De avonturen van de loedermoeder

Het is weer bijna voorbij, het jaar 2019. Wat was je een mooi, maar zeker weer een zwaar jaar. Een jaar waarin ik overgeplaatst werd van werklocatie, omdat ik door mijn PTSS niet meer op de locatie kon werken waar ik overvallen ben. Een jaar waarin ik heel hard aan mezelf gewerkt heb met behulp van EMDR therapie. Een jaar waarin ik zwanger werd van onze derde zoon Marvel, die we na een lange zwangerschap en heftige bevalling dan eindelijk in onze armen konden sluiten. Een jaar waarin we een ritme hebben moeten vinden met zijn vijfen. Wat nog best een uitdaging is met een huis vol met ADHD, PTSS en een vleugje Autisme. Een jaar waarin wij een stapje dichterbij het oplossen van onze financiële problemen zijn gekomen en waar we ondanks de tegenslag van het ontslag van mijn man hopelijk in het nieuwe jaar toch nog verder zullen komen. Een jaar waarin we een rechtzaak over onze achtertuin hebben kunnen voorkomen. Hopelijk zullen we snel een ander huisje vinden waar er meer ruimte is

Nee dan heb ik het niet over de superheldensaga Marvel, maar onze één maand oude baby. Hij doet zijn naam eer aan. Hij is loeisterk en heeft stembanden waar je U tegen zegt. Marvel is heel anders dan mijn andere jongens als baby. Marvel heeft een goede dag, zoals vandaag en morgen is het weer een slechte dag. Ik kan de klok eraan gelijk zetten, zo bizar. Ik heb vollop respect voor mama's met huilbaby's. Marvel is wel heel uniek, net als zijn naam. Hij is dus een huilbaby, om de dag. Maar vandaag is Marvel leuk, lief en gezellig. Morgen krijst hij weer de hele boel bij elkaar. Spuugt alles onder wat je maar kan bedenken en is niet stil te krijgen. Dus vandaag gaat mama maar weer alles wassen en even genieten van de rust. Want morgen is het weer voorbij met de rust. Borstvoeding, het is zo prachtig. Maar bij hem eerlijk, best een strijd. Maar een strijd die ik nog niet wil opgeven. Hij heeft enorm last van spugen en ondanks dat ik hem minstens een uur recht op hou na het voed

Heb jij ook een kapper in opleiding in huis? Zo eentje die stiekem zijn eigen haren knipt? Nou wij wel. Gisteren schrok ik mij even rot toen ik de haren van mijn (nee niet die eigenwijze middelste deze keer) oudste zoon zag! Een hele hap haar was eruit geknipt! Je zag zijn gezicht vertrekken toen ik vroeg hoe dit was gekomen en begon een heel lulverhaal op te houden over hoe een klasgenootje dit had gedaan toen hij in slaap was gevallen op school. Ja natuurlijk! Mijn man lachte al. We wisten beiden hoe laat het was. "Moet ik even naar school bellen dan?" vroeg mijn man lachend. Een klein sneaky lachje verscheen op het gezicht van onze puber en hij biechtte alles op. Blijkbaar had hij het schaartje van zijn Sinterklaas cadeautje gebruikt om zijn kunstwerk te maken. "Ik was bang dat jullie boos zouden worden en ik straf zou krijgen" was zijn tegen-antwoord. Maar wij konden alleen maar lachen. "Hoezo zou ik je straf geven, jij loopt zelf voor lul" antwoor

Daaaahaaag daaahaaag Zw.. Oh nee, Roetveeg Piet! Wat ben ík blij dat Sinterklaas er weer op zit zeg! Het geheel begon al toen ik van mijn schuldhulpverlening geen geld kreeg voor cadeautjes. Kom op zeg! Gelukkig was de bewindvoerder van mijn man wat guller en met wat van mijn verjaardagsgeld erbij kon ik dan gelukkig nog wel wat halen. Mijn arme (nou ja ze hebben eigenlijk genoeg) kindjes konden hun schoen wel zetten maar konden maar één schoencadeautje krijgen en het lekkers heb ik maar verspreid over de dagen (altijd handig zo'n zak met chocolademunten en -kikkers).. Toen kwam het volgende. De suprise. Met niet veel centen te besteden en dus ook weinig knutselmateriaal in huis moest ik wat bedenken. Het kindje vond, net als Jason, Pokemonkaarten leuk dus had ik verzonnen om een grote Pokémonkaart te maken van een cornflakesdoos. Jason is een plaatje gaan zoeken en heeft hem zelf op de doos geplakt en eromheen getekend om het écht te doen lijken op een Pokémonkaart. We hadden