Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit juni, 2019 tonen

Schuldgevoel

Nooit gedacht ooit zovaak en zoveel een schuldgevoel te kunnen hebben en dat desondanks dat je eigenlijk diep van binnen weet dat je niet schuldig bent. Vanaf het eerste moment als moeder was alles nieuw. Ik praat nu over 9 jaar geleden. Ik was pas 20 jaar en had al een klein mini-mensje om voor te zorgen. Alhoewel ik al mijn liefde, tijd en energie in dat ventje heb gestoken, voel ik mij nog steeds schuldig dat ik niet eerst een huisje had gezocht en een vaste baan had gezocht. Dom eigenlijk want nu heb ik een vaste baan en een huisje en zijn er weer andere zaken waar ik mij schuldig om voel. Bij onze tweede voelde ik mij weer schuldig tegenover de oudste omdat ik met de tweede gewoon veel meer wist. De borstvoeding heb ik veel langer volgehouden bij hem, ik gaf hem verse hapjes in plaats van potjes voeding. Ik droeg hem op de juiste manier. Nu hij een peuter is voel ik mij weer schuldig dat ik zo weinig met hem doet, omdat ik gewoonweg minder tijd en energie heb dan bij zijn gr

(Loeder)moederziel alleen!

Iets wat je dus niet moet doen. Deze loedermoeder alleen laten haha! Mijn man werkt wel eens in de kost en op de een of andere manier gebeuren er dan altijd van die dingen die anders nooit gebeuren... Het begon al bij dag 1. In de ochtend liet ik de hond in de tuin, want ja, normaal gaat dat ook prima. Manlief alles zo gemaakt dat ze niet weg kan lopen. Althans dat dachten we.. Wil de hond naar binnen halen.. Geen hond!  Dit meen je niet?!  Hup, schoenen aan en zoeken. Kom twee vrouwen tegen met honden niks gezien. Komt ze ineens vrolijk aangehuppelt! Pff! Nou ja vervolgens dagje werken en dan komt de eerste avond zonder papa slapen al. Mijn oudste autistische zoon kon dat even niet handelen. Om 3 uur in de nacht staat hij naast mijn bed: "Mama ik heb alles al geprobeerd maar ik kan echt niet slapen". Oh fijn, dus dan mag mama automatisch ook niet slapen?! Uiteindelijk na een aantal keren heen en weer lopen en waarschuwen dat hij anders de hele week niet op zijn telefoo

Wees jij maar kind!

Gisteren zijn wij met ons gezin naar Batavialand geweest. Moeders had weer (heel cheap ass ) gratis kaarten weten te bemachtigen met een actie bij de Kruidvat. Alleen was ik uiteraard weer te laat met het activeren van die krengen! Gelukkig met een hele hoop e-mailcontact heb ik het toch nog voor elkaar gekregen. We hadden geen idee wat we bij dit uitstapje moesten voorstellen, maar met het woord 'museum' kreeg ik al de kriebels. Met een 9-jarige ADHD-er is dat al best pittig. Gooi daar nog een 3-jarige peuter bij en de uitdaging is compleet! Dan kwam punt nummer 2 er nog bij: anderhalf uur zo ongeveer in de auto zitten met die twee. Het eerste half uurtje ging nog wel. Ze waren beiden blij en opgewonden want we gingen een dagje erop uit. Maar na dat half uurtje begon de verveling toch wel toe te slaan. Terwijl onze oudste zat te zeuren dat hij honger en dorst had, begon de jongste al te jengelen. Zo lang stil zitten is voor hem helemaal niks! 2 seconden thuis op de bank zi

(Loeder)moeder op diët

De mensen die mij kennen zullen vast schrikken bij het horen van het woord 'diët' bij mij. Maar laat mij jullie gerust stellen, dit diët is niet om af te vallen, maar juist om bij te komen. Jarenlang vecht ik al met een strijd om er kilootjes bij te krijgen. Daar waar menig moeder om mij heen probeert af te vallen, valt mijn strijd een beetje in het niets. Want er valt voor mij toch niets te klagen? Alles wat ik at, zo ongezond/vet mogelijk, niks mocht baten. Geen grammetje kwam eraan. "Heerlijk toch?" zal je vast denken.. Nou nee, het is iets waar ik al heel mijn leven last van heb. Wat heeft dit met loedermoeder te maken? Nou die ongezonde levensstijl.. boterhammen met zoet beleg, wit brood, pakken sap, siroop.. Veel fast food. Dat gaf ik dus ook door aan mijn jongens. Want die bouw, die hebben ze toch echt hetzelfde als mama. Althans mijn oudste zoon sowieso. Bij mijn jongste zie ik nog hoop. Die kan best een beer van een vent gaan worden dalijk. Mijn gewicht

Als je dan eindelijk alleen bent..

Met iedere dag je man en kinderen om je heen, heb je af en toe behoefte aan wat rust en tijd alleen (denk je). Maar hoe dan ook heb je er altijd wel één van beiden of wellicht altijd beiden wel om je heen. Het liefst zou je even lekker alleen op de bank of in bed kruipen met je eigen serie. Lekker drankjes en hapjes voor jezelf. Het denken aan die oase aan rust alleen al doet je wegzweven.. Maar! Als het er dan op aan komt. Manlief werkt in de kost de hele week. Kinderen hebben vakantie en slapen een paar nachtjes bij opa en oma.. Dan pas besef je het. Je zit dalijk alleen in de avond. Oké de hond is er nog en kan ook alleen maar jammeren omdat die zich ook afvraagt waarom het ineens zo stil in huis is.. Maar nee, echt rust vinden en genieten lukt mij nooit zo alleen. Sinds dat ik gewend ben geraakt aan die drukte kan en wil ik niet alleen zijn. Je raakt toch gewend aan die bijgeluiden in je huis. Dat geschreeuw van de kinderen naar elkaar. Het gepraat over auto's, trainen, voetb

Zon, zee, strand en een hele hoop zweet!

Afgelopen weekend liepen de temperaturen hoog op en daar moet natuurlijk van genoten worden! En waar kan dat nu beter dan op het strand? Onze oudste zeurt al jaren om een dagje naar het strand te gaan. Maar iedere keer was er wel iets. Of we moesten werken op een mooie dag en dan waren we vrij om te gaan maar dan was het weer niet mooi genoeg. Of de auto was kapot of we hadden helemaal geen auto. Maar nu viel alles op zijn plaats. We waren vrij, we hebben een auto die ook echt goed rijd en het werd ontzettend lekker weer. Dus hoppa tas inpakken en gaan! 'Even' een tas inpakken denk je dan.. Schone kleding, zwemkleding, handdoeken, zonnebrand.. Oh ja en luiers en zwemluiers! Dan nog eten en drinken. Speelgoed.. Je basis spullen nog: telefoon, sleutels, portemonnee.. Oh ja en de fotocamera! Zijn de batterijen wel opgeladen? Die van de telefoon ook? Drinken voor onderweg klaar? Je staat er eigenlijk niet bij stil wat er allemaal bij komt kijken met zo'n dagje weg. Afijn. O