"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.
Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeuren. Maar op de één of andere manier gaat dit veel gemakkelijker nu dat we dit goede nieuws weten.
Ik meld mij zoals iedere andere keer weer aan voor Moeders voor Moeders om urine te doneren voor vrouwen die graag moeder willen worden. Ik weet hoe dat voelt namelijk. Tussen onze oudste zoon en middelste zoon in heb ik drie miskramen gehad en duurde het heel lang voordat ik zwanger raakte van de middelste. Ik zat bijna in een traject om hulp te krijgen bij zwanger worden toen ik vlak voor onze bruiloft zwanger raakte van onze middelste zoon. Ik moest mijn trouwjurk laten vermaken omdat ik hoogzwanger ging trouwen. Iets waar ik altijd al van gedroomd had.
Hier in huis hadden we het ook al helemaal voorberekend. De oudste zijn eigen kamer, de twee kleinsten samen in een grote speel-/slaapkamer en dan zou de baby in het begin bij ons en daarna in het kleine kantoorkamertje kunnen slapen. Ik stond helemaal niet stil bij het feit dat het nog wel eens mis zou kunnen gaan. Zelfs niet met mijn verleden..
Ik had een paar dagen nadat we over waren wat bloedverlies. Klein beetje en ik dacht och dat zou best kunnen. Tot het meer werd en ik pijn begon te krijgen. Een paar dagen later verloor ik wat. Ik heb het bewaard in een luciferdoosje. Al had ik nog ergens goede hoop, wist ik eigenlijk dat ik mezelf gewoon voor de gek aan het houden was om mezelf die rust te gunnen. Zolang je doet alsof er nog niet écht wat gebeurd is, misschien voelt het dan ook zo.
Mijn man was aan het praten over de verhuizing en oplevering van het oude huis die weer vooruit geschoven moest worden, toen hij opmerkte dat het écht niet meer ging. Ik barstte in zijn armen in tranen uit. "Wat is er mama?" vraagt onze 7-jarige zoon. "Mama voelt zich niet zo lekker". Ja hoe leg je zoiets uit?
"Weet je zeker dat je nog mee wilt doen?" vraagt de vrouw van Moeders voor Moeders mij aan de telefoon terwijl ik in de kinderboerderij zit met krampen en een inlegkruisje in mijn ondergoed. "Jawel, zo komt er toch nog iets positiefs uit iets negatiefs" antwoord ik haar. Dit is niet de eerste keer dat ik dit heb gedaan immers.
Onze 7-jarige zoon is al aan het uitrekenen dat de baby ergens moet komen rond zijn verjaardag. Ongelooflijk dat hij dit überhaupt weet. Wat zijn die kinderen toch ongelooflijk slim tegenwoordig! Hoe moet ik hem nu gaan vertellen dat dit mogelijk niet meer zal gebeuren. Want ja natuurlijk heb ik 3 gezonde kinderen, maar ik weet niet of ik het geestelijk aan kan om nog een aantal miskramen te doorstaan of überhaupt het geluk te mogen hebben om nog een wondertje te mogen verwelkomen. Laat staan rond zijn verjaardag!
Als onze jongste weer staat te jengelen en zeuren dat hij achterop wilt omdat zijn broer op zijn eigen fiets wilt, geef ik toe. Ik ben geestelijk op. Gesloopt. We hebben een leuke picknick. Hoe het leuk is geworden, hoef je me niet te vragen. Dat weet ik ook niet meer. Ik leef in een soort overleefmodus de afgelopen dagen. We zijn op de terugweg naar huis van weer een geslaagde dag (voor de kinderen vooral) en dan gebeurd het.. De voet van onze jongste schiet tussen de spaken.
Ik stop, er komt een vrouw te hulp geschoten en ik zie het bloed van zijn voetje af komen. Ik weet dat het goed mis is. Mijn man is nog in het oude huis bezig dus ik heb ook geen vervoer. De huisarts was al gesloten en ik moest veel verderop bij de huisartsenpost zijn. "Ik weet niet, vraag het iemand of regel anders een taxi". Ik verbaas me net als de vrouw die voor mij aan het bellen is, over de reactie van de huisartsenpost. De vrouw die me geholpen heeft, moet de deur uit maar gelukkig kan haar dochter ons brengen. Mijn man is onderweg maar moet ook de autozitjes nog halen in het nieuwe huis.
Een rollercoaster aan emoties van schuldgevoel en verdriet die onze al op de proef gestelde relatie nog verder op de proef stelt. Waarom altijd wij? vraag ik mij weer af. Maar veel tijd om het te verwerken, heb je niet echt als ouder/moeder zijnde. We gaan weer door met de orde van de dag. De laatste vakantie week, het oude huis moet nu écht opgeleverd worden en de kinderen zijn straks twee weken bij mijn ouders terwijl ik aan het werk ben. Dan kunnen we het nieuwe huis ook weer verder af maken. Het leven gaat door, ook na een miskraam (of twee, drie.. of vier).
Reacties
Een reactie posten