Het is alsof ik een internetbrowser ben waarin twintig vensters open staan, waarvan er acht bevroren staan en ik heb werkelijk geen idee waar die muziek vandaan komt. De wereld gaat door maar ik sta stil. En het ergste is ik kan niemand vertellen waarom omdat ik het zelf ook niet weet.
Ik ben overgeplaatst naar mijn oude filiaal en het voelt heerlijk! Als een verademing. Ik kom er helemaal tot rust en ontmoet weer vaste klanten van vroeger. Ik voel mij weer helemaal op mijn plek en gelukkig. Alleen wat is er toch met mij? Ik blijf zo prikkelbaar. Iedere drup in die emmer is er één teveel. Ik ben argwanend. Als het nu zo goed gaat, dan moet er nu wel weer iets ontzettend hard de mist in gaan. Waarom kan ik niet gewoon genieten van dat het een keer goed gaat?
Ik snap het wel. Ik snap mezelf wel. Want keer op keer ging er van alles mis nadat er iets moois gebeurde. En die situatie zit ik nu weer in. Dat het goed gaat. Dus dan ga je er automatisch weer vanuit. Want ja, zo gaat het altijd. Maar ik moet toch leren genieten. Dus wat doet Amanda dan? Dan zoekt ze afleiding. Iets totaal vernieuwends het liefst om mijn gedachten compleet te verzetten. En dat is mij gelukt!
Naar aanleiding van een gesprek met een vriendin besloot ik last minute mee te gaan naar een voordraag avond voor gedichten. Geen idee wat ik erbij moest verwachten. Maar als je openstaat voor het onbekende, kun je nog eens verrast staan door het resultaat. En dat stond ik zeker! Niet alleen gedichten, maar ook zang en zelfs een gedicht met de inbreng van een theatraal stuk kwamen voorbij. Het voelde alsof ik terug ging in de tijd. Toen ik nog bedreven was in theater, muziek en schrijven. Wat een inspiratie schoot mij te binnen in de avond! Het ene gedicht na de andere, het ene verhaal na het andere. En dat terwijl ik juist middenin een writersblock zat!
Ik kwam even niet op een idee voor mijn blog. Toen dacht ik, maar juist het moment beschrijven, is ook een blog waard! Ik loop dus vast. Ik kan de woorden niet vinden. Of beter gezegd het is een soort spinsel aan woorden in mijn hoofd waarvan ik de volgorde niet meer kan vinden. En het vervelende is, ik hoor van iedereen "Waar blijft je volgende blog? Ben je gestopt? Ik vind het altijd heel leuk om te lezen." Geweldig compliment voor mij uiteraard. Maar des te meer druk. Des te meer sla ik dicht. Iedere keer als ik ergens aan begin dan ben ik niet tevreden en verwijder ik alles.
Niet alleen hier, maar in huis gebeurd dat dan ook. Ik begin de ochtend al met stiekem geritsel van mijn oudste. Wat is hij nu weer aan het uitspoken? Ik loop de woonkamer in waar hij stiekem met tape een kartonnen gitaar aan het repareren is die zijn vader gisteren voor hem gemaakt heeft voor zijn toneelstuk voor zaterdag. Dit meen je niet?! Ik ben nog niet eens boos om wat hij gedaan heeft maar dat hij zo stiekem doet en niet eerlijk durft te zijn snap ik gewoon niet. Wij zijn altijd heel duidelijk als het gaat om de waarheid vertellen. Nou ja, ik heb het uitgelegd aan hem, maar ik schijn niet helemaal door te dringen geloof ik. Ken je dat? Dat je puber je aankijkt met een blik van "Ja mam, ik luister naar geen woord wat je zegt. Doe er helemaal niks mee en kan je mij nu gewoon weer met rust laten." Die blik. Ik laat hem beginnen aan zijn ochtendroutine, want anders is hij dadelijk weer aan het haasten aan het eind. Of beter gezegd, ben ik zijn verloren tijd aan het inhalen.
Ik kijk om mij heen. Mijn huis is een zooitje. Ik weet gewoon niet waar te beginnen, waardoor alles weer als een soort tornado door elkaar heen gaat. Het ene moment sta ik te stofzuigen en dan zie ik vaat staan. Ik ruim de vaatwasser uit en in en dan bedenk ik mij dat ik eerst de was nog niet draaien zodat ik die op kan hangen. Dit doe ik. Maar ik was nog niet klaar met de vaatwasser.
Eenmaal klaar daarmee, bedenk ik mij dat de keuken ook nog een sopbeurt kan gebruiken. Ik wil hieraan beginnen maar mijn peuter schreeuwt om aandacht. Ruik ik dat goed? Ja ik ruik het goed, een poepluier. En niet zomaar één! Ik doe de douche aan want moet zelf ook nog douchen. Eerst zorgen dat de oudste naar school gaat. Constant loop ik heen en weer van alles door elkaar heen te doen. Waar ben ik nu allemaal mee bezig? Mijn peuter huilt. Die wacht nog steeds op mij onder de douche. Maar de oudste.. Het is nog geen tijd voor school. Maar de jongste staat al met zijn zeiknatte voeten in de slaapkamer. Nou vooruit! Terwijl ik onder de douche sta waar mijn peuter in een speelgoedbrandweerhelm staat te plassen, helemaal trots omdat hij zo netjes erin kan richten, vertel ik mijn oudste wat hij allemaal moet doen. Ik ben nu al versleten en dat terwijl ik nog maar net wakker ben! Ik stap de douche uit kleed mijn peuter en mijzelf aan en zie de stofzuiger op de grond liggen. Sla een zucht en eindelijk vallen de woorden in mijn hoofd in een zin. "Dit word een hele lange dag!"
