Even een totaal ander onderwerp. Wat overigens ook vaak zat voorbij komt rollen zodra wij het over onze nieuwe aanwinst aan ons kroos hebben.. Schulden. Wat hangen daar een hoop vooroordelen aan. Overigens ook van toepassing op uitkeringen, waar ik ook vaak zat in beland ben. Precies zoals ik het nu zeg: "beland ben".
Over iets meer dan een jaartje ben ik van die van mij af en weet je wat zo een beetje een standaard antwoord is wat je terug krijgt? "En nu zorgen dat je er niet meer in komt"! Even serieus mensen? Denk je dat mensen in de schulden er zelf voor hebben gekozen om erin te komen? Hoe oppervlakkig is dat antwoord. Alsof je zelf de keuze hebt om niet in de schulden te komen. Dat je bij jezelf denkt joh weet je wat ik nu eens ga doen, even die rekeningen niet betalen en al mijn geld opmaken want ik heb er zo veel zin in om in de schulden te komen.
Hoor je hoe belachelijk dat klinkt? Zo kwam het ook in mijn hoofd aan. Ik zal jullie even uitleggen waarom wij in de schulden zijn gekomen. Niet omdat ik jullie uitleg verschuldigd ben. Maar omdat ik graag laat zien dat het geen bewuste eigen keuze was. Gewoon om het jullie uit te leggen hoe zoiets in zijn werking kan gaan. Want blijkbaar mist er wat aan kennis hierover.
Allereerst.. Ik werk in de detailhandel sinds mijn 20e. Een laatbloeister, ja op die leeftijd in die branche ben je een laatbloeister. Na mijn derde contracten werd ik bij twee werkgevers na jaren dienst eruit gebonjourd. Dit maakte mijn kansen in deze branche niet gemakkelijker, daar waar ik er ook niet jonger op werd. Hierdoor kwam ik uitkering in, uitkering uit. Waardoor ik de ene maand mijn huur wel kon betalen. De andere niet. Want ja, een mens moet toch kunnen eten.
Ik hoor je al denken. Maar je hebt toch een man? Jazeker. Hij had een succesvol eigen glazenwassersbedrijfje die geweldig liep totdat hij werd neergestoken in zijn maag en darmen. Toen wilde zijn lichaam niet meer. Logisch ook. Alleen met een eigen bedrijfje.. Toch best vervelend kan ik jullie vertellen. Dan is het toch echt iedere keer een dubbeltje op zijn kant.
En dan komt vooroordeel nummer twee. Als je dan ook maar iets leuks doet. Je gaat uit eten een dagje, een dagje uit of naar de bioscoop en helemaal als je dit meerdere keren achter elkaar doet, dan zijn ze erover uit. Jij hebt die schulden zelf gemaakt. Zal ik jullie uit die droom helpen. Ik heb hele lieve ouders die ons steeds meer achteruit zagen gaan in die periode. Geestelijk. Nergens was meer vreugde uit te halen. Alle stapjes die we maakten, leverden bar weinig tot niks op. Want na iedere afbetaling konden we nog steeds niks en leek het einde verre van nabij. Mijn ouders hebben toen aangegeven een bedrag per maand te geven waarvan wij als gezin en als koppel eens in de zoveel tijd wat leuks konden gaan doen. Om zo die lange zit door te komen. Heel erg lief! En ik heb dan ook aan mijn woord gehouden om dit geld hieraan te besteden.
Vooroordeel nummer drie. Waarom zou je je financiële situatie delen als deze zo slecht is, al helemaal op social media? Zal jullie ook even uit deze droom helpen. Ook hier hebben wij zelf niet voor gekozen. Tot onze verbazing vonden familieleden en vrienden het nodig om op statussen te reageren met berichten als "Is dit wel verstandig met jullie financiële problemen?". Tja, toen was de aap toch al uit de mouw. En ik moet zeggen open en eerlijk hierover zijn is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Niet alleen mijn ouders maar ook (echte) vrienden boden ineens hulp aan. Van alle kanten werden we geholpen. En nu? Nu is het einde in zicht. Hebben we iedere week gewoon genoeg om van te eten. Hebben we nog steeds die bijdrage van mijn ouders om echt 'van te leven' in plaats te overleven. Na jarenlange ellende is er een lichtpuntje aan de horizon. En nog een lichtpuntje in ons leven, want we krijgen er een wondertje bij. En niks of niemand kan en zal daar wat in veranderen.
Dit zullen bij deze ook de laatste woorden zijn die ik hieraan 'vuil maak'. Wij zijn door deze problemen wel erachter gekomen wie onze echte vrienden zijn en gaan verder met degenen die zich niet meer zullen bemoeien met onze (financiële) zaken. Logisch ook. Niemand heeft het recht om zich daarin te bemoeien. Wijze raad of beter gezegd ongevraagd advies hoeven we ook niet meer. Als wij hulp nodig hebben, kunnen wij dat prima zelf vragen. Ook een tip voor naar anderen toe die ook in de schulden zitten of in een uitkering of nou ja voor iedereen eigenlijk en in elke situatie: bemoei je met je eigen zaken.
