Ik ben zo ongelooflijk trots op mijzelf! Mag en kan ik dit even zeggen? Ik vind van wel in ieder geval. Als ik zie wat ik in die 32 jaar allemaal al meegemaakt heb en hoe ik mijzelf (uiteraard wel met hulp - die ik zelf gezocht heb wat opzich ook al heel knap is) hierdoor heen geslepen heb!
Van een onzeker meisje naar een heel stuk minder onzekere volwassen vrouw (die af en toe nog steeds niet kan geloven echt volwassene te zijn).
Van iemand die een overstap maakte van HAVO/VWO naar MBO omdat ze al het pesten en zichzelf waardeloos voelen zat was en daar een ontzettend leuke tijd heeft gehad en haar diploma Marketing & Communicatie haalde terwijl ze er net achter kwam dat ze moeder zou worden.
Van iemand die maar een baantje als verkoopmedewerker nam waar ze haar gezin mee kon voorzien en daar vervolgens 10 jaar in gevangen dacht te zijn, naar eindelijk een baan te hebben gevonden waar uitdaging in zit en waarmee ze ambities voor ogen heeft en aangrijpt.
Van iemand die jong moeder werd en geen idee had wat ze aan het doen was naar inspiratiebron met blogs schrijven over het moederschap en vooral het echte moederleven in de spotlights te zetten.
Van de één naar de andere traumatische ervaring naar PTSS waardoor ik met EMDR therapie hier zo gegroeid ben, dat ik mijn psycholoog bijna gedag kan zeggen.
Van schulden, voedselbank, naar vindingrijk. Naar uit de schulden, bijna allebei.
Van jaren van onduidelijkheid en vragen of dat het misschien toch aan mij lag, naar vermoedens, naar eindelijk de diagnose ASS. Naar hopelijk snel coaching om het dagelijks leven gemakkelijker te maken.
Van kinderen die zoveel moeite hebben met zichzelf, naar ouders die er alles om doen om hun alles te geven om dit niet te hoeven ervaren. Om hun alle hulp te geven, zodat ze dit zelf niet hoeven zoeken.
Het waren 32 zware jaren en ik ben nog lang niet klaar. Maar weet je? Ik kan dit. Zeggen van niet is liegen, want ik heb gezien dat ik het kan. Ik kan dit. En ik ben verdomde trots op mijzelf dat ik dit kan!
Reacties
Een reactie posten