leer je mee omgaan, geloof me. Gewoon hoppa, met kleding en al onder de douche. Maar moet je nagaan dat zulke soort poepluiers precies komen voordat je op het punt staat te vertrekken! D