De tweede echo had ik met 11,5 week. Je zou zeggen mens je bent bijna bij de 12 weken. Je zit veilig. Maar wat een rotdatum voor een tweede echo met mijn geschiedenis. Je hoort mij iedere keer met "mijn geschiedenis". Maar laat mij jou terug brengen naar die twee afgrijselijke dagen.
Ik fietste met Jason achterop naar de verloskundige praktijk hier op het dorp. Nietsvermoedend en vrolijk omdat ik weer naar ons kleine hummeltje kon kijken. Ik was praktisch 12 weken zwanger. Hartje al gezien en gehoord. Na die twee miskramen had ik nu een geslaagde tweede zwangerschap, dacht ik..
Jason was heel lief bezig en ze kenden hem al goed bij de praktijk. Hij had al eens het apparatuur vastgehouden om de echo te maken rond de 8 weken, maar nu deed hij dit gelukkig niet. Ze keek en zweeg een tijdje. Ze zocht terwijl ik het kindje gewoon duidelijk zag. Waar zocht ze naar? Het ging toch goed?
Toen die snijdende woorden: "Ik durf niet te zeggen of het een fout is van het apparatuur, maar ik zie geen kloppend hartje". Je kan je nu wel beter voorstellen dat ik met de echo van 8,5 weken bij deze zwangerschap bij het horen dat het apparatuur niet werkte, mijn maag even omdraaide. Ik moest maar naar het Maasstad Ziekenhuis om daar na te laten kijken. Ik belde mijn man, toen vriend, op met het slechte nieuws. Ook het ziekenhuis en we gingen samen naar het ziekenhuis. Ditmaal pastte oma op Jason. De terugweg fietsend naar huis met Jason achterop heb ik alleen maar kunnen huilen. Jason was zo vrolijk en had gelukkig helemaal niks door omdat hij achterop zat, maar wat voelde dit verschrikkelijk.
Eenmaal bij het ziekenhuis hadden we toch een sprankje hoop dat het dan toch aan het apparatuur lag van de verloskundige praktijk. Maar nee, de hoop zakte in onze schoenen toen we daar hetzelfde bericht hoorde. Het ergste van alles was nog dat je op de echobeelden alles zag. Alle vingertjes en teentjes, het hele vorm van het gezichtje. Alles was compleet. Die echofoto's heb ik nooit gehad en dit vond ik toch wel jammer. Uiteindelijk beter voor het verwerkingsproces denk ik. Maar tot op de dag van vandaag vind ik het jammer dat ik ze niet gevraagd heb. Maar goed, met de shock waarin ik mij bevond ook niet wonderbaarlijk dat dit niet in mijn hoofd opgekomen is.
Ik moest na dit verschrikkelijk nieuws de volgende dag terug komen. Dan zou ik een pilletje krijgen die ervoor zou moeten zorgen dat het kindje er zelf uit kwam. Zo niet, kreeg ik een curretage. Dit nieuws kwam hard aan, maar het feit dat ik nog een nacht met een dood kindje in mijn buik naar huis gestuurd werd, deed mij nog het meeste pijn. Ik wilde het eruit hebben. Bij de gedachte alleen al kreeg ik rillingen.
De volgende dag was het dan zover. Samen zaten we in het ziekenhuis en wat was mijn man sterk. Hij is de hele tijd bij mij zijde geweest. Iets waar ik dat moment niet bij stil stond. Maar wat moet hij zich machteloos hebben gevoeld. Ik kreeg de pillen maar merkte helemaal niks. Dit was slecht nieuws voor mij want ik moest dan een curretage krijgen. Ik werd in ziekenhuisbed weggereden. Moest mijn lenzen uit dus zag alles wazig. Wat het geheel nog angstaanjagender maakte. Ik werd voor het eerst in mijn leven onder narcose gebracht. Gezien mijn emotionele lading maakte dit meteen een slechte ervaring met narcose. Ik ging er angstig in en kwam er angstig uit.
Toen ik wakker werd was ik erg versuft. Het duurde erg lang voordat ik echt goed wakker was. En dit was natuurlijk nodig om naar huis te gaan. Eenmaal goed wakker voelde ik mij leeg, verdrietig en emotioneel kapot. Deze miskraam en curretage heeft gemaakt dat ik een hele lange tijd depressief ben geweest. Ik was immers echt in rouw. Een levend wezen was in mijn buik gestorven. Wat leer je dan mensen kennen zeg! Wat een onbegrip. Mensen die vertelden dat ik door moest gaan met mijn leven. Dat ik het maar achter mij moest laten. Echt tijd om te rouwen kreeg ik niet. En gezien er in het leven van mijn vrienden destijds ook genoeg gebeurde en ik daar niet veel begrip voor kon opbrengen omdat ik dit zelf ook niet ervaardde van hun kant, ben ik veel vriendschappen verloren in die tijd. Ook met familieleden is het aardig stuk gelopen. Mijn schoonzus werd zwanger en iedereen genoot hiervan. Logisch ook. Maar zo was het blijkbaar niet logisch dat ik dit niet kon op dat moment. Echofilmpjes werden laten zien tijdens verjaardagen bij ons thuis. En maar niet begrijpen dat dit ongelooflijk veel pijn deed voor ons.
