Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit oktober, 2019 tonen

Levensles van een vermoeide loedermoeder

Versleten lig ik naast mijn peuter van drie op de bank. Eindelijk een dag even heerlijk met een vriendin gepraat en ondanks de hectiek die je met twee kleine koters om je heen hebt, was het toch even heerlijk. Wel vermoeiend want nu lig ik daar met harde buiken, een stuiterende baby in mijn buik, oververmoeid alleen met mijn peuter op de bank. Gelukkig kan mijn tiener zich prima zelf verzorgen en vermaakt zich dan ook uitstekend achter de Xbox. De deur op slot mocht ik in slaap vallen. Gelukkig is mijn moeder onderweg, want manlief is tot laat werken en met twee kinderen die pas over anderhalf uur naar bed moeten is het toch net even te zwaar nu. Wat bof ik toch met zo'n moeder! Wat ben ik het zat! Ik kan niet meer. Maar morgen middag heb ik dan eindelijk weer een afspraak bij de verloskundige. Het kan nu echt niet lang meer duren en dat houd mij wel op de been. Maar wat kan je lichamelijk en emotioneel op zijn zeg! Zo lief al die mensen die met mij mee leven. Iedere dag weer eve

Aambeienzalf en maagzuurremmers

Niks rozengeur en maneschijn! Aambeienzalf en maagzuurremmers. Zwangerschap is prachtig, mooi en heel wonderbaarlijk. Maar ook a big pain in the ass! Waarschuwing, deze blog post is niet voor de lezers met een gevoelige maag. Eerder schreef ik over zwangerschapskwaaltjes, maar écht benoemen wat deed ik niet. Althans niet alles. Maar nu met 41 weken en 2 dagen zwangerschap boeit het mij allemaal helemaal niks meer. Niet alleen heb ik al de gehele zwangerschap last van spataderen. Waar ik alles voor heb geprobeerd: steunkousen, niet teveel belasten, maar ook niet alleen maar stil liggen. Op het werk had ik een arbokruk en ik heb zelfs een steunpanty geprobeerd. Maar echt geholpen heeft het niet. Toen mijn buik eenmaal zo groot werd dat al mijn organen verdrukt werden, kreeg ik enorme last van maagzuur en met name na het avondeten en 's nachts. Eerst probeerde ik gewone maagzuurremmers, kauwtabletten. Maar dat werkte amper en soms helemaal niet. Toen stelde de verloskundige Antage

41 weken zwanger

Ja écht en dat te bedenken dat er vrouwen zijn die de 42 weken aantikken. Oké Aman, niet te hard zeggen, want je naait jezelf straks weer.  Ze zeggen allemaal "Geniet van je zwangerschap, want voor het weet is het voorbij" maar nee ik denk dat je dat genieten zo rond de, mwah, laten we zeggen 37 weken al ruimschoots gepasseerd ben. Je kan jezelf amper nog voortbewegen. Je hebt alle series en films op Netflix onderhand al afgekeken. Het huis is zo schoon dat is het in tijden (lees: tijdens je laatste zwangerschapsverlof) niet zo meer op orde geweest. Je laat soms gewoon expres wat op de grond vallen of ben blij als de man of kinderen een rommel hebben gemaakt, want yes, je hebt weer 3 minuten wat te doen! Je hebt alle babykleertjes en lakentjes al tig keer gewassen en gestreken. Alle nummers staan voorgeprogrammeerd in je telefoon, alles is geregeld en klaar. En dan.. Niks. Gisteren ben ik gestript bij de verloskundige. De aanmoedigingen van iedereen die mij succes wenste

Lekker blijven plakken

De dag begon al geweldig wetende dat je ieder moment kan bevallen en je man een uur en een kwartier van je vandaan rijden is en dat terwijl die boeren ook nog eens aan het protesteren zijn (geen slecht woord daarover hoor, maar waarom nu?!).. Vervolgens de ochtend beginnen met een overspannen autistische zoon die activiteiten ging doen op school van Brede School, maar helemaal overstuur was want ik kon niet mee dus hij wist niet wat hij ging doen. Nou als er iets is wat je bij een autist niet moet doen, is dat het wel.. Afijn, gelukkig is dat allemaal goed gekomen en zit ik nog met een baby in mijn buik en een tevreden autist thuis op de bank, maar het werd mij niet gemakkelijk gemaakt. Mijn peuter besloot namelijk in de nog geen twee seconde dat ik een bakje met eierschillen aan het opruimen was in de keuken uit de kast een tube seconde lijm te pakken waarmee hij van die knutseloogjes wilde gaan vastplakken! Heel zijn handen onder de seconde lijm. Lichtelijk, of nou ja behoorlijke

Loederhond

Loederhond Eens even wat anders dan verhalen over mij, mijn kids en mijn grote kind. Ik heb nog een kind, onze Stafford hond Jayley. Sinds kort laat ik haar weer buiten uit en niet in de tuin aangezien we gezeur hebben met de woonstichting. Ik zal jullie dat gezeur nog even besparen, maar damn! Nu weet ik weer dondersgoed waarom ik haar in de tuin liet al die tijd! "Ik ben bang voor je hond" zegt een volwassen vrouw tegen mij. Sta je dan hoogzwanger met een peuter van 3 met je hond die nog geen vlieg kwaad zou doen! "Ze doet niks hoor. Ze is zelfs eens gebeten door een Maltezer en toen deed ze zelfs niks terug". Dat vond de vrouw dan toch wel zielig, maar haalde die 'angst' niet weg, want volgens mevrouw "Je weet het maar nooit". Echt pff, wat een vooroordelen hangen er weer aan dat hondenras zeg! Ik ben eerder bang voor de kleine hondjes dat ze onze hond wat aan doen met hun grootsheidscomplex. Alle eigenaren lopen meters om met hun hond om

