Het is het grootste geschenk van God, Allah of van het leven. Wat je er ook van maken wilt. Zwanger zijn en een kindje gezond voldragen ter wereld brengen. Maar toch ondanks dit wonder wil ik toch even klagen over hoe het soms voelt als een gevangenis in je eigen lichaam. Vergis je niet ik geniet ook echt van dit wondertje in mijn lichaam. Ik denk zelf meer dan menig mens doet gezien mijn geschiedenis aan moeilijk zwanger worden en drie miskramen tussen mijn twee gelukkig kerngezonde kinderen. Maar echt. Soms voelt het als een menselijke gevangenis.
Je lichaam verandert zoveel en soms zo erg dat je amper nog kan bewegen. Je waggelt als een pinguïn door de kamer als je überhaupt al te voet komt. Het hele begin van een zwangerschap al dat je iedere dag de verschijnselen hebt van een eeuwig durende kater, daar begint het al mee. Dan heb je heel even, althans ik had dat, een moment van puur geluk en alles straalt. Je huid, haar, alles straalt van geluk en is een stuk gezonder dan gewoonlijk. Ik kreeg zelfs weer complimenten dat ik er gezonder uit zag, alleen al door het (eindelijk) vet wat ik aan mijn lichaam kreeg. Die zwangerschapsgloed. Ja die kreeg ik en genoot ik van. Heel even dan.
Toen werden mijn spataderen op mijn voet weer zichtbaar en bovenal pijnlijk. Ditmaal in deze derde zwangerschap verplaatste deze zelfs hoger in mijn linkerbeen en moest de linkerkant van mijn edele delen het zelfs ontgelden. Met hoe dik die aderen zich soms opzwellen voel ik mij net voor de helft de Hulk. Alleen het groen mist nog.
Ik kan niet te lang op mijn voet staan, maar ook weer niet te lang zitten. Liggen is eigenlijk het beste, maar als ik dit te lang doe krijg ik weer last van mijn onderrug. Soms heb ik daar zoveel pijn dat ik mijzelf niet eens kan omdraaien in bed. Als een vis op het droge ben ik dan aan het spartelen om mijzelf om te draaien. Ik ben verliefd geworden op voedingskussens. Nooit gedacht dat ik naast mijn vent een knuffel in bed zou vinden die nog hemelser ligt!
Alhoewel na een paar uur in dezelfde houding mijn ene been gaat slapen. Als ik op mijn zere been lig knel ik hem af waardoor ik kramp in mijn voet kan krijgen. Lig ik de andere kant op, krijg ik last van maagzuur. Ook dat is één van die oh zo leuke kwaaltjes. Maagzuur. Het branden in je strot. Te bedenken dat ik vroeger gewone melk smerig vond, werk ik daar nu liters van naar binnen om de brand in mijn keel te sussen.
Ook word ik in de nacht ineens wakker, niet één maar meerdere keren, om te moeten plassen. Iets wat mij normaal gesproken ook nooit overkomt. En het erge is, vaak komen er nog van die lullige kleine beetjes uit ook. En daar heb je jezelf dan met moeite voor uit bed gehezen!
Komt er nog zo'n heerlijke hittegolf voorbij waardoor je aan huis gekluisterd bent. Niet dat je buitenshuis veel waard ben. Je kan nergens echt lekker zitten. Krijgt constant dezelfde vragen. Ben iedere dag nuchter, dik, opgezwollen en dat te bedenken dat ik nog maar 27 weken zwanger ben! Oh je bent er zeker al bijna! Nee tot oktober?! Oh..
Ja ik ben nu met mijn derde zwangerschap al bijna aangekomen met 27 weken wat ik bij de eerste de gehele zwangerschap aankwam! Te bedenken dat ik nog 13 weken te gaan heb (als ik geluk heb dan hè en niet zo'n eigenwijs kind heb die besluit langer te blijven zitten in dat heerlijke warme hol dat mama heet) maakt me heel bang. Ik trek het nu al niet meer! Dat gaan 13 hele zware weken worden!
Ik heb dan wel over twee weken "lekker" vakantie en verlof achter elkaar. Maar lekker is anders. Ik zit dalijk met twee kinderen die ook aandacht willen en vermaakt willen worden terwijl manlief overuren maakt (hij werkt in de airconditioning, wat met dit weer en zwanger zijn dan wel één pluspunt geeft; we hebben godzijdank een airco thuis!).
Maar goed, we mogen niet klagen want we hebben geluk en hebben er immers zelf voor gekozen. Natuurlijk en ben ook heel dankbaar dat het (nog) mogelijk is en alles in orde is, echt waar! Maar mag ik wel heel even klagen? Zwangere vrouwen mogen dat toch? Zo niet, ik doe het toch even lekker. Gewoon omdat het kan. Zo nu is het eruit en kunnen we weer verder slenteren met die toeter! We kunnen er weer even tegenaan! Op naar oktober! Nog "maar" 13 weken te gaan!
