De avonturen van de loedermoeder

"Hij moet even wat langer nablijven, want hij heeft op alle tafels gekleurd" hoor ik de juf tegen me zeggen terwijl ik vanochtend heb aangegeven dat hij mogelijk heftig kan reageren omdat hij de dag ervoor zijn broer een aanval heeft zien krijgen waarvan hij dacht de schuldige te zijn. Baldadigheid is ook een uitwerking van emotie? Soms vind ik dat wij echt teveel verwachten van kinderen. Ik hoop wel dat ze heeft gezegd dat ze het wel kon begrijpen. Maar daar gaan we dan maar vanuit. Ik had eerlijk gezegd ook niet de energie om hier iets mee te doen, helaas voor Tyler. Overigens leek hij totaal niet onder de indruk en rende hij vrolijk naar mij toe en weer terug naar binnen om iets te pakken wat hij vergeten was. Maar een woord van de juf over hoe het ging vandaag verder, dat hoefde ik dus blijkbaar niet uit haarzelf te verwachten. Misschien verwacht ik teveel van mensen? Let ik teveel op sociale interactie dat ik dan ook verwacht dat iedereen dit altijd goed doet? Ik weet he

Een doodnormale zondag. Ik had wat huishoudelijke taken gedaan, ontbeten met de kleintjes en de hond uitgelaten. Onze tiener was inmiddels ook uit zijn slaap ontwaakt. Die zal vast wel weer tot de late uurtjes met zijn vrienden online hebben zitten gamen. Maar ach, het is weekend. Dan mag dat.  Ik was van plan boodschappen te halen met hem erbij want dan komt hij tenminste ook buiten de deur. Dat is best een behoorlijke prestatie bij tieners kan ik je vertellen. Hij was eindelijk aangekleed, had twee boterhammen achter zijn mik en we waren klaar om te gaan. De jongste was al heel de ochtend opstandig maar ook dat was niks nieuws. Ik stuurde mijn tiener naar binnen om zijn fles te vullen voor onderweg en zette hem in de kinderwagen die ik eigenlijk alleen maar mee had om de boodschappen wat makkelijker mee te vervoeren. Manlief lag nog in bed en zou zo naar ons oude huis gaan waar de achtertuin nog steeds afgemaakt moet worden. Door alle tegenslagen en het vele moeten werken was dit er

Hoe het er "achter de schermen" uit ziet. Hoe het buiten al die Instagram-waardige filmpjes en foto's werkelijk aan toe ging in ons huis. "Ik zou willen dat wij.." "Hoe doe je dat toch?". Doe ik dan wat goed? Het voelt meer alsof ik werk voor een calamiteiten afdeling dan dat ik wat onder controle heb. Bijna dagelijks heb ik wel iets van een instortmoment waarbij alle prikkels van iedereen bovenop mijn eigen prikkels  worden gegooid op één grote hoop. Zo van alsjeblieft, dit is nu van jou en zoek het allemaal maar uit!  Tijdens het eerste kennismakings-/aviesgesprek met kinderopvoedcoach Antje kwam ik erachter dat ik het helemaal nog niet zo verkeerd doe en dat er super handige tips zijn die kunnen bijdragen aan zoveel meer rust (vooral voor mezelf). Enkel door op momenten van overprikkeling gewoon even weg te lopen bijvoorbeeld en even alleen op mijn ademhaling te letten. Zo loop ik er ook enorm tegenaan als er ruzie tussen die van 7 jaar en die van 3

Het is niet niks! Sowieso is verhuizen al een hele stap en als je dan ook nog van de kleuterklas naar groep 3 gaat, dan is dat al helemaal een grote verandering! Avonden huilen omdat hij zijn vriendjes zo mistte. "Niemand wilt met me spelen". Het was zo hartverscheurend! Ik probeerde me er maar van te overtuigen dat ik de goede beslissing had gemaakt door te kijken naar hoe we erop vooruit zijn gegaan in deze woning. Ik bedoel.. Hij kan spelen voor de deur. Dat alleen al is al genoeg reden om te gaan verhuizen! Hij heeft een grote slaapkamer welke ook nog beetje bij beetje omgetoverd wordt in een waar speelparadijs. Hij heeft een geweldige zwemles nu hier. In een heerlijk klein groepje. De kinderboerderij en tig speeltuinen en een groot park praktisch naast de deur! Enorm gedoe met onduidelijke school e-mails, een gymzaal waar ik niet wist dat hij heen moest óf waar die moest zitten. Gymschoenen die ergens ingepakt in een verhuisdoos zaten. Haasten om op tijd op school of op