Zoals velen van jullie al weten heeft mijn man ADHD en onze oudste zoon ADHD en autisme. Het is dan ook niet heel vreemd dat bij onze middelste zoon de twijfels al heel lang aanwezig zijn. Maar ja, hij is vier jaar. "Hij is nog zo jong en alle kinderen zijn druk" hoor ik dan ook vaak. Wat zij even vergeten dat ADHD zoveel meer is dan alleen maar wat drukker zijn.
Want hoe is het nu om met ADHD-ers te leven, hoor ik je dan denken (of vul ik even zelf voor je in als vraag)? Nou ik zal je dat eens vertellen.
Intens. Alles is intens. Huilen, lachen, boos zijn, alle emoties krijg je zonder enkele filter over je heen. Een beetje zoals jij zelf bent als je je periode krijgt of bol staat van de zwangerschapshormonen. En de verandering van de ene in de andere emotie kan in een luttele seconde veranderen. Dus je loopt met een ADHD-er in huis een beetje als een schichtig katje rond.
Verandering. Daar houden ze niet zo van. Of toch juist wel? Juist ja dat is heel verwarrend. Want over het algemeen als ik wat verander in de planning, word dit mij niet in dank afgenomen. Maar zodra zij een sporadische wending in de planning hebben, is het helemaal het einde natuurlijk! Ze houden wel van sporadische veranderingen zolang ze het zelf in de hand hebben kort gezegd dus.
Interesse. Interesseert het ze niet? Dan ontbreekt het hen aan motivatie. Zoals wij gewoon weten dat de was doen, de vaat doen en het vuilnis buiten zetten vervelende dingen zijn waar we eigenlijk geen zin in hebben maar toch moeten doen, ontbreekt het hen aan die geestelijke "knop omzetten". Het interesseert ze niet dus de gedachte komt geen enkele seconde voorbij in hun hoofd. Pas als jij voor de zoveelste keer "zeurt" erover, denken ze erover na en doen het omdat ze geen zin hebben in jouw gezeur.
Concentratie. "Wat is dat? Hey weet je nog gisteren toen Natasja en Dylano langs kwamen thuis? Oh ja goedemorgen mama, ik ging wat doen maar weet het niet meer. Oh ja aankleden!". Zoonlief gaat vervolgens allerlei anderen dingen doen (gevechtscénes in de keuken houden bijv.) en komt een uur later naast mij zitten. "Maar waar had je het nou net over mama?". Dat is een goed voorbeeld van hun concentratievermogen, oftewel het gebrek hieraan.
Maar het hebben van ADHD heeft ook een keerzijde. Ik had het eerder al over intense emoties. Dit is ook wat betreft de fijne emoties, blijheid (daar wordt je zelf ook gewoon spontaan vrolijk van) en zoals verliefd zijn. Zij houden zo onvoorwaardelijk veel van je en dit zal je merken ook! Of dit nu een knuffel is of een tik op je billen.
Ze zijn ontzettend creatief. Zo noemt mijn moeder mijn man altijd MacGyver. Wat die soms verzint als oplossingen op problemen, is gewoon verbazingwekkend! En onze oudste kan zo geweldig goed tekenen bizar! Beetje jammer dat hij dat soms zelf alleen niet in kan zien en zwaar voor zichzelf is. Maar goed, ook dat heeft hij niet van een vreemde..
Het leven met een ADHD-er is allesbehalve saai! En nadat ik rond mijn twaalfde zei "er gebeurd nooit wat in mijn leven, heb echt het saaiste leven ooit", heb ik het wel geweten hoor! Toen kwam karma met de naam ADHD even langs en is vervolgens nooit meer van mij zijde afgeweken! En ook al kost het mij soms behoorlijk veel energie en moeite, ik zou het voor geen goud willen missen in mijn leven, deze chaotische, intense, creatieve en drukke mannen!
Reacties
Een reactie posten