Ik ben overgeplaatst naar mijn oude filiaal en het voelt heerlijk! Als een verademing. Ik kom er helemaal tot rust en ontmoet weer vaste klanten van vroeger. Ik voel mij weer helemaal op mijn plek en gelukkig. Alleen wat is er toch met mij? Ik blijf zo prikkelbaar. Iedere drup in die emmer is er één teveel. Ik ben argwanend. Als het nu zo goed gaat, dan moet er nu wel weer iets ontzettend hard de mist in gaan. Waarom kan ik niet gewoon genieten van dat het een keer goed gaat?
Ik snap het wel. Ik snap mezelf wel. Want keer op keer ging er van alles mis nadat er iets moois gebeurde. En die situatie zit ik nu weer in. Dat het goed gaat. Dus dan ga je er automatisch weer vanuit. Want ja, zo gaat het altijd. Maar ik moet toch leren genieten. Dus wat doet Amanda dan? Dan zoekt ze afleiding. Iets totaal vernieuwends het liefst om mijn gedachten compleet te verzetten. En dat is mij gelukt!
Naar aanleiding van een gesprek met een vriendin besloot ik last minute mee te gaan naar een voordraag avond voor gedichten. Geen idee wat ik erbij moest verwachten. Maar als je openstaat voor het onbekende, kun je nog eens verrast staan door het resultaat. En dat stond ik zeker! Niet alleen gedichten, maar ook zang en zelfs een gedicht met de inbreng van een theatraal stuk kwamen voorbij. Het voelde alsof ik terug ging in de tijd. Toen ik nog bedreven was in theater, muziek en schrijven. Wat een inspiratie schoot mij te binnen in de avond! Het ene gedicht na de andere, het ene verhaal na het andere. En dat terwijl ik juist middenin een writersblock zat!
Ik kwam even niet op een idee voor mijn blog. Toen dacht ik, maar juist het moment beschrijven, is ook een blog waard! Ik loop dus vast. Ik kan de woorden niet vinden. Of beter gezegd het is een soort spinsel aan woorden in mijn hoofd waarvan ik de volgorde niet meer kan vinden. En het vervelende is, ik hoor van iedereen "Waar blijft je volgende blog? Ben je gestopt? Ik vind het altijd heel leuk om te lezen." Geweldig compliment voor mij uiteraard. Maar des te meer druk. Des te meer sla ik dicht. Iedere keer als ik ergens aan begin dan ben ik niet tevreden en verwijder ik alles.
Niet alleen hier, maar in huis gebeurd dat dan ook. Ik begin de ochtend al met stiekem geritsel van mijn oudste. Wat is hij nu weer aan het uitspoken? Ik loop de woonkamer in waar hij stiekem met tape een kartonnen gitaar aan het repareren is die zijn vader gisteren voor hem gemaakt heeft voor zijn toneelstuk voor zaterdag. Dit meen je niet?! Ik ben nog niet eens boos om wat hij gedaan heeft maar dat hij zo stiekem doet en niet eerlijk durft te zijn snap ik gewoon niet. Wij zijn altijd heel duidelijk als het gaat om de waarheid vertellen. Nou ja, ik heb het uitgelegd aan hem, maar ik schijn niet helemaal door te dringen geloof ik. Ken je dat? Dat je puber je aankijkt met een blik van "Ja mam, ik luister naar geen woord wat je zegt. Doe er helemaal niks mee en kan je mij nu gewoon weer met rust laten." Die blik. Ik laat hem beginnen aan zijn ochtendroutine, want anders is hij dadelijk weer aan het haasten aan het eind. Of beter gezegd, ben ik zijn verloren tijd aan het inhalen.
Ik kijk om mij heen. Mijn huis is een zooitje. Ik weet gewoon niet waar te beginnen, waardoor alles weer als een soort tornado door elkaar heen gaat. Het ene moment sta ik te stofzuigen en dan zie ik vaat staan. Ik ruim de vaatwasser uit en in en dan bedenk ik mij dat ik eerst de was nog niet draaien zodat ik die op kan hangen. Dit doe ik. Maar ik was nog niet klaar met de vaatwasser.
Eenmaal klaar daarmee, bedenk ik mij dat de keuken ook nog een sopbeurt kan gebruiken. Ik wil hieraan beginnen maar mijn peuter schreeuwt om aandacht. Ruik ik dat goed? Ja ik ruik het goed, een poepluier. En niet zomaar één! Ik doe de douche aan want moet zelf ook nog douchen. Eerst zorgen dat de oudste naar school gaat. Constant loop ik heen en weer van alles door elkaar heen te doen. Waar ben ik nu allemaal mee bezig? Mijn peuter huilt. Die wacht nog steeds op mij onder de douche. Maar de oudste.. Het is nog geen tijd voor school. Maar de jongste staat al met zijn zeiknatte voeten in de slaapkamer. Nou vooruit! Terwijl ik onder de douche sta waar mijn peuter in een speelgoedbrandweerhelm staat te plassen, helemaal trots omdat hij zo netjes erin kan richten, vertel ik mijn oudste wat hij allemaal moet doen. Ik ben nu al versleten en dat terwijl ik nog maar net wakker ben! Ik stap de douche uit kleed mijn peuter en mijzelf aan en zie de stofzuiger op de grond liggen. Sla een zucht en eindelijk vallen de woorden in mijn hoofd in een zin. "Dit word een hele lange dag!"
Reacties
Een reactie posten