Alvast sorry voor mijn taalgebruik maar shit joh! Het is écht maar dan ook écht waar een moeder kan niet ziek zijn! Het begon vorige week zondag.. Ik voelde me een beetje misselijk, hoofdpijn en kreeg een warmtegolf hier en daar. Nou ja, zal vast wel door de overmoeidheid komen want slapen.. Wat is dat?
Samen met mijn moeder had ik de woonkamer versierd voor K... uh Woningsdag. Zelfs ook een beer helemaal in oranjestijl voor de berenjacht neergezet. Maar tijdens dit alles begon ik mij steeds beroerder te voelen. Toen ik merkte dat mijn rechterborst met voeden pijn ging doen, wist ik het eigenlijk al gelijk: een borstontsteking. Nee niet mijn eerste keer dit. Dus wist enigszins wat te doen. Enigzins omdat het alweer bijna 4 jaar geleden was voor mij. Dus nog even wat informatie opgezocht en aan de slag met al het mogelijke wat je eraan kon doen. Want iedereen weet: een moeder kan niet ziek zijn!
De volgende ochtend was het dan K(w)oningsdag. Een feestelijke dag die ik volgepland had staan met allemaal leuke activiteiten. Ik werd badend in het zweet wakker en had de hele nacht liggen rillen en ging door de grond van de pijn als ik aan mijn rechterborst moest voeden! Waarom nou?! En waarom precies nu?!
Manlief volgepland met allemaal klusjes, maar gelukkig was mijn reddende engel, mijn moeder er om mij mee te helpen. Waar ik haar heel dankbaar voor ben! Maar iedereen weet, dat als mama thuis is, mama tóch de aangewezen persoon is om als zuster en politieagent te spelen. En als je dan in je bed ligt of de bank te slapen en je je kinderen hoort huilen of zeuren (en zo nu en dan tóch proberen oma in de zeik te nemen) dan kan je jezelf als moeder zijnde toch niet bedwingen om je ermee te bemoeien.
Dinsdag toch maar de huisarts gebeld. De huisarts die normaal gesproken altijd zegt "kijk het nog maar een weekje aan", gaf nu meteen antibiotica! Zo heeft dat corona gebeuren toch nog enigzins zijn voordelen! Ze hebben je liever niet op de praktijk natuurlijk.
Eind vorige week klaarde ik weer helemaal op en vandaag gelukkig weer een dagje aan het werk. Want na het ziek zijn en ondanks dat tóch nog mama van drie jongens zijn, wel aan toe! Even geen luiers verschonen of baby troosten terwijl het zweet van je hoofd af drupt. Even niet achter een peuter aan moeten rennen terwijl je je hartslag voelt bonzen in je hoofd. Het enige wat deze mama even mist is het zien van hun grote tienerbroer die heel lief drinken voor ons pakte, de hond buiten liet en mij enorm heeft geholpen! Dat hebben we dan van de week ook beloond met sushi proberen. Daar vroeg hij al heel lang om en na alle patat, broodjes knakworst en soep was ik zelf ook wel toe aan iets anders. Sushi was geen succes, maar we hebben het wel heel leuk gehad. Eind goed al goed, we zijn weer beter en gaan er weer tegenaan!
Samen met mijn moeder had ik de woonkamer versierd voor K... uh Woningsdag. Zelfs ook een beer helemaal in oranjestijl voor de berenjacht neergezet. Maar tijdens dit alles begon ik mij steeds beroerder te voelen. Toen ik merkte dat mijn rechterborst met voeden pijn ging doen, wist ik het eigenlijk al gelijk: een borstontsteking. Nee niet mijn eerste keer dit. Dus wist enigszins wat te doen. Enigzins omdat het alweer bijna 4 jaar geleden was voor mij. Dus nog even wat informatie opgezocht en aan de slag met al het mogelijke wat je eraan kon doen. Want iedereen weet: een moeder kan niet ziek zijn!
De volgende ochtend was het dan K(w)oningsdag. Een feestelijke dag die ik volgepland had staan met allemaal leuke activiteiten. Ik werd badend in het zweet wakker en had de hele nacht liggen rillen en ging door de grond van de pijn als ik aan mijn rechterborst moest voeden! Waarom nou?! En waarom precies nu?!
Manlief volgepland met allemaal klusjes, maar gelukkig was mijn reddende engel, mijn moeder er om mij mee te helpen. Waar ik haar heel dankbaar voor ben! Maar iedereen weet, dat als mama thuis is, mama tóch de aangewezen persoon is om als zuster en politieagent te spelen. En als je dan in je bed ligt of de bank te slapen en je je kinderen hoort huilen of zeuren (en zo nu en dan tóch proberen oma in de zeik te nemen) dan kan je jezelf als moeder zijnde toch niet bedwingen om je ermee te bemoeien.
Dinsdag toch maar de huisarts gebeld. De huisarts die normaal gesproken altijd zegt "kijk het nog maar een weekje aan", gaf nu meteen antibiotica! Zo heeft dat corona gebeuren toch nog enigzins zijn voordelen! Ze hebben je liever niet op de praktijk natuurlijk.
Eind vorige week klaarde ik weer helemaal op en vandaag gelukkig weer een dagje aan het werk. Want na het ziek zijn en ondanks dat tóch nog mama van drie jongens zijn, wel aan toe! Even geen luiers verschonen of baby troosten terwijl het zweet van je hoofd af drupt. Even niet achter een peuter aan moeten rennen terwijl je je hartslag voelt bonzen in je hoofd. Het enige wat deze mama even mist is het zien van hun grote tienerbroer die heel lief drinken voor ons pakte, de hond buiten liet en mij enorm heeft geholpen! Dat hebben we dan van de week ook beloond met sushi proberen. Daar vroeg hij al heel lang om en na alle patat, broodjes knakworst en soep was ik zelf ook wel toe aan iets anders. Sushi was geen succes, maar we hebben het wel heel leuk gehad. Eind goed al goed, we zijn weer beter en gaan er weer tegenaan!
Reacties
Een reactie posten