Iets wat ik doe als ik moeilijkheden ervaar (zoals een krijsende tegenstribbelende baby) als er mensen om mij heen zijn zoals kennissen, collega's of vreemden: lachen! Als een boer met kiespijn!
Gisteren was een verdomd pittig dagje voor deze mevrouw kan ik je vertellen! De dag begon met 2 uurtjes op therapeutische basis werken in de winkel die dit keer natuurlijk voor het eerst ook nog eens weer volledig open was! Even voor de mensen die mij pas zijn gaan volgen: ik heb 5 maanden thuis gezeten met een burn-out omdat door Corona de mondkapjesplicht ingevoerd werd en dit akelig veel flashbacks gaf aan de gewapende overval die ik heb meegemaakt 4 jaar geleden. Hierdoor, door een steekpartij bij mijn man 11 jaar geleden en nog wel wat meer shitzooi ben ik vastgesteld met PTSS en krijg hiervoor EMDR therapie.
Om toch te kijken of ik het nu beter aan kan in de winkel, werk ik nu dus sinds vorige week 3x per week 2 uurtjes op therapeutische basis (oftewel ik ben er eigenlijk niet). Dit ging vorige week eigenlijk super toen je nog een afspraak moest maken voor in de winkel, maar gisteren.. Pfoe! Gisteren was pittig! Het was super druk ineens, klanten spraken mij aan (dit terwijl ik juist geen werkkleding aan had gedaan om dit te voorkomen - blijkbaar heb ik er gewoon een kop voor) en zo stond er zelfs eentje ineens uit het niets bijna achter in het magazijn om iets te vragen aan uitgerekend mij! Schrok mij dood!
Na eindelijk weer een beetje te kunnen bijkomen en te ademen, ging ik de andere drukte in. Ik moest namelijk met 2 bussen naar Rotterdam via Zuidplein! TE VEEL PRIKKELS! Máárrr.. voor een goed doel! Een intake voor een ASS onderzoek. Iets waar ik al heel lang voor aan het vechten ben, maar niet echt doorgang wilde geven aangezien de symptomen ook veel weg hebben van PTSS en ik voor velen "normaal" oog. Niet dat autisten niet normaal zijn. Maar goed, je begrijpt waarschijnlijk wel hoe ik het bedoel. Hoop ik. Ik kan het ook niet goed uitleggen.
Ik wil dit laten onderzoeken omdat ik al vanaf kleins af aan het gevoel heb er niet helemaal bij te horen en hoe zeer ik mijn best ook doe dit mij ook nooit lukt. Maar wie ben ik nou echt? Wie is nu écht Amanda? Ik weet het niet meer. Ik heb het idee al zo lang anderen te mimieken dat ik niet zo goed meer weet wie ik zelf ben. Ik weet wel wat ik leuk vind om te doen, maar men geeft vaak aan dat als ik iets doe, dat ik daarin door sla. Zoals het modellen"werk" bijv. Ik was op gegeven moment ieder weekend op pad om foto's te laten maken waar ik dan de hele week weer mee bezig was om passende teksten erbij te vinden en dit te delen. Net als mijn blogs. Ik kan daar echt in verdwalen. Helemaal niet erg eigenlijk, maar die rem om even over te stappen naar de "normale wereld" ontbreekt bij mij. Ook omdat die normale wereld mij hoofdpijn geeft. Het voelt alsof ik daar niet in thuis hoor maar probeer daarna wel knetterhard mijn best om daar wel in thuis te horen, wat mij inmiddels al stukken beter af gaat.
Het probleem is dat ik mijzelf keer op keer weer tegenkom en instort. Van de ene depressie naar de andere en vervolgens naar een burn-out door al het overcompenseren. En dát wil ik stoppen. Die sleur wil ik doorbreken. Het boeit mij niet als ik een "stempel krijg" en het boeit mij ook niet als dit niet zo is. Maar ik wil al het mogelijke geprobeerd hebben om weer "beter" te worden en beter te blijven. En natuurlijk horen neerslachtige periodes ook bij het leven, maar ik wil mij never nooit meer depressief voelen. Voelen alsof ik voor altijd verdoemd ben. Ik wil vrolijker en capabeler door het leven. En hoe dat zich gaat manifesteren en of het gaat lukken? I don't know. Maar ik wil wél op z'n minst kunnen zeggen dat ik alles gedaan hebt om het voor elkaar te krijgen.
Reacties
Een reactie posten