Gelukkig is deze periode ver achter ons nu. Hebben wij ons regenboogkindje gekregen en heb ik geleerd dat na regen echt zonneschijn komt. Maar net als deze zwangerschap, heb ik bij de zwangerschap van ons tweede kind mij altijd zorgen gemaakt. En niet maar tot die 12 weken, maar de gehele zwangerschap. Een miskraam tekent je echt. Het is niet dat je niet geniet van de zwangerschap. Wat velen vaak wel denken. Maar je bent altijd voorbereid op slecht nieuws. Ik kan het niet goed uitleggen. Ik geniet echt wel. Maar je geniet pas echt met volle teugen als het kindje is geboren.
Ik hoop dat jullie met deze blog een beetje inzicht kunnen krijgen hoe het voelt. Dat men voortaan vrouwen die een miskraam hebben meer de tijd geven om te rouwen. En begrip zullen tonen dat die persoon even alleen met zichzelf bezig is. Dat deze persoon even genoeg aan haar hoofd heeft. Een miskraam moet je beschouwen als iemand die net een persoon verloren is. Want dit is immers ook echt zo. En laten we miskramen bespreekbaar maken. Want het lijkt nog steeds iets waar men niet over spreekt. Ik heb zoveel verhalen van vrouwen gehoord als ik over mijn miskramen begon, waarvan ik voorheen dit nooit had geweten. Dat terwijl het zo veel fijner voelt als je iemand om je heen hebt die weet hoe het voelt.
Toen met de echo met 11,5 week waren we weer gespannen. Dat is toch iedere keer weer een soort mijlpaal. Gelukkig was alles weer in orde en wat is het kindje mooi! Je ziet nu alles al. Het vormpje van het gezicht, de armpjes en beentjes en het meest belangrijke: een kloppend hartje! Ook werd mij verteld dat er tegenwoordig een hartjesspreekuur is. Je kan dan tussen 08.45 uur en 09.00 uur langs komen om even naar het hartje te luisteren. Wat is dat fijn zeg! Iedere week ga ik even langs. Geeft mij zoveel rust om te horen. Klinkt als muziek in de oren als ik het hartje hoor.
Hier een filmpje met de foto van de echo van 11,5 week met het geluid van het hartje. Ik ben verliefd! Kan er keer op keer weer naar luisteren!
Ik fietste met Jason achterop naar de verloskundige praktijk hier op het dorp. Nietsvermoedend en vrolijk omdat ik weer naar ons kleine hummeltje kon kijken. Ik was praktisch 12 weken zwanger. Hartje al gezien en gehoord. Na die twee miskramen had ik nu een geslaagde tweede zwangerschap, dacht ik..
Jason was heel lief bezig en ze kenden hem al goed bij de praktijk. Hij had al eens het apparatuur vastgehouden om de echo te maken rond de 8 weken, maar nu deed hij dit gelukkig niet. Ze keek en zweeg een tijdje. Ze zocht terwijl ik het kindje gewoon duidelijk zag. Waar zocht ze naar? Het ging toch goed?
Toen die snijdende woorden: "Ik durf niet te zeggen of het een fout is van het apparatuur, maar ik zie geen kloppend hartje". Je kan je nu wel beter voorstellen dat ik met de echo van 8,5 weken bij deze zwangerschap bij het horen dat het apparatuur niet werkte, mijn maag even omdraaide. Ik moest maar naar het Maasstad Ziekenhuis om daar na te laten kijken. Ik belde mijn man, toen vriend, op met het slechte nieuws. Ook het ziekenhuis en we gingen samen naar het ziekenhuis. Ditmaal pastte oma op Jason. De terugweg fietsend naar huis met Jason achterop heb ik alleen maar kunnen huilen. Jason was zo vrolijk en had gelukkig helemaal niks door omdat hij achterop zat, maar wat voelde dit verschrikkelijk.
Eenmaal bij het ziekenhuis hadden we toch een sprankje hoop dat het dan toch aan het apparatuur lag van de verloskundige praktijk. Maar nee, de hoop zakte in onze schoenen toen we daar hetzelfde bericht hoorde. Het ergste van alles was nog dat je op de echobeelden alles zag. Alle vingertjes en teentjes, het hele vorm van het gezichtje. Alles was compleet. Die echofoto's heb ik nooit gehad en dit vond ik toch wel jammer. Uiteindelijk beter voor het verwerkingsproces denk ik. Maar tot op de dag van vandaag vind ik het jammer dat ik ze niet gevraagd heb. Maar goed, met de shock waarin ik mij bevond ook niet wonderbaarlijk dat dit niet in mijn hoofd opgekomen is.
