Het is nu alweer meer dan twee weken verder sinds je ons verlaten hebt. De dagen lijken voorbij te vliegen, maar daarentegen lijkt de tijd stil te staan. Het valt soms nog steeds niet te bevatten dat je er niet meer bent. Dat je nooit meer zal bellen op verjaardagen, als je hoort dat ik weer goed ziek bent of als je weer een deel van je meubilair aan ons wilde schenken. Nu staat jouw koelkast en kast in ons huis. Je buddha's. Een canvaslijst met een mooie foto van jou. Je bent in ons huis zoals je in onze harten altijd zal zijn, maar God oh God wat missen we jou!
Het idee dat je onze derde zoon nooit zal zien, leren kennen en vasthouden. Die pijn gaat nooit meer weg. Maar je moet door. Doorgaan na verlies is zoiets moeilijks. Ik denk dat die pijn ook nooit helemaal weg zal gaan. In die 11 jaren dat ik je heb leren kennen heb ik leren begrijpen waarom je zo dierbaar was voor mijn man en zijn familie. Je nam iedereen zoals hij of zij is, maar had ook geen blad voor de mond als je het ergens niet mee eens was. We konden altijd zo heerlijk met jou lachen om je eerlijkheid. En nu, nu kan dat niet meer.
Een familie uiteen verdreven, zoals altijd lijkt te gebeuren als iemand komt te overlijden zoals ik bij mijn nicht ook heb zien gebeuren. En nog steeds voelt het zo onwerkelijk. Alsof het helemaal niet echt is wat er is gebeurd. Alsof ik de telefoon op kan pakken om je te bellen. Maar dat is niet zo. En dat. Dat voelt gewoon zo onwerkelijk en doet nog iedere dag pijn.
Het enige wat het dragelijk maakt is dat jij nu geen pijn meer hebt. Niet dagelijks weer een strijd aan hoeft te gaan die je eigenlijk al heel lang niet meer aan wilde gaan. Dat is waardoor wij iedere dag weer verder gaan. Dat had jij ook niet anders willen zien. Toch zie en hoor ik dingen gebeuren die jij niet had gewild, maar helaas kan ik daar geen verandering voor je inbrengen. Al had ik het met liefde voor je gedaan. Maar ik doe alles wat ik voor je kan doen. Zal verhalen over je blijven vertellen aan onze kinderen. Heb een verhaal voor je geschreven, een foto voor je gedeeld die jij prachtig zou hebben gevonden en fluister je heel zacht de naam toe van onze derde zoon, die jij ook nog niet wist. Ik ben zo blij dat mijn schoonmoeder je de laatste echo-foto's hebt laten zien van hem. Zijn lach. Onthou die lach. Dat gezicht, daarin zie ik jou. Als ik hem voel bewegen denk ik aan jou. Als ik ga bevallen, ben je bij ons dat weet ik zeker. En in iedere stap van het leven van onze kinderen, weet ik zeker dat jij over ze zal waken.
Dat moet ik geloven. Dat geloof ik. Zoals ieder mens heb je fouten gemaakt in je leven, maar die omarmde je. Verbergde je niet, zoals velen wel zouden doen. Die eerlijkheid, maar ook die sterke wil om gewoon te zeggen wat je vind. Die neem ik met mij mee. Zoals ik de liefde voor mijn gezin van mijn nicht mee zal nemen. Zo leert ieder leven je iets en neem je dat toch mee. In iedereen leeft een stukje door van anderen. Zo ook een stukje van jou in ons. Rust zacht lieverd, je hebt het verdiend!
Het idee dat je onze derde zoon nooit zal zien, leren kennen en vasthouden. Die pijn gaat nooit meer weg. Maar je moet door. Doorgaan na verlies is zoiets moeilijks. Ik denk dat die pijn ook nooit helemaal weg zal gaan. In die 11 jaren dat ik je heb leren kennen heb ik leren begrijpen waarom je zo dierbaar was voor mijn man en zijn familie. Je nam iedereen zoals hij of zij is, maar had ook geen blad voor de mond als je het ergens niet mee eens was. We konden altijd zo heerlijk met jou lachen om je eerlijkheid. En nu, nu kan dat niet meer.
Een familie uiteen verdreven, zoals altijd lijkt te gebeuren als iemand komt te overlijden zoals ik bij mijn nicht ook heb zien gebeuren. En nog steeds voelt het zo onwerkelijk. Alsof het helemaal niet echt is wat er is gebeurd. Alsof ik de telefoon op kan pakken om je te bellen. Maar dat is niet zo. En dat. Dat voelt gewoon zo onwerkelijk en doet nog iedere dag pijn.
Het enige wat het dragelijk maakt is dat jij nu geen pijn meer hebt. Niet dagelijks weer een strijd aan hoeft te gaan die je eigenlijk al heel lang niet meer aan wilde gaan. Dat is waardoor wij iedere dag weer verder gaan. Dat had jij ook niet anders willen zien. Toch zie en hoor ik dingen gebeuren die jij niet had gewild, maar helaas kan ik daar geen verandering voor je inbrengen. Al had ik het met liefde voor je gedaan. Maar ik doe alles wat ik voor je kan doen. Zal verhalen over je blijven vertellen aan onze kinderen. Heb een verhaal voor je geschreven, een foto voor je gedeeld die jij prachtig zou hebben gevonden en fluister je heel zacht de naam toe van onze derde zoon, die jij ook nog niet wist. Ik ben zo blij dat mijn schoonmoeder je de laatste echo-foto's hebt laten zien van hem. Zijn lach. Onthou die lach. Dat gezicht, daarin zie ik jou. Als ik hem voel bewegen denk ik aan jou. Als ik ga bevallen, ben je bij ons dat weet ik zeker. En in iedere stap van het leven van onze kinderen, weet ik zeker dat jij over ze zal waken.
Dat moet ik geloven. Dat geloof ik. Zoals ieder mens heb je fouten gemaakt in je leven, maar die omarmde je. Verbergde je niet, zoals velen wel zouden doen. Die eerlijkheid, maar ook die sterke wil om gewoon te zeggen wat je vind. Die neem ik met mij mee. Zoals ik de liefde voor mijn gezin van mijn nicht mee zal nemen. Zo leert ieder leven je iets en neem je dat toch mee. In iedereen leeft een stukje door van anderen. Zo ook een stukje van jou in ons. Rust zacht lieverd, je hebt het verdiend!
Reacties
Een reactie posten