Doorgaan naar hoofdcontent

Als de roze wolk een grijze blijkt

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf.

Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen!

Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16 jaar verder! Getrouwd met vier zoons en al zoveel doorstaan samen waaronder een steekpartij, een gewapende overval en meerdere miskramen. 

De dag na de bevalling komt de bevallingsfotografe nog wat foto's maken van de kraamtijd. Ze vraagt aan mij of mijn man werken is. Hij is zelfstandig ondernemer dus heel gek is die gedachte niet. Helaas kan ik absoluut niet liegen en knik naar boven. Mijn man ligt in zijn bed en verblijft hier de aankomende dagen. Hij zit in zijn depressieve episode. Mijn man is Bipolair.

Al jaren waren er tekenen van, maar ik had nog nooit van van deze stoornis gehoord. Anders had ik die link al veel eerder gelegd. Voor velen is het nog steeds een raadsel wat het precies is. Bij een Bipolaire stoornis kan je stemming en energie van tijd tot tijd enorm wisselen. Je hebt fases van minimaal een week waarin je je overdreven goed voelt en veel energie hebt (manisch), maar ook fases waarin je heel somber bent en heel weinig energie hebt (depressief). Nu hoor ik je denken dat hebben we allemaal wel eens toch? Niet zoals dit geloof me. 

Bij hem is er geen tussenweg. Hij is of overdreven vrolijk, geeft zijn geld uit alsof het niks is, voelt zich helemaal het mannetje of hij is depressief en trekt zich terug. En dit kan zich heel snel na elkaar wisselen waardoor het altijd maar de vraag is welke van de twee je voor je hebt. Je kan het een beetje vergelijken met het hebben van twee persoonlijkheden. En iedere grote gebeurtenis (zoals een geboorte en een slechte ervaring met het delen van deze geboorte met een gezinslid) en/of ophalen van oud zeer/trauma kan weer een volgende episode triggeren. 

Normaal gesproken kwamen deze episodes wat verder na elkaar, in maanden tijd. Nu zijn het weken of soms zelfs maar een paar dagen waarin de episodes elkaar wisselen. We hebben dan ook besloten samen om apart van elkaar te leven (voorlopig). 

De nare vraag die ik van velen krijg is of we uit elkaar zijn. Nee dat zijn we niet. We houden nog steeds zielsveel van elkaar. Dat is onveranderd. Maar samen leven is gewoon niet meer haalbaar. Voor de kinderen is dit ook stukken beter. Ik merkte het direct aan ze. En dat is naar om te moeten concluderen van iemand waar je zielsveel van houdt! 

Daar zit je dan met vier kinderen, waaronder een pasgeboren baby, alleen. In een tijd waarin je hoort te genieten van het nieuwe wonder dat jullie hebben gemaakt samen, maak jij je druk of de liefde van je leven ooit nog een onderdeel kan zijn in het leventje wat jullie samen hadden voorgesteld. Het leven waar jullie van droomden verdwijnt als sneeuw voor de zon. Er is wel behandeling mogelijk die de episodes wat afvlakken, maar verdwijnen zal de stoornis nooit. Nooit.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Je hebt onze hulp niet nodig

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur