Doorgaan naar hoofdcontent

Onduidelijkheid

Maandag gaan alle basisscholen weer open! Jeeej! Of wacht.. Toch niet? De basisschool van onze kinderen gaat dinsdag pas open omdat de maatregelen nu wat verscherpter zijn dan voorheen. Maar hoe die maatregelingen op hun school zullen worden vormgegeven kunnen ze ook nog niet vertellen.. Kortom een hele hoop onduidelijkheid en extra zorgen voor de al overbezorgde ouders. Ik bedoel met alle verhalen rond het testen van de kinderen, mondkapjes vanaf groep 7 en zelfs vaccinaties verplichten (spook)verhalen die zich de ronde doen, wil je als ouder toch gewoon zekerheid. En ook gewoon tijd om na te gaan of jij het zelf wel kan vinden in de maatregelen die de school hanteert toch? 

Wat moet je nu allemaal geloven? En waar en vooral hoe trek je voor jezelf de grens van hier en niet verder? Voor sommigen heel gemakkelijk, maar voor personen zoals mij niet. Ik vind het al lastig zat om "normaal" te communiceren. 

Door die onzekerheid krijg ik weer meer stress. Iets waar je met een burn-out en PTSS écht niet op zit te wachten. Maar ja, het enige waar we nog op kunnen wachten is het antwoord van school en dan maar afwegen wat te doen. Ik en vele anderen. Er zijn ook zat basisscholen die dankzij die verscherpte maatregelen niet eens open kunnen gaan. Dan zijn er nog mensen waar de angst echt hoog zit, die hun kinderen liever thuis houden. 

Onze jongens hebben veel behoefte aan duidelijkheid. Net als denk ik ieder ander kind. Maar hoe moet ik dit aan ze geven als ik zelf ook geen duidelijkheid heb. Net zoiets als die mondkapjes bij kinderen. Die van mij zet hem echt niet op. Dat voelt raar. Een kind (helemaal eentje met autisme) heeft al moeite met kleding.  Laat staan zo'n kriebelig mondkapje op de hele dag! Een mondkapje waar hij waarschijnlijk alleen maar aan gaat zitten friemelen heel de dag en daarmee dus ook helemaal zijn (zogenaamde) doel voorbij loopt. Ik hoop dan ook niet dat ze deze " verscherpte maatregel" gaan hanteren. 

Eigenlijk vind ik alle maatregelen voor de kinderen, buiten het vaker handen wassen om, sowieso not done. Dat je ons als volwassenen de vrijheid af pakt, daar krijg ik al de kriebels van. Maar van onze kinderen blijf je af! Daar trek ik de grens! 





Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Als de roze wolk een grijze blijkt

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf. Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen! Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16...
Een reactie posten
Meer lezen

Je hebt onze hulp niet nodig

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s...
Een reactie posten
Meer lezen

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur...
Een reactie posten
Meer lezen