Dus ergens was het een opluchting. Want ik kan dit al. Ik merk het nu al met de zwangerschap dat ik de misselijkheid en brandend maagzuur veel beter aan kan. Ik weet wat ik kan doen en wanneer ik echt niks meer kan doen zeg maar. Ik heb mijn steunkousen van de vorige zwangerschap nog. Alles is zo gemakkelijk en gaat praktisch vanzelf.
Dat zal met de opvoeding van jongens niet anders zijn. Althans ieder kind is anders. En hoe het karakter van deze kleine doerak zal zijn, weet niemand. Maar ik weet wel dat de basis (praktische) dingen hetzelfde zijn. Ik merk het met andere kinderen ook. Met jongens heb ik altijd een klik. Meisjes niet. Die kijken mij vervreemd aan met ogen van: wat probeer jij te bereiken hier? En ik heb dit denk ik, zover ik weet, al mijn hele leven. Het soort waar menig vrouw niet mee kan communiceren, mannen. Is voor mij juist gemakkelijker mee te communiceren dan vrouwen.
Dan nog een geheel ander punt. Ik ben überhaupt blij dat ik een gezond kindje in mijn buik heb. Dat ik nogmaals een kloppend hartje zag met de pretecho. Dat een gezond kindje er nog in zit voor mij. Dat ik niet weer een rompslomp met jaren vol ellende heb hoeven te doorstaan om nog een kindje te mogen krijgen. Daar waar ik genoeg vrouwen om mij heen zie en heb gezien die dit ook ervaren hebben of op dit moment ervaren! Ik voel me vereerd dat ik dit wonder mag en kan dragen. Ik weet dat ik bij die personen niet constant verhalen en foto's in hun neus moet wrijven en vraag naar hoe het met hun gaat. Ik toon ook interesse in hun mindere dagen terwijl ik mijn vreugde dagen beleef. Omdat ik weet hoe het voelt. En zij weten dat ik als geen ander er voor hen ben en met hen meevoel.
Nogmaals ik kan niet vaak genoeg zeggen, gun deze moeders de ruimte om te herstellen. Om te rouwen. Ieder rouwt in zijn eigen manier. Maar respecteer deze volledig. En je eigen geluk kan je delen met mensen die geen ellende mee maken. Natuurlijk hoef je ze niet helemaal buiten te sluiten. Maar iets je enthousiasme verminderen in hun bijzijn is toch wel fijn. Wat een hoop lezers met mijn verhaal van de miskraam trouwens! En wat een hoop verhalen kwamen er weer naar boven! Ik vind het fijn dat mensen hun verhaal kwijt kunnen op deze manier. Dat alles besproken kan worden en de liefde en begrip die hierbij kwam kijken was fenomenaal! Dit is waarvoor ik het doe en iedereen die altijd maar wat te zeggen had over dat ik alles deel op social media en met "mijn rare verhalen" kunnen dit mooi op een plekje stoppen waar de zon niet schijnt! Ik ben blij dat ik het zelfvertrouwen heb gehad door te gaan met bloggen!
Reacties
Een reactie posten