De avonturen van de loedermoeder

"Maar als jij erin zit, moet het andere kindje op zijn beurt wachten" hoor ik de moeder bij de supermarkt expres hardop zeggen nadat haar zoontje uit zichzelf uit de elektronische speelauto (die niet aan stond) bij de ingang stapte en naar zijn moeder toe rende. Er zitten twee stuurtjes in die speelauto en Marvel, ons zoontje van twee jaar, stapte naast het jongetje van zo'n vier/vijf jaar in de speelauto.  Ik weet niet of het de Corona-maatregelen zijn waardoor moeder deze uitspraak deed, want anders zou ik geen enkele "logische" reden vinden waarom zij zo'n opmerking zou maken en dat expres zo hard zou zeggen zodat ik het hoor. Wat is er gebeurt met samen spelen, samen delen? Is dat met de Corona-maatregelen verdwenen? Is de moeder bang dat die kleintjes elkaar Corona geven? Ik word er in ieder geval intens verdrietig van. Dat word ik sowieso al van die apparaten die uitgerekend bij de ingang van supermarkten/winkel en in winkelcentra staan, want welke idi

Ik zag laatst een gedeeld artikel voorbij komen op Facebook bij een vriendin met "Corrigerende tik heeft hetzelfde effect op hersenen van een kind als mishandeling" en dit zette mij aan het denken. Een tijd geleden had ik wel vaker een discussie met manlief aangezien hij bij "de groep" behoort die een corrigerende tik "vind kunnen" en ikzelf vind van niet. Dit is best lastig als je daarin niet op dezelfde lijn zit als elkaar.  Nu denk ik niet dat het geheel hetzelfde effect heeft als bij zware mishandeling, maar ik denk wel zeker dat het nadelig effect kan hebben op een kind, later de volwassene. " Ook loopt een kind dat weleens een tik krijgt meer kans op het ontwikkelen van angst, depressie, gedragsproblemen en andere psychische problemen op latere leeftijd volgens de onderzoekers." stond er in het artikel van Ouders van Nu . En ik denk wel echt dat hier een kern van waarheid in zit. Ik bedoel je ziet immers niet voor niks zo'n grote stijgi

Hoe "loedermoeder" is deze "Avonturen van de loedermoeder" blogger nu écht?  Daar gaan we nu achter komen door de 'loedermoeder tag'.  De tag is bedacht door Manon en Bibian (littlewonderworld.nl), maar die bestaat helaas niet meer, en ik werd erin getagd bij   Gezin met vijf  door   Creatieflijk by Marianne . Hoe vaak verschoon jij de luier van je kind? Ik probeer het echt in de gaten te houden, maar het komt echt wel elke dag minstens één keer voor dat Marvel door zijn luier heen gezeken heeft. Waarschijnlijk heeft dit ook te maken met het feit dat hij een natnek is zoals zijn grote broer Tyler als baby. Het valt gewoon niet bij te houden zoveel als die twee zeiken (overigens niet alleen luier-gewijs). Poepluiers verschoon ik dan wel direct aangezien ik die ambiance niet echt kan waarderen.. Eten jullie elke maaltijd aan tafel met het gezin? Ook dit "proberen" we. Maar over het algemeen loopt het uiteindelijk uit op dat er eentje sowieso niet aan

Echt de kriebels krijg ik ervan als ik weer een stukje lees in een moedergroep met de vraag "Hoe krijg ik mijn kind zindelijk?". Alsof een kind vanzelf niet aangeeft wanneer het geen luier meer wilt dragen of wilt proberen op de wc te plassen. Het mooie aan kinderen is, dat ze alles in hun eigen tijd doen. Net zoiets als uit een beker drinken. Je kunt het dan dus wel proberen te forceren met allerlei trucjes zoals een beloningsbord of cadeautjes na zoveel keer plassen op het potje, maar als het kind er nog niet klaar voor is, is het onbegonnen werk. Zoals bij onze Tyler. Waar bij onze oudste alles eigenlijk bijna wel "volgens het boekje" ging, ging het bij de middelste totaal niet zo.  Ik kreeg mij toch een partij blikken toen Tyler met zijn drie jaar nog uit een babyfles dronk. Dat moest nu onderhand wel uit een beker kreeg ik over mij heen van zowel het concentratiebureau als moeders om mij heen. Maar waarom? Tyler was er blijkbaar nog niet klaar voor. Waarom zou

Iedere moeder is wel eens een keertje moe. De naam zegt het al: moe-ders. Maar wat als je iedere dag moe bent. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk uitgeput raakt? Als je een nachtelijke avonturier hebt (of meerdere) iedere nacht en de oh-zo-heerlijke middagdutjes die je zelf ook nog wel eens mee kon pakken net zo'n uitdaging worden als de nachten of zelfs lijken te verdwijnen? Wat dan? Je krijgt de één na de andere zogenaamde gouden tip om je anti-slaapdraak in slaap te krijgen. Bedrituelen, slapen in "eigen" kamer, verminderen en later verdwijnen van borstvoeding (die later weer soort van terug komt - maar dat is weer een heel ander verhaal), verhaaltjes voorlezen, white noise, you name it ! En ik heb het geprobeerd! Het enige mij nog rust is een verzwaarde slaapzak waarvan de financiën nog niet helemaal rond zijn (die krengen zijn ontzettend duur) en dan geef ik het op.  Net toen ik dacht een paar nachten te mogen doorslapen, begonnen we met het leuke idee (of n

Ik ben zo ongelooflijk trots op mijzelf! Mag en kan ik dit even zeggen? Ik vind van wel in ieder geval. Als ik zie wat ik in die 32 jaar allemaal al meegemaakt heb en hoe ik mijzelf (uiteraard wel met hulp - die ik zelf gezocht heb wat opzich ook al heel knap is) hierdoor heen geslepen heb!  Van een onzeker meisje naar een heel stuk minder onzekere volwassen vrouw (die af en toe nog steeds niet kan geloven echt volwassene te zijn).  Van iemand die een overstap maakte van HAVO/VWO naar MBO omdat ze al het pesten en zichzelf waardeloos voelen zat was en daar een ontzettend leuke tijd heeft gehad en haar diploma Marketing & Communicatie haalde terwijl ze er net achter kwam dat ze moeder zou worden.  Van iemand die maar een baantje als verkoopmedewerker nam waar ze haar gezin mee kon voorzien en daar vervolgens 10 jaar in gevangen dacht te zijn, naar eindelijk een baan te hebben gevonden waar uitdaging in zit en waarmee ze ambities voor ogen heeft en aangrijpt.  Van iemand die jong moe

Moet je nagaan dat je al jaren (in mijn geval 31 jaar) op zoek bent naar een gebruiksaanwijzing voor bijv. je wasmachine (even na te gaan dat je die gebruiksaanwijzing écht nodig hebt). Je wast al jaren zonder en iedere keer komt de kleding er verkeerd uit. Of het is kleiner geworden, of verkleurd of het is te nat. Mensen die de gebruiksaanwijzing wel hebben (of hem simpelweg niet nodig hebben) zie je om je heen en hun was komt er allemaal "gewoon" uit. Droog, de juiste maat en niet verkleurd. Maar als je vervolgens om hun gebruiksaanwijzing vraagt, krijg je die in één of andere buitenlandse taal.  Als je eenmaal hebt uitgevonden welke taal het is, probeer je via Google Translate alles te vertalen, maar de zinnen die hij ervan maakt kloppen niet helemaal. Nou zo. Zo ervaar ik het dagelijks leven na mijn diagnose. Ik begrijp nog steeds geen snars van de wereld, maar ik hoef in ieder geval niet meer te doen alsof ik die gebruiksaanwijzing wél heb.  Ik bleef namelijk maar de vra