Over iets meer dan een jaartje ben ik van die van mij af en weet je wat zo een beetje een standaard antwoord is wat je terug krijgt? "En nu zorgen dat je er niet meer in komt"! Even serieus mensen? Denk je dat mensen in de schulden er zelf voor hebben gekozen om erin te komen? Hoe oppervlakkig is dat antwoord. Alsof je zelf de keuze hebt om niet in de schulden te komen. Dat je bij jezelf denkt joh weet je wat ik nu eens ga doen, even die rekeningen niet betalen en al mijn geld opmaken want ik heb er zo veel zin in om in de schulden te komen.
Hoor je hoe belachelijk dat klinkt? Zo kwam het ook in mijn hoofd aan. Ik zal jullie even uitleggen waarom wij in de schulden zijn gekomen. Niet omdat ik jullie uitleg verschuldigd ben. Maar omdat ik graag laat zien dat het geen bewuste eigen keuze was. Gewoon om het jullie uit te leggen hoe zoiets in zijn werking kan gaan. Want blijkbaar mist er wat aan kennis hierover.
Allereerst.. Ik werk in de detailhandel sinds mijn 20e. Een laatbloeister, ja op die leeftijd in die branche ben je een laatbloeister. Na mijn derde contracten werd ik bij twee werkgevers na jaren dienst eruit gebonjourd. Dit maakte mijn kansen in deze branche niet gemakkelijker, daar waar ik er ook niet jonger op werd. Hierdoor kwam ik uitkering in, uitkering uit. Waardoor ik de ene maand mijn huur wel kon betalen. De andere niet. Want ja, een mens moet toch kunnen eten.
Ik hoor je al denken. Maar je hebt toch een man? Jazeker. Hij had een succesvol eigen glazenwassersbedrijfje die geweldig liep totdat hij werd neergestoken in zijn maag en darmen. Toen wilde zijn lichaam niet meer. Logisch ook. Alleen met een eigen bedrijfje.. Toch best vervelend kan ik jullie vertellen. Dan is het toch echt iedere keer een dubbeltje op zijn kant.
En dan komt vooroordeel nummer twee. Als je dan ook maar iets leuks doet. Je gaat uit eten een dagje, een dagje uit of naar de bioscoop en helemaal als je dit meerdere keren achter elkaar doet, dan zijn ze erover uit. Jij hebt die schulden zelf gemaakt. Zal ik jullie uit die droom helpen. Ik heb hele lieve ouders die ons steeds meer achteruit zagen gaan in die periode. Geestelijk. Nergens was meer vreugde uit te halen. Alle stapjes die we maakten, leverden bar weinig tot niks op. Want na iedere afbetaling konden we nog steeds niks en leek het einde verre van nabij. Mijn ouders hebben toen aangegeven een bedrag per maand te geven waarvan wij als gezin en als koppel eens in de zoveel tijd wat leuks konden gaan doen. Om zo die lange zit door te komen. Heel erg lief! En ik heb dan ook aan mijn woord gehouden om dit geld hieraan te besteden.
Vooroordeel nummer drie. Waarom zou je je financiële situatie delen als deze zo slecht is, al helemaal op social media? Zal jullie ook even uit deze droom helpen. Ook hier hebben wij zelf niet voor gekozen. Tot onze verbazing vonden familieleden en vrienden het nodig om op statussen te reageren met berichten als "Is dit wel verstandig met jullie financiële problemen?". Tja, toen was de aap toch al uit de mouw. En ik moet zeggen open en eerlijk hierover zijn is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Niet alleen mijn ouders maar ook (echte) vrienden boden ineens hulp aan. Van alle kanten werden we geholpen. En nu? Nu is het einde in zicht. Hebben we iedere week gewoon genoeg om van te eten. Hebben we nog steeds die bijdrage van mijn ouders om echt 'van te leven' in plaats te overleven. Na jarenlange ellende is er een lichtpuntje aan de horizon. En nog een lichtpuntje in ons leven, want we krijgen er een wondertje bij. En niks of niemand kan en zal daar wat in veranderen.
Dit zullen bij deze ook de laatste woorden zijn die ik hieraan 'vuil maak'. Wij zijn door deze problemen wel erachter gekomen wie onze echte vrienden zijn en gaan verder met degenen die zich niet meer zullen bemoeien met onze (financiële) zaken. Logisch ook. Niemand heeft het recht om zich daarin te bemoeien. Wijze raad of beter gezegd ongevraagd advies hoeven we ook niet meer. Als wij hulp nodig hebben, kunnen wij dat prima zelf vragen. Ook een tip voor naar anderen toe die ook in de schulden zitten of in een uitkering of nou ja voor iedereen eigenlijk en in elke situatie: bemoei je met je eigen zaken.
Reacties
Een reactie posten