Eindelijk was het dan zover: de verhuizing! Laat in de avond na een verjaardag besloten we toch om direct al naar het huis te gaan. Eigenlijk was het de bedoeling na het weekend, maar wat ben ik blij dat we toch kozen eerder te gaan! Nu had ik meteen al de tijd om ons huis mooi in te richten met onder andere de woondecoratie van Studio Bofbips. Zij heeft mooie handgemaakte woondecoratie waar je zelf de kleur en techniek kan uitkiezen. Wat bij mij natuurlijk (kon ook niet anders) groen werd! Zo maakte ik ons huis een echt thuis.
We verhuisden niet alleen. Nee mijn hele verzameling huisplanten moest natuurlijk ook mee. Wat een avontuur was dat haha! Langzaam maar zeker begint de woonkamer en keuken al vorm te geven. Manlief heeft ook eindelijk de keukenapparatuur over. Man, wat mistte ik mijn wasmachine en vaatwasser! En van de week hebben we aan de nieuwe (tweedehands van de buren gekregen) eettafel gegeten.
Zoals jullie weten hebben wij niet veel te besteden. Ook al zou je dit aan het huis absoluut niet kunnen zien! Het lijkt een nieuwbouwhuis maar is compleet gerenoveerd en heeft zonnepanelen. Heerlijk voor de energierekening! Maar wat ik vooral leuk vind is dat je niet ziet aan de inrichting dat we niet veel te besteden hebben.
Het is gelukkig niet meer zoals jaren hiervoor. Waarbij we eten moesten laten komen door een soort voedselbank (niet dé Voedselbank want daar kwamen we niet voor in aanmerking). Maar het is nog niet echt makkelijk om tegen je kinderen soms te moeten zeggen: "Nee lieverd, dat kunnen we niet kopen want we daar hebben we het geld niet voor".
Gelukkig hebben ze er buiten dat ze af en toe een speelgoed of snoepje niet kunnen kopen, niet veel last van. Ik bedoel.. Ze hebben een nieuwe ballenbak kunnen krijgen voor in hun nieuwe slaapkamer en ik heb nog veel meer leuks voor ze in petto als hun slaapkamer af is! We maken er altijd wel wat van met (gratis) tweedehands spullen en leuke samenwerkingen zoals deze met Studio Bofbips die van ons hele gezin leuke groene beeldjes heeft gemaakt met hun eigen schoteltjes, een kaars, een opbergbakje en kaarsenstandaard met een grote schotel. Wat ben ik verwend!
En het leukste aan alles vond ik dat ik zelf de kleur mocht kiezen en de textuur. Of althans wat ik absoluut niet wilde aan textuur. Voor de rest was het net zo'n verrassing als voor iedereen. Een echt cadeautje! En ik voel me dan ook een gezegend mens met al die mooie samenwerkingen. Samenwerkingen waar ik hard voor werk met het schrijven van mijn blogs, het maken van reels video's en dagelijks posten van de ervaringen als (loeder)moeder.
Onlangs postte ik een verhaal over de minder leuke momenten omdat ik vind dat dit ook meer gedeeld moet worden op social media. Zo voelen moeders/ouders zich niet zo alleen. Want zeg nou eerlijk? Als je kind of kinderen aan het jengelen zijn (al heel de dag) dan denk je soms echt dat je de enige bent die dit heeft. Ik wel althans en ik heb al velen gehad die dit kunnen beamen. Wat is dan fijner om een post, video of verhaal voorbij te zien komen waarbij je ziet dat dit niet zo is? Juist ja. Daarom deel ik alles. De goede en de minder goede momenten.
Wel op het juiste moment. Op dit moment zijn we allemaal overladen aan emoties. Door onze neurodiversiteit wordt dit vaak ook nog versterkt. En daarnaast worden er ook altijd een hoop obstakels in onze weg gelegd. Zo ga ik op dit moment door nog iets anders waar ik jullie helaas nog niet zoveel over kan vertellen omdat ik eerlijk gezegd het antwoord ook nog niet heb.
En dat vind ik toch wel moeilijk soms. Zeker nu ik verhuisd ben, merk ik pas echt dat ik in een levensfase (33 jaar) ben gekomen waarin ik besef dat goede vriendschappen zeldzaam zijn. En dat voelt nogal eens een beetje eenzaam. Maar ik zit ook weer op zo'n punt in mijn leven dat ik daarmee leer te leven. Op eigen kracht verder te gaan. Te genieten van korte en krachtige vriendschappen of samenwerkingen waar ik weer kracht uit haal. Kracht om ook dit weer te kunnen doorstaan.
En als ik zo om mij heen kijk in huis. Nu in mijn drie weken vakantie, buiten die overprikkeling buien van ons, om mij heen kijk en zie hoe gelukkig wij eigenlijk allemaal zijn hier. Dan besef ik: we zijn zover gekomen. Wie had dít ooit verwacht? Dat we een jaar nadat ik klaagde over ons te kleine huis en het niet kunnen krijgen van een nieuwe woning, in dit paleisje terecht zouden komen?
Reacties
Een reactie posten