Je weet wel als je zwanger bent dat je dingen net iets sterker ruikt dan de rest? Nou dat heb ik eigenlijk al heel mijn leven. Hoge, eentonige of harde geluiden kan ik niet verdragen. En dan heb ik het niet alleen over knetterharde muziek, maar bijv. dat geluid om jongeren ergens vandaan te houden, gaat bij mij door merg en been. En het tikken van een klok kan mij echt lyrisch maken. Van bepaalde geuren kan ik echt mijn eetlust verliezen. Gek genoeg verdraag ik een poepluier van mijn jongste zoon dan weer wel gewoon. Maar zo heeft manlief laatst een speciale olie in de frituurpan gedaan die ruikt naar citrusvruchten en als die nu aan staat, eet ik gelijk niks meer en ben ik van mijn leg.  Heel fel licht zoals nu krijg ik hoofdpijn van. Je zal mij dan ook veel sneller in de schaduw vinden of binnen met de gordijnen dicht! Jaja, ik ben net dracula. Ik kan ook echt niet slapen met gordijnen open of erger nog met televisie aan, hetgeen waar manlief dus juist weer niet zonder van in slaap k

Ik plaats iedereen graag in hokjes en waarom? Omdat het dan overzichtelijker is voor mijzelf. Heb je daar toevallig nog een stempel bij? Ideaal. Klinkt misschien heel raar en zelfs wel een beetje naar om mij dit zo te horen uitspreken. Maar zoals hij nu (wellicht) bij jou binnen komt, bedoel ik hem niet. Als ik namelijk weet in welk hokje je past, weet ik hoe ik met je kan omgaan. Weet ik bepaalde eigenschappen van je waar ik rekening mee kan houden. Zo weet ik bijv. inmiddels bij mijn ADHD man dat hij het niet meer volgt als ik hele stukken tekst naar hem stuur. En dat onze ADHD-er en autistische zoon je één taak per keer moet geven omdat hij het anders gewoon niet meer weet. Eigenlijk heb ik dan simpel gezegd een gebruiksaanwijzing voor jou als persoon. En dat vind ik super fijn! Het liefst zou ik willen dat iedereen dit ook met mij doet. Daarom vind ik het eigenlijk juist wel fijn dat ik in een hokje geplaatst ben als autist en een dikke vette stempel erop heb gekregen. Want nu wete

Je moet niet denken dat als ik ergens heel precies mee bezig ben en geordend dat ik dit altijd ben en dit perse bij autisme hoort. Want als er iemand chaotisch is, ben ik het wel. Ook hou ik niet van een te geordend huis, werkvloer of wat dan ook, maar juist wel van een beetje georganiseerde chaos.  Ik ben heel creatief. Zeker als ik daarvoor de ruimte krijg. Als ik die creativiteit niet kwijt kan, kan ik echt heel depressief worden. Ik haat het om in een sleur terecht te komen. Eentonig inpakwerk of ICT bijv. zoals menig mens denkt dat bij autisme hoort, zou een totale nachtmerrie zijn voor mij.  Sociaal emotioneel kom ik niet goed mee met "de rest". Voor de rest ben ik gewoon een creatieve intelligente vrouw van 32 die totaal geen tekenen van OCD vertoon. Sterker nog ik ken een vrouw met ADHD die nog veel georganiseerder is dan ik en daar zelfs haar beroep van heeft gemaakt! Wat ik bedoel te zeggen is, is dat het beeld van autisme te vaak nog een vertekend beeld is (overige

 "Jij hebt echt zoveel gezichten" wordt mij weer eens toegeroepen door een fotograaf. "En ze staan je allemaal goed". Waar was jij toen ik klein was, toen ik zo erg mijn best deed om 'erbij te horen'? Want daar ben ik heel mijn jeugd mee bezig geweest, om erbij te horen. Vanaf jongs af aan merkte ik namelijk al heel vroeg dat ik anders was dan de rest.  Met de jaren werd ik echter steeds beter in het verbergen daarvan. Zeker nadat ik door mijn beste vriendin in aanraking kwam met acteren. Het was zoveel gemakkelijker om iemand anders te spelen. Iemand waarvan het personage en het script al geschreven was.  Toen ik moeder werd en een traumatische ervaring had meegemaakt, veranderde dit echter. Het 'acteren' ofwel camoufleren (weet ik nu) lukte mij niet meer zo goed zonder door de mand te vallen. Ik kreeg weer steeds vaker miscommunicatie met vrienden en zelfs met collega's omdat zij mij verkeerd begrepen of ik hen. Daarnaast was het met een kind,

