De avonturen van de loedermoeder

Het is nu alweer meer dan twee weken verder sinds je ons verlaten hebt. De dagen lijken voorbij te vliegen, maar daarentegen lijkt de tijd stil te staan. Het valt soms nog steeds niet te bevatten dat je er niet meer bent. Dat je nooit meer zal bellen op verjaardagen, als je hoort dat ik weer goed ziek bent of als je weer een deel van je meubilair aan ons wilde schenken. Nu staat jouw koelkast en kast in ons huis. Je buddha's. Een canvaslijst met een mooie foto van jou. Je bent in ons huis zoals je in onze harten altijd zal zijn, maar God oh God wat missen we jou! Het idee dat je onze derde zoon nooit zal zien, leren kennen en vasthouden. Die pijn gaat nooit meer weg. Maar je moet door. Doorgaan na verlies is zoiets moeilijks. Ik denk dat die pijn ook nooit helemaal weg zal gaan. In die 11 jaren dat ik je heb leren kennen heb ik leren begrijpen waarom je zo dierbaar was voor mijn man en zijn familie. Je nam iedereen zoals hij of zij is, maar had ook geen blad voor de mond als je h

Het is het grootste geschenk van God, Allah of van het leven. Wat je er ook van maken wilt. Zwanger zijn en een kindje gezond voldragen ter wereld brengen. Maar toch ondanks dit wonder wil ik toch even klagen over hoe het soms voelt als een gevangenis in je eigen lichaam. Vergis je niet ik geniet ook echt van dit wondertje in mijn lichaam. Ik denk zelf meer dan menig mens doet gezien mijn geschiedenis aan moeilijk zwanger worden en drie miskramen tussen mijn twee gelukkig kerngezonde kinderen. Maar echt. Soms voelt het als een menselijke gevangenis. Je lichaam verandert zoveel en soms zo erg dat je amper nog kan bewegen. Je waggelt als een pinguïn door de kamer als je überhaupt al te voet komt. Het hele begin van een zwangerschap al dat je iedere dag de verschijnselen hebt van een eeuwig durende kater, daar begint het al mee. Dan heb je heel even, althans ik had dat, een moment van puur geluk en alles straalt. Je huid, haar, alles straalt van geluk en is een stuk gezonder dan gewoonl

Pff, wat een hitte hè mensen?! Niet normaal meer hoor! Global warming is a bitch!   En zo gaan we gewoon vrolijk door met in auto's etc. rijden. Paffen vrolijk door. Gebruiken wegwerpplastic, -luiers en flikkeren al het afval in één container als we het überhaupt al in een container gooien en niet gewoon op straat. Zeg niet dat ik niet tot die groep behoor hoor, maar dit hebben we (helaas) toch echt aan onszelf te danken. Dat is wel één ding wat zeker is! Het geniale aan dit weer is.. Dat de innerloedermoeder van iedereen naar boven komt. Zelfs bij die zogenaamde perfecte moedertjes gaan de knoppen om. Wat zeg je lief? Wil je je zesde ijsje? Welja joh pak maar! Of we zo voor de vierde keer in de week patat gaan halen bij de snackbar? Ja joh is goed! Wil je in bad, uit bad, naar binnen, vervolgens weer naar buiten, met zand spelen en weer in het zwembad? Welja joh. Leef je uit. Mama blijft even hier lekker niks doen op die stoel ja? Er staan pakjes drinken in de koelkast.  Kin

Een vraag die mij de laatste tijd vaak word gesteld. Blijkbaar is het vreemd geworden om je kinderen bij opa en oma te brengen tegenwoordig. Wat vroeger de normaalste zaak van de wereld was, is nu uniek. Het gekke is normaliter waren mijn kinderen sowieso iedere vrijdagavond op zaterdag bij mijn ouders aangezien ik 9 van de 10 keer op zaterdag moest werken. Onze oudste had dan theater en manlief kon zo nu en dan ineens ingezet worden op werk. Dus voor de rust en regelmaat te behouden hadden we daarvoor gekozen. "Zitten ze daar nu ieder weekend?" vroeg er dan weer iemand voor de zoveelste keer. Je voelt je haast een crimineel omdat je je kinderen ieder weekend bij opa en oma brengt, met de manier waarop ze het aan je vragen. Het grappige is dat ik de kinderen (en met name mijn oudste) soms moet remmen in de hoeveelheid naar opa en oma gaan. Zo graag gaan ze! Hé hallo wil mijn eigen kinderen ook nog wel eens zien in het weekend of de vakantie!   Ik snap het ergens ook w

Een tijdje geleden heb ik een blog gedeeld over het proberen aan te komen. Nu kom ik zwanger sowieso al aan natuurlijk.. Maar ik hoop toch op net iets meer reserves dan bij de vorige zwangerschappen. Helemaal omdat ik na mijn zwangerschap weer hoop sowieso één jaar borstvoeding te kunnen geven zoals bij onze jongste gelukt is. Echter nu zonder dat ik graatjemager word.  Na de suikertest van deze week (waarvan ik overigens een goede uitslag heb ontvangen - ik heb geen zwangerschapsdiabetes yes!) had ik ook een vervolgafspraak bij mijn diëtiste. Ik ben heel blij om te zeggen dat ik 9kg ben aangekomen tor dusver en dat met 24 weken is heel wat voor mij. Bij de eerste was ik maar 12kg aangekomen de gehele zwangerschap en bij de tweede 15 kg. Ik geloof daar nu toch wel overheen te gaan.  Gek hè, de meeste zwangere vrouwen zeuren om die extra kilootjes en ik ben er super blij mee! Zo zag ik laatst zelfs een bericht voorbij komen over een nieuwe trend op Instagram: "Skinny preg

Er zijn meerdere dingen waar je niet op voorbereid ben, wat betreft zwanger zijn. Zoals bijvoorbeeld spataderen. Echt iets wat je denkt pas ergens na je pensioen te krijgen... Zo krijg je tegenwoordig rond de 24 weken zwangerschap ook een suikertest, ofwel OGTT. Althans, ik kreeg deze bij de zwangerschap van onze tweede zoon dus nu automatisch ook bij mijn derde. Daar zit je dan.. om 07.45 uur, nuchter, moe en hormonaal in het ziekenhuis. Zonder zelfs een bak koffie. Die bak koffie mis ik dan nu toch wel het meest. Mijn enige  guilty pleasure  in de ochtend. Want je mag al zoveel niet eten en drinken tijdens je zwangerschap. Die ene bak koffie is mij echt heel dierbaar! Dan mag je prikken. Een klein prikje in je vinger. No big deal.  Maar dan dat drankje! Dat oh zo vieze mierzoete drankje! In zo'n bruin medicijnenflesje zit het goedje en het lijkt net water. Maar laat je niet bedriegen. Het beste is om met het rietje in één keer door te drinken als een bezetene. Je zult even