De avonturen van de loedermoeder

Vanaf het moment dat de mondkapjes aangeraden werden werd ik al getriggerd. Een gevoel van angst en onveiligheid omarmde mij zodra ik iemand bij de kassa kreeg met een mondkapje op. Flashbacks van de gewapende en gemaskerde overval van inmiddels bijna vier jaar geleden overvielen mij. Alsof ik terug ging in de tijd. Maar het was te overzien. Niet iedereen deed hieraan mee gelukkig en mensen waren nog aardig en kalm. Toen moesten er mandjes worden meegenomen worden door de klanten om zo het aantal mensen in de winkel bij te kunnen houden. De irritatie bij de klanten was te merken en zo werd het voor mij steeds moeilijker de flashbacks te stoppen. Het gevoel van onveiligheid versterkte. Ik voelde mij opgesloten, gevangen in mijn kassablok. Iedereen heeft er last van. Ik ben niet de enige. Je kan dit. Ga gewoon door. Langzaam maar zeker raakten mensen gewend aan het idee. Mondkapje mag, mandje verplicht. Prima. De zomer ging voorbij en na een fijne vakantie om weer op te laden er weer vol

Borstvoeding is niet iets wat vanzelfsprekend is, wat bij iedereen maar gewoon goed gaat. Na verwend te zijn geweest met de eerste twee jongens waarbij borstvoeding mij wel gewoon gemakkelijk af ging, kwam daar Marvel. De moeilijke pittige baby die zowel slecht sliep als heel onrustig dronk. De baby die met 16 maanden nog steeds vier keer op een nacht wakker werd om te drinken waar zijn grote broer Tyler al met 6 maanden door sliep op borstvoeding. Met Jason kan ik het eigenlijk niet vergelijken aangezien ik daar na 3 maanden (goed lopende) borstvoeding mijzelf liet omlullen naar flesvoeding omdat dit "toch veel gemakkelijker was". What was I thinking?! Dat dacht ik altijd totdat ik Marvel kreeg. Bij Marvel heb ik meerdere malen op het punt gestaan om de stekker eruit te trekken. Gewoon helemaal te stoppen met borstvoeding. Slapeloze nachten, borstontstekingen als ik hem dan eens een nachtje bij opa en oma liet slapen om bij te komen en een meneer die probeerde op zijn kop no

Mijn mama is zo vaak verdrietig. Mijn mama is wat sneller boos. Dit maakt mij ook wat sneller boos en ik word er ook best verdrietig van. Ik ga dan huilen, ik ga dan gillen want ik wil dat mama ziet dat zij niet alleen is. Dat zij niet de enige is. Maar mama wordt dan alleen maar verdrietiger of bozer. Ik snap het niet. Ik ga maar even verder met spelen, misschien wordt ze vanzelf weer blij.  Ik klauter op de bank en kijk naar buiten. Ik zie daar mensen lopen en begin te zwaaien. Hé hallo zien jullie mij? Ja, ze zwaaien terug! Zag je dat mama? Ik kijk haar aan en er komt een klein lachje uit. Het werkt! Ik klim op de tafel. Mama wordt een beetje boos maar ze snapt niet wat ik wil doen. Er is een leuk muziekje die komt uit die zwarte doos waar je ook mensen en dieren op kunt zien. Ik wil dansen en doe dat ook. Het werkt weer! Mama lacht nu harder en ze is weer vrolijk. Oh nee ze krijgt weer tranen in haar ogen! Maar wat gek, ze lacht nog steeds! Dus ik dans weer verder en ren naar haar

Zoiets is toch heel privé? Dat ga je toch niet openbaar delen?" Waarom niet?! Jij deelt toch ook een foto van je driegangendiner Sjaan! Het verbaast mij een beetje (en gelukkig niet alleen mij) dat borstvoeding nog steeds genormaliseerd moet worden. Iets wat vroeger openlijk gedaan werd en niet meer dan gerespecteerd, is nu iets wat vreemd gevonden word en helemaal als je het een langere tijd doet. Voor velen is het ook een vreemde gewaarwording als je in het bijzijn van anderen je borst tevoorschijn tovert om je kind te voorzien van de beste voeding die er voor hem of haar is.  Niet dat ik flesvoeding bagatelliseer hoor! Want ook die opmerking krijg je naar je hoofd zodra je over de voordelen van borstvoeding praat. Maar studies hebben bewezen dat borstvoeding gewoonweg de beste voeding is voor je kleintje. Om die feiten kunnen we gewoonweg niet heen. Dit neemt niet weg dat borstvoeding geven echt niet iets is wat vanzelfsprekend is en we blij mogen zijn dat er ook een vervangen