Burn-out

Velen van jullie weten het al, maar niet iedereen (niet dat iedereen het perse hoef te weten maar ik schrijf hier nu eenmaal makkelijk dingen van me af) maar ik zit momenteel thuis met een burn-out. Het werd mij even allemaal teveel. Mijn thermometer liep te vol en ik stond op standje overleefmodus. Er is momenteel zoveel gaande in ons leven en met alle toestanden momenteel ook in de wereld met de grote C. Was het voor mij allemaal niet meer vol te houden op de werkvloer. Dus ik heb aan de bel getrokken en zit nu sinds vandaag thuis.

Gisteren was ik één bonk stress. Ik voelde het door mijn hele lijf. Mijn rug doet al weken pijn en mijn hoofd bleef maar malen en malen (met flinke hoofdpijn als gevolg daarvan). Na een gesprek met mijn psycholoog en maatschappelijk werker was het voor mij overduidelijk: ik moet even gas terug nemen. Maar die daadwerkelijke stap maken, is voor mij heel zwaar geweest. Ik heb zo'n groot verantwoordelijkheidsgevoel om iedereen te pleasen waardoor ik mij zo bezwaard voelde om mij ziek te melden. Ik was toch helemaal niet ziek? Zo voel je je niet. Echt ziek. Want lichamelijk mankeer je eigenlijk niks, op de pijn in mijn rug na dan en de constante hoofdpijn van al het malen. 'Ik kan toch gewoon werken wat doe ik nou moeilijk. Doe het iedere dag toch al?' Maar ook: 'Maar ik ben kapot, moe, op, kan niet meer' maalde ook door mijn hoofd. Die constante strijd voeren in jezelf is zo vermoeiend! 

Die strijd voer ik ook eigenlijk al mijn hele leven. Een behoorlijke tijd geleden ging ik mij eens verdiepen in autisme bij vrouwen. Hoe ik daarbij terecht kwam weet ik eigenlijk niet meer, maar aangezien mijn vader en oudste zoon ook ASS hebben, was het wel interessant om mij hierin eens te verdiepen. Hoe meer ik ging lezen, hoe meer de puzzelstukjes voor mij in elkaar vielen. Ik heb dan nog geen diagnose gehad, maar eigenlijk in mijn hoofd weet ik al genoeg. Ik heb een paar weken terug een verwijsbrief gevraagd aan de assistente van de huisarts, maar zij leek mij niet serieus te nemen en ik wacht nog steeds op die doorverwijzing. Gelukkig heb ik een hele lieve bedreven psycholoog die voor mij alvast een e-mail heeft gestuurd naar mijn huisarts zodat ik daar toch van de week eens achteraan kan gaan. En waarom wil ik die diagnose zo graag laten doen? Dat is een vraag die ik al van velen heb gekregen. Lees dit onderstaande stukje maar eens even, dan snap je waarom:

"Autisme komt in alle leeftijdsgroepen voor en uiteraard ook in beide geslachten. De verhouding tussen mannen en vrouwen met autisme ligt ongeveer op 85% man en 15% vrouw. In Nederland zijn dat ongeveer 20.000 tot 30.000 vrouwen die een vorm van autisme hebben. Volgens onderzoekers bezitten vrouwen met autisme uiteraard de vrouwelijke aspecten, maar ook een deel van het mannelijk brein. Dat is dus al een drukke bedoening. Tel daarbij op dat een vrouw vaak instaat voor het huishouden, het gezin, de kinderen, de kalender, de sociale contacten voor het hele gezin. Daar doen we nog een schepje autisme bovenop wat die hele regelfunctie verstoord. Vrouwen zijn gevoeliger voor de normen en waarden die de maatschappij verwacht. Sociale acceptatie telt zwaarder mee. Maar laat nu net die sociale interactie en de bijbehorende communicatie een groot struikelblok zijn voor deze vrouwen. Deze vrouwen hebben veel behoefte aan sociale contacten en ´ergens bij horen´.

Door hun autisme moeten ze hier veel meer moeite voor doen. Door hun pogingen worden ze steeds beter in het camoufleren en compenseren van hun autisme. De grote valkuil voor de buitenwereld is dat ze niet zien wat er in het hoofd van deze vrouw gebeurd. Men ziet het topje van de ijsberg, maar de rest van de ijsberg die onder water staat, wordt vaak niet gezien. Terwijl in dat grote deel onder water juist enorm veel gebeurd. Deze vrouwen zijn vaak erg onzeker over zichzelf en hebben een laag zelfbeeld. Ze hebben het gevoel dat ze tekortschieten en niet voldoen aan wat een vrouw moet doen, kunnen en hoe ze eruit moet zien.

Vaak voorkomende klachten bij vrouwen met autisme zijn onder andere depressie, overbelasting, posttraumatische stressstoornis, burn-out en paniekaanvallen. Vrouwen met autisme zijn heel goed in het verbergen van hun klachten en problemen totdat het echt niet meer gaat. De omgeving kan daarop vreemd reageren en deze vrouwen niet serieus nemen. Omdat ze eerder niets aan hen hebben gemerkt."

Nou als dat de duim op de juiste plek drukt, weet ik het niet meer. En snap je nu waarom ik hier zo graag achteraan wil gaan? Anders blijf ik dadelijk de ene burn-out na de andere krijgen. Ik moet het probleem bij de wortel aanpakken, tijd voor die wortelkanaalbehandeling!  

Een tip voor iedereen die met een burn-out thuis zit: verwaarloos je huishouden niet. Ondanks dat je je rust moet pakken en bij moet tanken. Ga niet heel de tijd in je bed liggen en Netflix series bingewatchen. Want geloof me daar kom je veel slechter uit. Als je dan eenmaal de draad weer op wilt pakken loop je achter op je huishouden en begint de hele shitshow weer opnieuw. 

Nadat ik vanochtend de oudste twee kinderen naar school had gebracht en de jongste bij de gastouder, kwam ik in een rommelig stil huis terug. "Ga lekker even je ogen dicht doen" werd mij gezegd maar wetende dat de vaat er nog stond en de was zeiknat in de wasmachine lag, maakte dat ik dit naar mijn gevoel toch niet zou kunnen. Dus eerst de vaat en was gedaan en daarna lekker in bed gaan liggen, mijn serie bingewatchen.. Of nou ja.. meer in slaap vallen terwijl mijn serie afspeelde.

Na een uurtje te hebben geslapen, ben ik heerlijk gaan douchen (al meeblèrrend met wat sentimentele nummers uiteraard) en heb ik daarna de jongens uit school en bij de gastouder vandaan gehaald. Nu heb ik de kleinste in slaap en zijn de oudste twee heerlijk aan het spelen met hun speelgoed van Sinterklaas die ze vandaag op school hebben gekregen. Ik zucht eens diep. Niet van stress maar van opluchting. Wat is er een grote last van mijn schouders af gevallen zeg!