Ik moest na dit verschrikkelijk nieuws de volgende dag terug komen. Dan zou ik een pilletje krijgen die ervoor zou moeten zorgen dat het kindje er zelf uit kwam. Zo niet, kreeg ik een curretage. Dit nieuws kwam hard aan, maar het feit dat ik nog een nacht met een dood kindje in mijn buik naar huis gestuurd werd, deed mij nog het meeste pijn. Ik wilde het eruit hebben. Bij de gedachte alleen al kreeg ik rillingen.
De volgende dag was het dan zover. Samen zaten we in het ziekenhuis en wat was mijn man sterk. Hij is de hele tijd bij mij zijde geweest. Iets waar ik dat moment niet bij stil stond. Maar wat moet hij zich machteloos hebben gevoeld. Ik kreeg de pillen maar merkte helemaal niks. Dit was slecht nieuws voor mij want ik moest dan een curretage krijgen. Ik werd in ziekenhuisbed weggereden. Moest mijn lenzen uit dus zag alles wazig. Wat het geheel nog angstaanjagender maakte. Ik werd voor het eerst in mijn leven onder narcose gebracht. Gezien mijn emotionele lading maakte dit meteen een slechte ervaring met narcose. Ik ging er angstig in en kwam er angstig uit.
Toen ik wakker werd was ik erg versuft. Het duurde erg lang voordat ik echt goed wakker was. En dit was natuurlijk nodig om naar huis te gaan. Eenmaal goed wakker voelde ik mij leeg, verdrietig en emotioneel kapot. Deze miskraam en curretage heeft gemaakt dat ik een hele lange tijd depressief ben geweest. Ik was immers echt in rouw. Een levend wezen was in mijn buik gestorven. Wat leer je dan mensen kennen zeg! Wat een onbegrip. Mensen die vertelden dat ik door moest gaan met mijn leven. Dat ik het maar achter mij moest laten. Echt tijd om te rouwen kreeg ik niet. En gezien er in het leven van mijn vrienden destijds ook genoeg gebeurde en ik daar niet veel begrip voor kon opbrengen omdat ik dit zelf ook niet ervaardde van hun kant, ben ik veel vriendschappen verloren in die tijd. Ook met familieleden is het aardig stuk gelopen. Mijn schoonzus werd zwanger en iedereen genoot hiervan. Logisch ook. Maar zo was het blijkbaar niet logisch dat ik dit niet kon op dat moment. Echofilmpjes werden laten zien tijdens verjaardagen bij ons thuis. En maar niet begrijpen dat dit ongelooflijk veel pijn deed voor ons.
Gelukkig is deze periode ver achter ons nu. Hebben wij ons regenboogkindje gekregen en heb ik geleerd dat na regen echt zonneschijn komt. Maar net als deze zwangerschap, heb ik bij de zwangerschap van ons tweede kind mij altijd zorgen gemaakt. En niet maar tot die 12 weken, maar de gehele zwangerschap. Een miskraam tekent je echt. Het is niet dat je niet geniet van de zwangerschap. Wat velen vaak wel denken. Maar je bent altijd voorbereid op slecht nieuws. Ik kan het niet goed uitleggen. Ik geniet echt wel. Maar je geniet pas echt met volle teugen als het kindje is geboren.
Ik hoop dat jullie met deze blog een beetje inzicht kunnen krijgen hoe het voelt. Dat men voortaan vrouwen die een miskraam hebben meer de tijd geven om te rouwen. En begrip zullen tonen dat die persoon even alleen met zichzelf bezig is. Dat deze persoon even genoeg aan haar hoofd heeft. Een miskraam moet je beschouwen als iemand die net een persoon verloren is. Want dit is immers ook echt zo. En laten we miskramen bespreekbaar maken. Want het lijkt nog steeds iets waar men niet over spreekt. Ik heb zoveel verhalen van vrouwen gehoord als ik over mijn miskramen begon, waarvan ik voorheen dit nooit had geweten. Dat terwijl het zo veel fijner voelt als je iemand om je heen hebt die weet hoe het voelt.
Toen met de echo met 11,5 week waren we weer gespannen. Dat is toch iedere keer weer een soort mijlpaal. Gelukkig was alles weer in orde en wat is het kindje mooi! Je ziet nu alles al. Het vormpje van het gezicht, de armpjes en beentjes en het meest belangrijke: een kloppend hartje! Ook werd mij verteld dat er tegenwoordig een hartjesspreekuur is. Je kan dan tussen 08.45 uur en 09.00 uur langs komen om even naar het hartje te luisteren. Wat is dat fijn zeg! Iedere week ga ik even langs. Geeft mij zoveel rust om te horen. Klinkt als muziek in de oren als ik het hartje hoor.
Hier een filmpje met de foto van de echo van 11,5 week met het geluid van het hartje. Ik ben verliefd! Kan er keer op keer weer naar luisteren!
Reacties
Een reactie posten