De avonturen van de loedermoeder

Weet je nog een tijdje geleden dat ik zei dat ik nog even zou laten weten hoe de Imperfectie Challenge van How About Mom is afgelopen bij mij? Nou hier komt hij dan.. Om even je geheugen op te frissen: de laatste opdracht was drie doelen voor de aankomende periode op te schrijven. Één voor werk, één voor het gezin en één voor mezelf. Ik wilde even helemaal niet bezig zijn met werk aangezien ik nog steeds herstellende ben van een burn-out. Ik wilde meer leuke dingen doen met het hele gezin en ik wilde aan mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid werken.  De eerste periode was een behoorlijke tegenvaller. Ik was alsnog veel bezig met werk omdat ik toch automatisch alle berichtjes in de groepsapp las. Gelukkig na een goed gesprek met mijn manager gaf zij zelf al aan dat het misschien even goed voor mij was om uit de groepsapp te gaan. Wat heeft dát voor een hoop rust gezorgd! Leuke dingen doen met het hele gezin lukte toch niet echt. We hebben daarvoor denk ik allemaal nog teveel last

Ik heb dan eindelijk de stap (durven) maken om het papierwerk van al mijn afbetaalde schulden uit te zoeken. Ik ben al eventjes schuldenvrij, maar mijn man staat nog onder bewindvoering. Dus voorlopig zijn we nog wel even bezig. Maar de eerste stap is er. Uiteraard voelt het heerlijk om schuldenvrij te zijn, maar ergens voel je ook een constante angst dat er weer een schuldeiser voor de deur staat. Ik durfde dan ook niet de papieren weg te gooien. Er zaten zelfs papieren bij van 2013 waarvan ik het moeilijk vond om ze uit de map te halen. Maar ik heb het nodig om dit deel van mijn leven af te sluiten. Tijdens het uitzoeken viel mijn oog op een rekening met een bedrag van €1499,-. "U heeft het bedrag van €1499,- niet op tijd betaald. Als u dit bedrag alsnog betaalt vóór 25 april 2016, ben ik bereid om de betalingsregeling voort te zetten". Welke betalingsregeling dan dacht ik meteen bij mijzelf.. Bizar hoe zo probleem op probleem zich opstapelt. Als je iets niet kan betalen en

Wat ben ik toch verwend met die oudste twee jongens! Zij sliepen beiden heerlijk en snel door. Waren sowieso hele makkelijke baby's. Maar Marvel, dat is iets geheel anders! Hij is een moeilijke slaper en een zeer ondernemende en driftige baby! Iets waar ik totaal niet op voorbereid was en eigenlijk pas in mijn hoofd had als "latere zorg" (zo rond de peuterpubertijd zeg maar).  Maatschappelijk werksters, consultatiebureau, fysiotherapie.. Ik heb ze allemaal al ingeschakeld en er staat van alles in de startveren zoals onder andere slaaptherapie. Maar na het lezen van de instructies van slaaptherapie weet ik niet meer of ik mij hierbij wel zo goed voel.  Marvel is al vanaf dag twee (want dag één sliep hij geweldig) een slechte slaper. Hij had last van zijn maag, spuugde veel en ik heb met hem voor het eerst geleerd om in te bakenen. Lang leve de Pacco-doek! Helaas kun je niet eeuwig ingebakend slapen en vrees ik ook als ik hem toch eigenwijs zou inpakken met zo'n doek Ho

Eerder heb ik al aangegeven bezig te zijn met de Imperfectie Challenge van de app How About Mom. Nu inmiddels bijna een maand verder (dankjewel Corona) ben ik dan eindelijk aan de laatste opdracht toe gekomen: controle door loslaten. Dat klinkt een beetje gek. Hoe kun je nu meer controle krijgen door dingen los te laten? Vaak proberen we als moeder overal controle op te krijgen om het iedereen in het gezin zo comfortabel mogelijk te maken en omdat we gewoonweg niet willen falen. Dan proberen we ook nog eens naast thuis op werk een perfecte collega te zijn. Echter is dit in de praktijk natuurlijk onmogelijk. Je kunt nooit alles perfect doen en onder controle houden.  Ondanks dat ik mijzelf loedermoeder noem, neemt dit niet weg dat ook ik te streng ben voor mijzelf. Ook ik probeer alles onder controle te houden en ervaar stress omdat dit niet haalbaar is. De laatste opdracht luidt als volgt: stel voor jezelf drie doelen op die je de komende dagen wilt bereiken. Één wat te maken heeft met

Maandag gaan alle basisscholen weer open! Jeeej! Of wacht.. Toch niet? De basisschool van onze kinderen gaat dinsdag pas open omdat de maatregelen nu wat verscherpter zijn dan voorheen. Maar hoe die maatregelingen op hun school zullen worden vormgegeven kunnen ze ook nog niet vertellen.. Kortom een hele hoop onduidelijkheid en extra zorgen voor de al overbezorgde ouders. Ik bedoel met alle verhalen rond het testen van de kinderen, mondkapjes vanaf groep 7 en zelfs vaccinaties verplichten (spook)verhalen die zich de ronde doen, wil je als ouder toch gewoon zekerheid. En ook gewoon tijd om na te gaan of jij het zelf wel kan vinden in de maatregelen die de school hanteert toch?  Wat moet je nu allemaal geloven? En waar en vooral hoe trek je voor jezelf de grens van hier en niet verder? Voor sommigen heel gemakkelijk, maar voor personen zoals mij niet. Ik vind het al lastig zat om "normaal" te communiceren.  Door die onzekerheid krijg ik weer meer stress. Iets waar je met een bur

Zoals velen van jullie al weten heeft mijn man ADHD en onze oudste zoon ADHD en autisme. Het is dan ook niet heel vreemd dat bij onze middelste zoon de twijfels al heel lang aanwezig zijn. Maar ja, hij is vier jaar. "Hij is nog zo jong en alle kinderen zijn druk" hoor ik dan ook vaak. Wat zij even vergeten dat ADHD zoveel meer is dan alleen maar wat drukker zijn.  Want hoe is het nu om met ADHD-ers te leven, hoor ik je dan denken (of vul ik even zelf voor je in als vraag)? Nou ik zal je dat eens vertellen. Intens. Alles is intens. Huilen, lachen, boos zijn, alle emoties krijg je zonder enkele filter over je heen. Een beetje zoals jij zelf bent als je je periode krijgt of bol staat van de zwangerschapshormonen. En de verandering van de ene in de andere emotie kan in een luttele seconde veranderen. Dus je loopt met een ADHD-er in huis een beetje als een schichtig katje rond.  Verandering. Daar houden ze niet zo van. Of toch juist wel? Juist ja dat is heel verwarrend. Want over