Iets wat ik doe als ik moeilijkheden ervaar (zoals een krijsende tegenstribbelende baby) als er mensen om mij heen zijn zoals kennissen, collega's of vreemden: lachen! Als een boer met kiespijn! Gisteren was een verdomd pittig dagje voor deze mevrouw kan ik je vertellen! De dag begon met 2 uurtjes op therapeutische basis werken in de winkel die dit keer natuurlijk voor het eerst ook nog eens weer volledig open was! Even voor de mensen die mij pas zijn gaan volgen: ik heb 5 maanden thuis gezeten met een burn-out omdat door Corona de mondkapjesplicht ingevoerd werd en dit akelig veel flashbacks gaf aan de gewapende overval die ik heb meegemaakt 4 jaar geleden. Hierdoor, door een steekpartij bij mijn man 11 jaar geleden en nog wel wat meer shitzooi ben ik vastgesteld met PTSS en krijg hiervoor EMDR therapie. Om toch te kijken of ik het nu beter aan kan in de winkel, werk ik nu dus sinds vorige week 3x per week 2 uurtjes op therapeutische basis (oftewel ik ben er eigenlijk niet). Dit

Soms kunnen we je achter het behang plakken (of in de sloot dompelen) omdat we denken dat je niet luistert, maar je zit dan in je eigen wereldje of begrijpt ons gewoonweg niet. Dat vergeten we nog wel eens. Ook omdat jij niet de enige in huis bent die dit zo ervaart. We begrijpen soms elkaar niet. Het hele huis is iedere dag weer overprikkeld en vaak overprikkelen zij elkaar, want dan is het voorspelbaar. Geloof me dat is zwaar. En weet je wat dan vervelend is? Als je te horen krijgt: maar iedereen krijgt tegenwoordig een stempel. Of iedereen heeft wel iets van autisme. Alsof het niets is, alsof wij ons niet zo aanstellen moeten. Zo voelt dat dan. Ja, we hebben allemaal karaktereigenschappen van autisme, maar nee meneer/mevrouw: we hebben niet allemaal iets van autisme. Anders hebben we ook allemaal iets van ADHD, ADD, borderline, bipolaire stoornis, schizofrenie en weet ik het allemaal. Snap je nu een beetje hoe raar het klinkt als je zoiets zegt? Denk dat vaak mensen niet inzien wa

Vanaf het moment dat de mondkapjes aangeraden werden werd ik al getriggerd. Een gevoel van angst en onveiligheid omarmde mij zodra ik iemand bij de kassa kreeg met een mondkapje op. Flashbacks van de gewapende en gemaskerde overval van inmiddels bijna vier jaar geleden overvielen mij. Alsof ik terug ging in de tijd. Maar het was te overzien. Niet iedereen deed hieraan mee gelukkig en mensen waren nog aardig en kalm. Toen moesten er mandjes worden meegenomen worden door de klanten om zo het aantal mensen in de winkel bij te kunnen houden. De irritatie bij de klanten was te merken en zo werd het voor mij steeds moeilijker de flashbacks te stoppen. Het gevoel van onveiligheid versterkte. Ik voelde mij opgesloten, gevangen in mijn kassablok. Iedereen heeft er last van. Ik ben niet de enige. Je kan dit. Ga gewoon door. Langzaam maar zeker raakten mensen gewend aan het idee. Mondkapje mag, mandje verplicht. Prima. De zomer ging voorbij en na een fijne vakantie om weer op te laden er weer vol

