De avonturen van de loedermoeder

Onze huizenjacht verloopt zoals bij een ieder ander in deze tijd erg stroef. Een koopwoning kunnen wij voorlopig wel op onze buik schrijven en een sociale huurwoning of urgentie krijgen we al helemaal niet (meer). Wij wonen nu nog in een sociale huurwoning en de woningen waar wij op moeten reageren zijn bijna het dubbele in prijs wat wij nu betalen. Logisch omdat onze salarissen ook omhoog zijn gegaan, maar toch als één heel salaris (en het hoogste) onder bewindvoering valt.. Blijft er dus weinig over om echt op te kunnen reageren. Desalniettemin reageer ik waar ik kan. Niet dat dit veel uitmaakt want ik eindig vervolgens ergens op plek 243.  Daarnaast zijn ze met ons huizencomplex al een geruime tijd een welles nietus spelletje aan het spelen. Bij het betreden van deze woning 11 jaar geleden gaven zij al aan dat deze woningen gesloopt zouden worden. Je voelt je dan ook niet geroepen om het huis dusdanig op te knappen. Natuurlijk wel een likje verf, wat laminaat en de meubels want ja d

Die vraag kreeg ik onlangs tijdens een vrouwen-avondje. Ik snap het wel de vraag, want ja niemand merkt het echt aan mij. Het valt niet op dat ik autistisch ben. Ik denk dat ik het vooral merk aan de prikkels. Licht, geluid, drukte en ja ik weet dat geluid daar ook onder valt maar ik doel meer op het gefocust zijn op alles tegelijk.  En dat hoeft niet perse in een drukke supermarkt te zijn, maar kan ook thuis zijn zoals in gesprek met mijn autisme-coach, met manlief en onze jongste zoon erbij. Mijn man kan bijvoorbeeld antwoorden terwijl ik ook iets wilde zeggen en in de tussentijd komt onze jongste zoon met een houten speelgoed taart naar ons toe, rijd er een auto door de straat waar ik door word afgeleid en dan ben ik alweer kwijt wat ik wilde zeggen. Daar raak ik dan vervolgens weer gefrustreerd van. Niet extreem, maar het maakt weer een prikkel erbij en als er meerdere prikkels teveel en tegelijk binnen komen, kan het mij overweldigen.  Communicatie. Daar merk ik het eigenlijk het

 "Maar ik begrijp sowieso niet waarom we ijs gaan halen. Je hebt toch al pakken waterijs gehaald" zeg ik als we langs twee snackbars gelopen zijn die dicht zijn en manlief zegt dat we nog langs het tankstation kunnen gaan. Ik snap het echt niet. Mijn hersenen begrijpen het niet. Ik vind het wel leuk, maar ik kan mijzelf niet weerhouden dit te vragen. "Nou dan toch niet. Ik dacht we doen iets leuks. Dan gaan we wel naar huis". Shit, maar dat was niet de bedoeling. Ik schiet in de verdediging. Maar dat zei ik niet!  Manlief houdt voet bij stuk en thuis mompelt hij blijkbaar dat we later kunnen gaan. Hij is boos en moet afkoelen. Maar hij is niet de enige. Ik heb niet gehoord wat hij zei én ben laaiend. Waarom begrijpt hij niet wat ik bedoel en al helemaal niet nadat ik hem heb verteld hoe ik het bedoel?! Ik begin met de keuken schoon te maken. Dat doe ik graag als ik boos ben. Alleen dit keer werkt ook dat niet. Ik gooi de pannen op het fornuis om te drogen. Ik maak m