De avonturen van de loedermoeder

Even een totaal ander onderwerp. Wat overigens ook vaak zat voorbij komt rollen zodra wij het over onze nieuwe aanwinst aan ons kroos hebben.. Schulden. Wat hangen daar een hoop vooroordelen aan. Overigens ook van toepassing op uitkeringen, waar ik ook vaak zat in beland ben. Precies zoals ik het nu zeg: " beland ben ". Over iets meer dan een jaartje ben ik van die van mij af en weet je wat zo een beetje een standaard antwoord is wat je terug krijgt? " En nu zorgen dat je er niet meer in komt "! Even serieus mensen? Denk je dat mensen in de schulden er zelf voor hebben gekozen om erin te komen? Hoe oppervlakkig is dat antwoord. Alsof je zelf de keuze hebt om niet in de schulden te komen. Dat je bij jezelf denkt joh weet je wat ik nu eens ga doen, even die rekeningen niet betalen en al mijn geld opmaken want ik heb er zo veel zin in om in de schulden te komen. Hoor je hoe belachelijk dat klinkt? Zo kwam het ook in mijn hoofd aan. Ik zal jullie even uitleggen waar

Dat is de vraag die ik van iedereen kreeg. Want na twee jongens, had een meisje wel leuk geweest natuurlijk. Maar nee ik ben zeer zeker niet teleurgesteld! Ik ben eerder gerustgesteld. Ik ben (en blijf nu)  eenmaal een echte jongensmama. Van jongens weet ik praktisch alles. Ik ben een volleerd jongensexpert geworden zeg maar. Dus ergens was het een opluchting. Want ik kan dit al. Ik merk het nu al met de zwangerschap dat ik de misselijkheid en brandend maagzuur veel beter aan kan. Ik weet wat ik kan doen en wanneer ik echt niks meer kan doen zeg maar. Ik heb mijn steunkousen van de vorige zwangerschap nog. Alles is zo gemakkelijk en gaat praktisch vanzelf. Dat zal met de opvoeding van jongens niet anders zijn. Althans ieder kind is anders. En hoe het karakter van deze kleine doerak zal zijn, weet niemand. Maar ik weet wel dat de basis (praktische) dingen hetzelfde zijn. Ik merk het met andere kinderen ook. Met jongens heb ik altijd een klik. Meisjes niet. Die kijken mij vervreemd

Dagenlang naar uitgekeken en vandaag was het dan eindelijk zover! De geslachtsbepalingsecho! Na alle bakerspraatjes te hebben gehoord waarvan de één weer zwaar overtuigd was dat het weer een jongetje is en waar de één toch echt honderd procent zeker wist dat het dit keer een meisje is, zouden we er vandaag achter moeten komen wie er gelijk heeft. Ik had zelfs voor de gein een poll gemaakt waarbij meisje toch overduidelijk de overhand had. Met al twee jongens denk ik dat dit puur geweest is omdat ze het mij gunnen, maar goed wel grappig om te zien. Daar waar ik vaker had gehoord dat ze dachten dat ik toch echt eeuwig een jongensmama zal blijven. Onze oudste zoon hoopte ook dit keer op een meisje en wij natuurlijk ook wel een beetje stiekem. Althans manlief liever niet. Die zag de scenario's van een puberende meid al helemaal voorbij komen. Weg rust, hallo zorgen! Belachelijk eigenlijk, want met jongens heb je ook genoeg zorgen. Onze jongste snapte nog net dat mama een baby in de b

De tweede echo had ik met 11,5 week. Je zou zeggen mens je bent bijna bij de 12 weken. Je zit veilig. Maar wat een rotdatum voor een tweede echo met mijn geschiedenis. Je hoort mij iedere keer met "mijn geschiedenis". Maar laat mij jou terug brengen naar die twee afgrijselijke dagen. Ik fietste met Jason achterop naar de verloskundige praktijk hier op het dorp. Nietsvermoedend en vrolijk omdat ik weer naar ons kleine hummeltje kon kijken. Ik was praktisch 12 weken zwanger. Hartje al gezien en gehoord. Na die twee miskramen had ik nu een geslaagde tweede zwangerschap, dacht ik.. Jason was heel lief bezig en ze kenden hem al goed bij de praktijk. Hij had al eens het apparatuur vastgehouden om de echo te maken rond de 8 weken, maar nu deed hij dit gelukkig niet. Ze keek en zweeg een tijdje. Ze zocht terwijl ik het kindje gewoon duidelijk zag. Waar zocht ze naar? Het ging toch goed? Toen die snijdende woorden: "Ik durf niet te zeggen of het een fout is van het apparatu