Borstvoeding is niet iets wat vanzelfsprekend is, wat bij iedereen maar gewoon goed gaat. Na verwend te zijn geweest met de eerste twee jongens waarbij borstvoeding mij wel gewoon gemakkelijk af ging, kwam daar Marvel. De moeilijke pittige baby die zowel slecht sliep als heel onrustig dronk. De baby die met 16 maanden nog steeds vier keer op een nacht wakker werd om te drinken waar zijn grote broer Tyler al met 6 maanden door sliep op borstvoeding. Met Jason kan ik het eigenlijk niet vergelijken aangezien ik daar na 3 maanden (goed lopende) borstvoeding mijzelf liet omlullen naar flesvoeding omdat dit "toch veel gemakkelijker was". What was I thinking?! Dat dacht ik altijd totdat ik Marvel kreeg. Bij Marvel heb ik meerdere malen op het punt gestaan om de stekker eruit te trekken. Gewoon helemaal te stoppen met borstvoeding. Slapeloze nachten, borstontstekingen als ik hem dan eens een nachtje bij opa en oma liet slapen om bij te komen en een meneer die probeerde op zijn kop no

Mijn mama is zo vaak verdrietig. Mijn mama is wat sneller boos. Dit maakt mij ook wat sneller boos en ik word er ook best verdrietig van. Ik ga dan huilen, ik ga dan gillen want ik wil dat mama ziet dat zij niet alleen is. Dat zij niet de enige is. Maar mama wordt dan alleen maar verdrietiger of bozer. Ik snap het niet. Ik ga maar even verder met spelen, misschien wordt ze vanzelf weer blij.  Ik klauter op de bank en kijk naar buiten. Ik zie daar mensen lopen en begin te zwaaien. Hé hallo zien jullie mij? Ja, ze zwaaien terug! Zag je dat mama? Ik kijk haar aan en er komt een klein lachje uit. Het werkt! Ik klim op de tafel. Mama wordt een beetje boos maar ze snapt niet wat ik wil doen. Er is een leuk muziekje die komt uit die zwarte doos waar je ook mensen en dieren op kunt zien. Ik wil dansen en doe dat ook. Het werkt weer! Mama lacht nu harder en ze is weer vrolijk. Oh nee ze krijgt weer tranen in haar ogen! Maar wat gek, ze lacht nog steeds! Dus ik dans weer verder en ren naar haar

Zoiets is toch heel privé? Dat ga je toch niet openbaar delen?" Waarom niet?! Jij deelt toch ook een foto van je driegangendiner Sjaan! Het verbaast mij een beetje (en gelukkig niet alleen mij) dat borstvoeding nog steeds genormaliseerd moet worden. Iets wat vroeger openlijk gedaan werd en niet meer dan gerespecteerd, is nu iets wat vreemd gevonden word en helemaal als je het een langere tijd doet. Voor velen is het ook een vreemde gewaarwording als je in het bijzijn van anderen je borst tevoorschijn tovert om je kind te voorzien van de beste voeding die er voor hem of haar is.  Niet dat ik flesvoeding bagatelliseer hoor! Want ook die opmerking krijg je naar je hoofd zodra je over de voordelen van borstvoeding praat. Maar studies hebben bewezen dat borstvoeding gewoonweg de beste voeding is voor je kleintje. Om die feiten kunnen we gewoonweg niet heen. Dit neemt niet weg dat borstvoeding geven echt niet iets is wat vanzelfsprekend is en we blij mogen zijn dat er ook een vervangen

