Na de zwangerschapstest volgde de (+/-) 7 weken vol onzekerheid en stress. Is het je eerste kindje en weet je verder nog vrij weinig over wat er kan gebeuren dan geniet je er gewoon van. Maar als je zoals mij een voorgeschiedenis hebt van drie miskramen dan is genieten iets wat pas later komt.
De weken na de test was ik nog niet misselijk en merkte ik er dan ook vrij weinig van dat ik zwanger was. Heerlijk zou je zeggen, maar juist dat maakte dat ik er geen vertrouwen in had. Daarnaast hoorde ik al een bericht van een bekende die een miskraam had gehad, waardoor bij mij de moed alweer in de schoenen zakte. Wees nu niet te blij, Amanda. Bereid jezelf voor op het ergste.
Verschrikkelijk. Je voelt jezelf schuldig niet te kunnen genieten, maar bent bang als je dit doet dat de klap als er wat gebeurd veel harder aankomt. Het leek wel een eeuwigheid voordat we de eerste afspraak bij de verloskundige praktijk hadden. Mijn gedachten waren nergens anders. Ik vergat afspraken, mijn contacten bij te houden en alles kwam even stil te staan. Ook al bewoog de wereld om mij heen gewoon verder, ik ging nergens heen. Geestelijk dan. Lichamelijk moest ik wel. Er moet gewoon gewerkt worden en ik heb nog twee kinderen die mij aandacht vereisen. Dit werd een soort automatische piloot.
Daar was dan dé dag! De eerste echo! Bloednerveus zaten mijn man en ik in de wachtkamer. De afspraak liep uit. Alsof we al niet zenuwachtig genoeg waren, duurde het ook nog eens langer. Eindelijk we mochten naar binnen! Het apparatuur werkte niet mee, terwijl het de afspraak daarvoor wel goed deed. Dit kan geen goed teken zijn, dacht ik bij mijzelf. En flashbacks van de echo van mijn laatste miskraam met 12 weken, kwamen voorbij in mijn hoofd. Via een omweg toch apparaat aan en daar was hij/zij dan. Een klein propje met een kloppend hartje. Daar waar je eigenlijk opluchting zou moeten voelen, voelden wij meer angst. Dit hebben we al eerder meegemaakt.
Ik was 8,5 week zwanger. Iets meer dan ik dacht. Wat dan wel weer een geruststelling was. Nu maar weer verder vooruit naar de eerstvolgende echo rond de 12 weken. Dé zogenaamde veiligheidsgrens.
Zie hier ons kleine propje met 8,5 week:
De weken na de test was ik nog niet misselijk en merkte ik er dan ook vrij weinig van dat ik zwanger was. Heerlijk zou je zeggen, maar juist dat maakte dat ik er geen vertrouwen in had. Daarnaast hoorde ik al een bericht van een bekende die een miskraam had gehad, waardoor bij mij de moed alweer in de schoenen zakte. Wees nu niet te blij, Amanda. Bereid jezelf voor op het ergste.
Verschrikkelijk. Je voelt jezelf schuldig niet te kunnen genieten, maar bent bang als je dit doet dat de klap als er wat gebeurd veel harder aankomt. Het leek wel een eeuwigheid voordat we de eerste afspraak bij de verloskundige praktijk hadden. Mijn gedachten waren nergens anders. Ik vergat afspraken, mijn contacten bij te houden en alles kwam even stil te staan. Ook al bewoog de wereld om mij heen gewoon verder, ik ging nergens heen. Geestelijk dan. Lichamelijk moest ik wel. Er moet gewoon gewerkt worden en ik heb nog twee kinderen die mij aandacht vereisen. Dit werd een soort automatische piloot.
Daar was dan dé dag! De eerste echo! Bloednerveus zaten mijn man en ik in de wachtkamer. De afspraak liep uit. Alsof we al niet zenuwachtig genoeg waren, duurde het ook nog eens langer. Eindelijk we mochten naar binnen! Het apparatuur werkte niet mee, terwijl het de afspraak daarvoor wel goed deed. Dit kan geen goed teken zijn, dacht ik bij mijzelf. En flashbacks van de echo van mijn laatste miskraam met 12 weken, kwamen voorbij in mijn hoofd. Via een omweg toch apparaat aan en daar was hij/zij dan. Een klein propje met een kloppend hartje. Daar waar je eigenlijk opluchting zou moeten voelen, voelden wij meer angst. Dit hebben we al eerder meegemaakt.
Ik was 8,5 week zwanger. Iets meer dan ik dacht. Wat dan wel weer een geruststelling was. Nu maar weer verder vooruit naar de eerstvolgende echo rond de 12 weken. Dé zogenaamde veiligheidsgrens.
Zie hier ons kleine propje met 8,5 week:
Reacties
Een reactie posten