Speelgoed is voedsel en voedsel is speelgoed

De fase waar mijn peuter van drie jaar in zit. Alles waar hij mee speelt, dan wel niet persé speelgoed, zoals een stukje wc-papier eindigt in zijn mond. En alles wat eten is, zoals een cracker word gebruikt als speelgoed, zoals een racebaan voor zijn autootjes. Inclusief het fijnknijpen van de crackers. Die krijg je er gratis en voor niks bij. Pff, wat een verschrikkelijke fase zeg! Als je dacht dat je je handen vol had aan je huishouden an sich, wacht dan nog maar even tot ze dit stadium bereiken. Net als je denkt dat ze het begrip hebben van wat eten is en wat niet, na de baby/dreumes-fase ik-stop-alles-in-mijn-mond, dan komt dit weer om de hoek kijken! Mijn man krijgt weer lichtelijke beroertes tijdens het avondeten aangezien meneer meer speelt met zijn eten dan echt eet. Sowieso gaat er de afgelopen weken niks anders dan fruit, kwarktoetjes en eierkoeken in. Bij onze oudste ging ik heel braaf bij iedere maaltijd zitten en vliegtuigje spelen in de hoop dat er nog een boterham of

Het grote kind

Het grote kind. Je weet wel.. Die eigenlijk net zo slecht luistert als je kinderen maar waarvan je de hoop al hebt opgegeven om te her-opvoeden.. Vandaag ga ik het over de man, de vader hebben. En dan heb ik het niet over die heilige man in de lucht die in filmen verkondigd word door Morgan Freeman. Maar die iedere nacht naast je ligt, waarmee je klaarblijkelijk mini-mensen hebt gemaakt die verdacht veel van zijn karakter tonen. Wat is dat toch altijd? Jij draagt ze 9 maanden in je buik, doet je moeite om ze op te voeden en uiteindelijk lijken ze op hun vader! Hij zet zijn voeten op tafel (met schoenen aan), laat zijn schoenen in de woonkamer staan. Ik moet hem altijd tig keer herinneren dat de vuilniszak naar buiten moet en zelfs als ik hem voor de deur zet, doet dat geen alarmbellen rinkelen. De vaat zet hij wel netjes in de keuken maar de vaatwasser (is alleen omdraaien) is net te ver. In het hele huis ligt kleding verspreid "die hij later nog een keer aan gaat doen"

Net even iets anders

Onze oudste zoon Jason, voor degenen die mij pas hebben leren kennen: hij is 9 jaar en word op 1e Kerstdag 10 jaar. Ook al is hij officieel nog geen tiener, puberen kan hij al even! Geen enkele ochtend gaat voorbij zonder een discussie ergens over. Zijn leven is over zonder gamen of mobiele telefoon. En alles is zwaar, opstaan is zwaar, een boodschapje halen is zwaar, je spullen opruimen is zwaar. Ze moeten "altijd alles doen". Je kent het wel.. Naast de gebruikelijk typische pubertijd heeft onze Jason ADHD en autisme. Helemaal geen probleem natuurlijk en ergens onvermijdelijk haast zelfs (papa heeft ADHD en opa autisme). Maar het heeft ons wel een paar probleemjaartjes opgeleverd met een eindeloze discussie met onze huisarts die beweerde dat "er toch helemaal niks mis wat met onze zoon". Ugh!  Zo ook vrienden en familie met hetzelfde verhaal. Alsof wij ons kind iets aan het aanpraten waren zo voelde het. Echt heel naar. Maar wij merkten gewoon dat hij in

Dé (gezins)zwangerschapsfotoshoot

Zoals ik al een beetje verklapt heb, hebben wij een ontzettend leuke fotoshoot gedaan bij Ingrid thuis. Stond al een geruime tijd op de planning en gelukkig heb ik het met bijna 37 weken zwangerschap nog even volgehouden om niet te bevallen. Die ene avond oefen/indalingsweeën dacht ik even dat ik deze letterlijk en figuurlijk op mijn buik kon schrijven, maar gelukkig is het goed gekomen. De fotoshoot ging uiteraard niet zonder vlag of stoot. Kon ook niet anders.. Allereerst was ik natuurlijk veel te laat met de kleding voor de shoot regelen. Financieel immers ook niet echt mogelijk, moest echt even wachten tot het einde van de maand. Ook gezien ik niet wist of ik er nog in zou passen. Voor de jongste had ik al allang een t-shirt en expres een maatje groter genomen. De oudste had ik ook wel wat, maar dat vond ik ineens weer niet leuk en bij de fotoshoot passen. Ik had zelf al een t-shirt waar ik inmiddels niet meer inpastte, dus moest voor drie van ons wat nieuws zoeken. Uiteraard g