Na de zwangerschapstest volgde de (+/-) 7 weken vol onzekerheid en stress. Is het je eerste kindje en weet je verder nog vrij weinig over wat er kan gebeuren dan geniet je er gewoon van. Maar als je zoals mij een voorgeschiedenis hebt van drie miskramen dan is genieten iets wat pas later komt. De weken na de test was ik nog niet misselijk en merkte ik er dan ook vrij weinig van dat ik zwanger was. Heerlijk zou je zeggen, maar juist dat maakte dat ik er geen vertrouwen in had. Daarnaast hoorde ik al een bericht van een bekende die een miskraam had gehad, waardoor bij mij de moed alweer in de schoenen zakte. Wees nu niet te blij, Amanda. Bereid jezelf voor op het ergste. Verschrikkelijk. Je voelt jezelf schuldig niet te kunnen genieten, maar bent bang als je dit doet dat de klap als er wat gebeurd veel harder aankomt. Het leek wel een eeuwigheid voordat we de eerste afspraak bij de verloskundige praktijk hadden. Mijn gedachten waren nergens anders. Ik vergat afspraken, mijn contacten

Allereerst iedereen super bedankt voor alle lieve reacties op de aankondiging van mijn zwangerschap! Wat een hoop reacties ook!  Stond er echt even van te kijken. Nu zal ik jullie stapsgewijs het verhaal van de afgelopen 12 weken gaan vertellen. Of althans vanaf dat we de positieve test in handen kregen. Aangezien we zonder er écht mee bezig te zijn aan begonnen waren, wist ik niet goed meer wanneer ik nu ook al weer mijn maandelijkse ellende moest krijgen. Hersenkrakend heb ik iedere week opnieuw geprobeerd af te spelen in mijn hoofd, maar nee ik wist het echt niet meer. Overleg met een vriendin kwam erop neer om nog een weekje te wachten. Eenmaal thuis aangekomen, begon ik toch weer te twijfelen. Ik was er zwaar van overtuigd dat het toch echt nu zou moeten zijn. Of zelfs vorige week! Waarom ik nu zo moeilijk dacht heel de tijd snap ik ook niet, want ik had een pakje gekocht bij de Action waarin 2 zwangerschapstesten zaten! Wat zat ik nou moeilijk te doen?! Ochtendurine is het

Ja, dit was gepland en geen ongelukje. Ja, we weten waar we aan beginnen. We hebben er immers al twee en zijn toch echt het avontuur samen aangegaan. Nee, we willen geen eigen leger of elftal creëren. Dan hadden we toch wel iets eerder moeten beginnen. Ja, we weten hoe klein ons huis is. Wat vreemd is dat vooral ouderen dat zeggen gezien hun vroeger met hun zes broertjes en zusjes op één kamer moesten slapen. Vroeger was alles toch allemaal beter? Ja, we weten wat het financieel gaat kosten. Ja, we weten wat voor energie het kost. Ja, ja, ja! We zijn helemaal in de wolken met het nieuws dat er een broertje of zusje bijkomt voor onze twee zoons! Natuurlijk zijn wij aan het duimen dat het een meisje word na twee zoons, maar zullen wij het kindje net zo liefhebben als het een jongetje is. Waarschijnlijk is het dan ook nog gemakkelijker gezien onze ervaring. Maar desalnietemin is het gewoon een wonder. Daar waar ik tussen onze oudste en jongste zoon in het iedere keer minstens een jaar d

Ken je dat? Je kinderen hebben een shitload aan speelgoed. Lego-blokjes, auto's, blokken, puzzels, verkleedkleding, poppen, jojo's, stuiterballen.. Om niet te vergeten al dat verzamelspeelgoed van de supermarkten en de McDonalds en al die bellenblazen! Je zou je eigen speelgoedwinkel kunnen beginnen thuis en waar spelen ze mee? Een slipper met een plastic lepel. Ik snap soms echt niet waarom ze zo aan het jengelen zijn in de winkel voor nieuw speelgoed want ze spelen er toch amper (of zelfs helemaal niet) mee! De winkel, ook zo'n fijne plek om met je kroos te komen! En dat komende van iemand die zelf in de winkel werkt. Je kan nooit 'even' de winkel in om 'even' snel wat te halen. Kinderen willen altijd speelgoed hebben. Als je het dan een keer niet trekt en dat ene stuk rotzooi mee naar huis neemt, beland het dus ergens in een bak en zie je het nooit meer terug. Wat het erge is aan alles? Je trapt er hoe dan ook wel een keertje in. Of twee, drie of nou j