Weet je nog een tijdje geleden dat ik zei dat ik nog even zou laten weten hoe de Imperfectie Challenge van How About Mom is afgelopen bij mij? Nou hier komt hij dan.. Om even je geheugen op te frissen: de laatste opdracht was drie doelen voor de aankomende periode op te schrijven. Één voor werk, één voor het gezin en één voor mezelf. Ik wilde even helemaal niet bezig zijn met werk aangezien ik nog steeds herstellende ben van een burn-out. Ik wilde meer leuke dingen doen met het hele gezin en ik wilde aan mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid werken.  De eerste periode was een behoorlijke tegenvaller. Ik was alsnog veel bezig met werk omdat ik toch automatisch alle berichtjes in de groepsapp las. Gelukkig na een goed gesprek met mijn manager gaf zij zelf al aan dat het misschien even goed voor mij was om uit de groepsapp te gaan. Wat heeft dát voor een hoop rust gezorgd! Leuke dingen doen met het hele gezin lukte toch niet echt. We hebben daarvoor denk ik allemaal nog teveel last

Ik heb dan eindelijk de stap (durven) maken om het papierwerk van al mijn afbetaalde schulden uit te zoeken. Ik ben al eventjes schuldenvrij, maar mijn man staat nog onder bewindvoering. Dus voorlopig zijn we nog wel even bezig. Maar de eerste stap is er. Uiteraard voelt het heerlijk om schuldenvrij te zijn, maar ergens voel je ook een constante angst dat er weer een schuldeiser voor de deur staat. Ik durfde dan ook niet de papieren weg te gooien. Er zaten zelfs papieren bij van 2013 waarvan ik het moeilijk vond om ze uit de map te halen. Maar ik heb het nodig om dit deel van mijn leven af te sluiten. Tijdens het uitzoeken viel mijn oog op een rekening met een bedrag van €1499,-. "U heeft het bedrag van €1499,- niet op tijd betaald. Als u dit bedrag alsnog betaalt vóór 25 april 2016, ben ik bereid om de betalingsregeling voort te zetten". Welke betalingsregeling dan dacht ik meteen bij mijzelf.. Bizar hoe zo probleem op probleem zich opstapelt. Als je iets niet kan betalen en

Wat ben ik toch verwend met die oudste twee jongens! Zij sliepen beiden heerlijk en snel door. Waren sowieso hele makkelijke baby's. Maar Marvel, dat is iets geheel anders! Hij is een moeilijke slaper en een zeer ondernemende en driftige baby! Iets waar ik totaal niet op voorbereid was en eigenlijk pas in mijn hoofd had als "latere zorg" (zo rond de peuterpubertijd zeg maar).  Maatschappelijk werksters, consultatiebureau, fysiotherapie.. Ik heb ze allemaal al ingeschakeld en er staat van alles in de startveren zoals onder andere slaaptherapie. Maar na het lezen van de instructies van slaaptherapie weet ik niet meer of ik mij hierbij wel zo goed voel.  Marvel is al vanaf dag twee (want dag één sliep hij geweldig) een slechte slaper. Hij had last van zijn maag, spuugde veel en ik heb met hem voor het eerst geleerd om in te bakenen. Lang leve de Pacco-doek! Helaas kun je niet eeuwig ingebakend slapen en vrees ik ook als ik hem toch eigenwijs zou inpakken met zo'n doek Ho

Eerder heb ik al aangegeven bezig te zijn met de Imperfectie Challenge van de app How About Mom. Nu inmiddels bijna een maand verder (dankjewel Corona) ben ik dan eindelijk aan de laatste opdracht toe gekomen: controle door loslaten. Dat klinkt een beetje gek. Hoe kun je nu meer controle krijgen door dingen los te laten? Vaak proberen we als moeder overal controle op te krijgen om het iedereen in het gezin zo comfortabel mogelijk te maken en omdat we gewoonweg niet willen falen. Dan proberen we ook nog eens naast thuis op werk een perfecte collega te zijn. Echter is dit in de praktijk natuurlijk onmogelijk. Je kunt nooit alles perfect doen en onder controle houden.  Ondanks dat ik mijzelf loedermoeder noem, neemt dit niet weg dat ook ik te streng ben voor mijzelf. Ook ik probeer alles onder controle te houden en ervaar stress omdat dit niet haalbaar is. De laatste opdracht luidt als volgt: stel voor jezelf drie doelen op die je de komende dagen wilt bereiken. Één wat te maken heeft met