Nachtrust is niet iets voor ouders, iets voor mama's, geloof ik. Of nou ja in ieder geval niet voor deze mama. In een huis met (mogelijk meerdere) ADHD-ers, is slapen iets wat een uitdaging is geworden. Twee jaar lang is het al een strijd met onze Marvel door te laten slapen en die strijd hebben we nog steeds niet helemaal gewonnen. Of we die strijd ooit nog gaan winnen? Ik betwijfel het. Ik hoor de woorden nog nagalmen: "Hij gaat echt vanzelf wel een keer doorslapen". Maar is dat wel zo? Als ik naar zijn vader kijk, ben ik namelijk bang van niet. Hij heeft slaapproblemen. Of nou ja, in ieder geval als zijn gedachten alle kanten op gaan of als hij een keer van zijn patroon is afgeweken. Ik heb zo'n flauw vermoeden dat dit ook het geval is bij die miniversie van hem. Inbakeren, een verzwaarde slaapzak, white noise, in eigen bedje leggen en zelfs het eten van een banaan voor het slapen, niets mocht eigenlijk echt baten. Totdat er een bepaald ritme ontstond in de manie
"Een loedermoeder is een imperfecte moeder die af en toe het huishouden en de verzorging van de kinderen laat versloffen. Een loedermoeder is per definitie geen slechte moeder, maar een moeder die op sommige momenten een steekje laat vallen." Bron: www.ensie.nl