De avonturen van de loedermoeder

En nee dat is geen spelfout. Dankzij hulpverleners kwamen we, nou ja ik, op het stukje KOPP-trainingen voor de kinderen. KOPP wat is dat nu weer?  KOPP/KOV staat voor Kinderen van Ouders met Psychische Problemen (KOPP) en Kinderen van Ouders met Verslavingsproblemen (KOV). Het kan gaan om één of beide ouders. De problematiek van de ouder(s) heeft vaak gevolgen voor het hele gezin.  In Nederland groeien ongeveer 900.000 thuiswonende kinderen onder de 18 jaar op met een ouder met psychische problemen en/of een verslaving. Dat is ongeveer 1 op de 4 kinderen. Naast deze minderjarige kinderen zijn er ook (jong)volwassenen met ouders die psychische problemen of verslavingsproblemen hebben.  KOPP/KOV kunnen onder andere te maken krijgen met onvoorspelbaar gedrag van de ouder(s) of soms onveilige situaties, minder emotionele ondersteuning op leuke én moeilijke momenten, veel taken in het huis overnemen die niet passen bij hun leeftijd en zich (overmatig) zorgen maken over hun oud...

Wie de uitspraak "slapen als een baby" heeft verzonnen, had zelf geen baby! Met een beetje geluk slaapt je baby 3 á 4 uurtjes achter elkaar en met heel veel geluk mag je een hele nacht doorslapen! Maar zelfs dan kan je baby ineens door bijvoorbeeld ziekte, een sprongetje of door slaapregressie ineens vaker wakker worden.  Slaapregressie? Wat is dát nu weer? Ik had er ook nog nooit eerder van gehoord, maar zal het je eens uitleggen. Het is een periode waarin je baby ineens veel minder en korter kan slapen. Als je kleine overdag aan het oefenen is met motorische ontwikkeling zoals het omrollen naar de buik (of in ons geval zichzelf omhoog proberen te trekken met alleen zijn buikspieren!) dan moet je kleine die vaardigheden 's nachts verwerken. Je jleine blijft de nieuwe vaardigheid in zijn slaap als het ware hethalen terwijl hij eigenlijk moet slapen en is daarom dus (helaas) ook vaker wakker.   Is het geen sprongetje? Ik dacht hieraan want tijdens een sprongetje kan je bab...

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf. Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen! Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16...

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s...

Bekijk jezelf eens goed in de spiegel en leer te houden van jouw spiegelbeeld! Dat heb ik laatst gedaan bij de livedag van MomBody&Mind . Een spiegelsessie. En ik ben niet ineens magisch genezen van een slecht zelfbeeld hoor. Maar wat een eye-opener was dat zeg! In eerste instantie wilde ik niet gaan, want ik vond dat ik het niet verdiende om hierbij aanwezig te zijn. MomBody&Mind is een mooi eigen bedrijf opgericht en geleid door de lieve Adinda. Een bedrijf die samen de liefde voor je mamalijf probeert terug te winnen. Die je doet beseffen wat de dieetcultuur is en dat die er mede voor zorgt dat jij jouw (mama)lijf niet meer lief hebt.  Maar voor mij voelde het altijd alsof ik daar niet in thuis hoorde. Ik bedoel ik ben immers niet druk met diëten geweest om af te vallen, maar om bij te komen. Wat zeur ik nou? Ik heb toch een dun lijf, dus ik heb toch alles wat een mama/vrouw zou willen? En dat is waar ik mijzelf tekort schiet. Waar een hoop vrouwen die worstelen met hun ...

Steeds meer zie ik reacties onder blogs of nieuwsberichten op social media of hoor ik op straat "Hij heeft maar te luisteren" of "ze moet gewoon maar eten wat de pot schaft!". Ja als we allemaal die oude levensmotto's blijven naleven Berta dan evalueren we nooit als mensen! Kinderen "moeten" zoveel tegenwoordig maar en ze mogen niks meer! Kleine baby's moeten maar leren alleen te slapen als ze net de baarmoeder uit geperst zijn en kleine kinderen die net een beetje leren om te gaan met structuur van eten moeten maar eten wat de chef voorschrijft want anders is het onrespectvol. Kinderen hè.. Die net leren om te gaan met emoties door volwassenen die dit nooit echt goed hebben leren beheersen omdat zij ook altijd maar "gewoon moesten luisteren".  En dan in plaats van ze te leren hoe ze dat moeten doen door ze te laten kiezen tussen opties die wel tot acceptabel gedrag behoren, gaan we alleen maar zeuren over hoe de tieners van tegenwoordig ...