Je lichaam verandert zoveel en soms zo erg dat je amper nog kan bewegen. Je waggelt als een pinguïn door de kamer als je überhaupt al te voet komt. Het hele begin van een zwangerschap al dat je iedere dag de verschijnselen hebt van een eeuwig durende kater, daar begint het al mee. Dan heb je heel even, althans ik had dat, een moment van puur geluk en alles straalt. Je huid, haar, alles straalt van geluk en is een stuk gezonder dan gewoonlijk. Ik kreeg zelfs weer complimenten dat ik er gezonder uit zag, alleen al door het (eindelijk) vet wat ik aan mijn lichaam kreeg. Die zwangerschapsgloed. Ja die kreeg ik en genoot ik van. Heel even dan.
Toen werden mijn spataderen op mijn voet weer zichtbaar en bovenal pijnlijk. Ditmaal in deze derde zwangerschap verplaatste deze zelfs hoger in mijn linkerbeen en moest de linkerkant van mijn edele delen het zelfs ontgelden. Met hoe dik die aderen zich soms opzwellen voel ik mij net voor de helft de Hulk. Alleen het groen mist nog.
Ik kan niet te lang op mijn voet staan, maar ook weer niet te lang zitten. Liggen is eigenlijk het beste, maar als ik dit te lang doe krijg ik weer last van mijn onderrug. Soms heb ik daar zoveel pijn dat ik mijzelf niet eens kan omdraaien in bed. Als een vis op het droge ben ik dan aan het spartelen om mijzelf om te draaien. Ik ben verliefd geworden op voedingskussens. Nooit gedacht dat ik naast mijn vent een knuffel in bed zou vinden die nog hemelser ligt!
Alhoewel na een paar uur in dezelfde houding mijn ene been gaat slapen. Als ik op mijn zere been lig knel ik hem af waardoor ik kramp in mijn voet kan krijgen. Lig ik de andere kant op, krijg ik last van maagzuur. Ook dat is één van die oh zo leuke kwaaltjes. Maagzuur. Het branden in je strot. Te bedenken dat ik vroeger gewone melk smerig vond, werk ik daar nu liters van naar binnen om de brand in mijn keel te sussen.
Ook word ik in de nacht ineens wakker, niet één maar meerdere keren, om te moeten plassen. Iets wat mij normaal gesproken ook nooit overkomt. En het erge is, vaak komen er nog van die lullige kleine beetjes uit ook. En daar heb je jezelf dan met moeite voor uit bed gehezen!
Komt er nog zo'n heerlijke hittegolf voorbij waardoor je aan huis gekluisterd bent. Niet dat je buitenshuis veel waard ben. Je kan nergens echt lekker zitten. Krijgt constant dezelfde vragen. Ben iedere dag nuchter, dik, opgezwollen en dat te bedenken dat ik nog maar 27 weken zwanger ben! Oh je bent er zeker al bijna! Nee tot oktober?! Oh..
Ja ik ben nu met mijn derde zwangerschap al bijna aangekomen met 27 weken wat ik bij de eerste de gehele zwangerschap aankwam! Te bedenken dat ik nog 13 weken te gaan heb (als ik geluk heb dan hè en niet zo'n eigenwijs kind heb die besluit langer te blijven zitten in dat heerlijke warme hol dat mama heet) maakt me heel bang. Ik trek het nu al niet meer! Dat gaan 13 hele zware weken worden!
Ik heb dan wel over twee weken "lekker" vakantie en verlof achter elkaar. Maar lekker is anders. Ik zit dalijk met twee kinderen die ook aandacht willen en vermaakt willen worden terwijl manlief overuren maakt (hij werkt in de airconditioning, wat met dit weer en zwanger zijn dan wel één pluspunt geeft; we hebben godzijdank een airco thuis!).
Maar goed, we mogen niet klagen want we hebben geluk en hebben er immers zelf voor gekozen. Natuurlijk en ben ook heel dankbaar dat het (nog) mogelijk is en alles in orde is, echt waar! Maar mag ik wel heel even klagen? Zwangere vrouwen mogen dat toch? Zo niet, ik doe het toch even lekker. Gewoon omdat het kan. Zo nu is het eruit en kunnen we weer verder slenteren met die toeter! We kunnen er weer even tegenaan! Op naar oktober! Nog "maar" 13 weken te gaan!
 |
| Foto gemaakt door Suzanne Zantman |
Reacties
Een reactie posten