De avonturen van de loedermoeder

In de Imperfectie Challenge die ik aangegaan ben op de app How About Mom ben ik nu gekomen bij opdracht 3: waar schaam jij je eigen voor als (werkende) moeder? Man, waar moet ik beginnen?! Ik denk dat iedere moeder (ook al zouden ze het misschien niet zo snel toegeven) zich ergens wel voor schaamt of heeft geschaamd! Maar goed, dit gaat over mij dus hier komt ie: Ik schaamde mij vandaag voor het zo erg lekker in gesprek zijn met de vrouwen van Buikpraat dat ik helemaal vergat dat het al 2 uur was en onze kleuter dus gehaald moest worden bij de noodopvang van school! Oh mijn God, hoe heb ik dát nu kunnen laten gebeuren?! Verschrikkelijk! Het schaamrood liep letterlijk op mijn wangen! Gelukkig was manlief net vroeg thuis en heeft hij hem opgehaald. Maar man man man wat stom! Ik schaam mij voor alle keren dat ik mijn stem verhef tegen de kinderen. Dit wil ik helemaal niet doen, maar soms weten die ettertjes zo het bloed onder mijn nagels vandaan te halen, niet normaal!  Ik schaam mij ervo

God wat vind ik dat lastig om te vinden zeg! Ik zal vast niet de enige zijn nu we allemaal nog tot februari opgesloten zitten met onze kinderen en thuis les geven en sommige zelfs moeten (thuis)werken! Smoesjes, want ik vind het eigenlijk altijd lastig om tijd voor mezelf te vinden. Ik zet mijzelf eigenlijk standaard op de laatste plek.  In fotografie heb ik een remedie gevonden. Ik ben als hobby model gaan staan voor amateur fotografen en dit is nu een uit de hand gelopen hobby voor mij geworden. Ik heb meegedaan met een coiffure westrijd, heb model gestaan voor een boudoir workshop en ben met manlief gepubliceerd in een online magazine gefotografeerd door boudoirfotografe Pascale Dekker, waar ik inmiddels ook al een paar jaar boudoirbabe van ben. En dit is nog maar een kleine greep uit de vele ervaringen die ik rijker ben geworden door deze stap te maken, om eindelijk eens aan mijzelf te denken. Wat vind ik nou leuk? Waar geniet ik nou van? Ik geniet van samenwerkingen zoals bij onde

We zijn als moeders, ouders, massaal bezig met klagen over de lockdown, het thuisjuf (of -meester) spelen en (thuis)werken combineren met thuis de ballen hoog proberen te houden. Maar wat doet de lockdown nu eigenlijk met je kinderen? Ik zag dit voorbij komen op de Instagram pagina van @meer.plezier.in.opvoeden (en zij zag het weer ergens anders voorbij komen, zo fijn die sociale media) en schaamde mij eigenlijk een beetje. Dat heb ik inderdaad niet gevraagd aan ze. Ik ben zo bezig met wat het voor mijzelf betekent dat ik daar eigenlijk niet echt bij stil heb gestaan. Natuurlijk heb ik wel door dat het wat met ze doet en merk ik dat ook zeker in hun gedrag, maar écht vragen aan ze en naar ze luisteren heb ik eerlijk gezegd nog niet gedaan. Tot gisterenavond. "Wat vindt je van alle Corona toestanden?" vroeg ik aan mijn 11-jarige puber. "Nou ik ben wel blij dat er eindelijk een vaccin is, maar ik vind Corona wel erg vervelend." "Wat vindt je van de lockdown?"

Gisteren "op het schoolplein" (nu net buiten de hekken van het schoolplein) hoorde ik een moeder met een (ik denk) een oma discussiëren over moeders die hun kinderen bij de noodopvang op school brachten en vervolgens "lekker" thuis zaten. Dit nadat ik een halve helse dag achter de rug had niet wetende wat me nog te wachten stond.  Lieve ontwetende moeder laat ik je even uit die waan helpen. Er is niks "lekkers" aan om je kind naar die noodopvang te brengen omdat je hem gewoon op dit moment even niet aan kan. Het voelt niet als een opluchting voor mijzelf dat ik hem daar kan brengen. Het voelt wel als een opluchting voor hem moet ik zeggen. Onze kleuter is momenteel onhandelbaar. Hij bedreigd ons momenteel op dagelijkse basis met het pakken van messen en ons dood te steken of dingen naar ons te gooien. Een kleuter hè. Stel je eens voor hoe dat voelt. Ook al bedoelt hij het diep in zijn hartje niet zo, doet hij het toch. Waar hij het vandaan heeft Joost mag

Na een paar (humoristische) WhatsApp gesprekken met een hondenmoeder, kwamen we tot de conclusie dat puppy's en baby's opvoeden vrijwel hetzelfde is. Ik bedoel je moet ze leren luisteren (en dat kost echt heel veel moeite). Ze moeten leren in de bench/box of met afsluithekjes opgesloten te worden in een beperkte ruimte (voor hun eigen veiligheid wat niet van harte wordt genomen). Ze moeten leren dat er bepaalde voedermomenten zijn en je best wel een snack tussendoor kan krijgen, maar alleen als je lief bent geweest. Ze mogen niet op de bank (staan). Ze mogen niet in de bureaustoel bijten of in hun moeders tepel. Zodra ze liggen te slapen en je staat alleen maar op om bijv. te gaan plassen, schrikken ze al wakker. Ze willen het liefst de hele dag gedragen worden. Zodra ze dan wél zelf lopen zijn ze net je schaduw. Ze stoppen alles wat ze vinden in hun bek. Een baby aankleden en bij puppy's hun tuigje omdoen, geeft ongeveer dezelfde reactie. Ze kauwen beiden aan je sloffen/sc

Eerder heb ik al een blog geschreven over de veroordelen over mensen met schulden. Dit bracht een hele hoop reacties teweeg. Niet alleen van mensen die herkenning vonden, maar ook mensen die alsnog dingen riepen als "Maar vaak is het wel hun eigen schuld!". Oftewel het moraal van het verhaal nog niet begrepen: niemand gaat voor de lol de schulden in.  Ongeveer twee weken geleden werd ik benaderd door Foodcompany Ridderkerk of ik mee wilde werken aan een interview over hoe wij in de schulden zijn geraakt, bij hun terecht zijn gekomen en wat het met ons doet. Natuurlijk wilde ik dat! Want ik vind dat dit nog steeds een beladen onderwerp is. Door de vooroordelen die er zijn is de drempel voor mensen/gezinnen met geldproblemen zo hoog om erover te praten en hulp te ontvangen en dat hoeft echt niet nodig te zijn!  Foodcompany Ridderkerk is een beetje zoals de Voedselbank maar ook bereikbaar voor mensen zoals wij die tussen wal en schip vallen. Wij verdienen namelijk op papier te