Doorgaan naar hoofdcontent

Appels met peren vergelijken

Je moet niet denken dat als ik ergens heel precies mee bezig ben en geordend dat ik dit altijd ben en dit perse bij autisme hoort. Want als er iemand chaotisch is, ben ik het wel. Ook hou ik niet van een te geordend huis, werkvloer of wat dan ook, maar juist wel van een beetje georganiseerde chaos. 

Ik ben heel creatief. Zeker als ik daarvoor de ruimte krijg. Als ik die creativiteit niet kwijt kan, kan ik echt heel depressief worden. Ik haat het om in een sleur terecht te komen. Eentonig inpakwerk of ICT bijv. zoals menig mens denkt dat bij autisme hoort, zou een totale nachtmerrie zijn voor mij. 

Sociaal emotioneel kom ik niet goed mee met "de rest". Voor de rest ben ik gewoon een creatieve intelligente vrouw van 32 die totaal geen tekenen van OCD vertoon. Sterker nog ik ken een vrouw met ADHD die nog veel georganiseerder is dan ik en daar zelfs haar beroep van heeft gemaakt!

Wat ik bedoel te zeggen is, is dat het beeld van autisme te vaak nog een vertekend beeld is (overigens bijna ieder psychische "stoornis" maar dat even terzijde). Of men ziet een autist als iemand die helemaal niet kan communiceren (die zijn er ook daar niet van) of men ziet iemand met OCD. En dat laatste is echt appels met peren vergelijken. Ja, het zijn beiden fruitsoorten (psychische "stoornissen") maar nee ze zijn absoluut niet hetzelfde. 

Laatst was ik bezig met de handdoeken achter in het magazijn weer op soort bij elkaar te leggen en mijn collega zei iets van daar komt de inner-autist naar boven omdat ik van blijdschap in mijn handen klapte. Ik was enkel blij dat ik wat ik wilde doen voor elkaar had gekregen binnen mijn therapeutische werkuren. Want dat is het vaak. Ik wil het af maken. Perfect of volgens een bepaalde volgorde hoeft nog niet eens perse. Als het in mijn hoofd maar "af is". 

Want dat doe ik wel. Lijstjes maken in mijn hoofd (en soms ook telefoon of whiteboard) van de dingen die ik "nog moet doen". En dat is een hele lange lijst kan ik je vertellen! Een lijst die iedere dag groter word. En daarom als ik dan zo'n taak van die lijst wél af krijg, ben ik dan ook super blij! Dat die handdoeken op soort en op kleur lagen is puur omdat het "zo hoort". Maar loop even een rondje in ons huis en je zou als echte OCD-er knettergek worden!

Vervolgens zei een andere collega tegen mij, nadat ik haar vertelde dat ik de kleding op maat aan het hangen was wat net nieuw binnen was (want ja waarom niet?), dat ik echt een autist was. "Uh ja, dat klopt" vervolgde ik haar. Ik had net die dag ervoor mijn diagnose gehad. Ze schoot meteen in de verdediging omdat ze het niet slecht bedoelde. Maar dat was niet hetgeen wat door mijn hoofd ging eerlijk gezegd. Het enige waar ik aan kon denken is maar waarom denkt zij dat dit bij autisme hoort? En waarom is zij niet de enige? Daar komt ook denk ik het vervelende zinnetje vandaan "we hebben allemaal wat van autisme". Die denken dat wij autisten de hele dag bezig zijn met alles ordenen en sorteren ofzo zoals Sheldon in the Big Bang theory de kast van Howard en Bernadette aan het sorteren was? 

Ik weet niet, maar jammer is het wel. Dat we zulke dingen niet leren op school. Sociaal emotioneel les krijgen. Eigenlijk zou psychologie een schoolvak moeten zijn vind ik, net als biologie. Want we weten allemaal wel hoe ons lichaam werkt, maar onze geest? Daar weten we blijkbaar bar weinig vanaf. Zo zouden er ook vele diagnoses veel eerder genomen kunnen worden en ook velen veel eerder geholpen kunnen worden. 

Want dat is het. Iedereen vroeg mij wat ik met mijn diagnose wilde bereiken. Hulp. Hulp wilde ik krijgen. Hoe er het beste mee om te gaan. Ik was altijd zo gefocust op wat anderen bedoelden en hoe de "standaard" was van leven, dat ik niet zo goed weet wat ik met mijzelf aan moet op dit moment. 

Het voelt een beetje als afkijken tijdens een toets en vervolgens diezelfde toets te moeten gaan maken, maar dit keer zonder die leerling waar je bij af keek. Ik ben nu wél aan het studeren voor die toets zeg maar. Ik ga nu wel zelf die toets maken, met een beetje begeleiding. Begeleiding die ik nodig heb.

Fotografie www.avdlinden.nl 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur

Alles over de vloer halen

Dat een verhuizing niet gemakkelijk is, had ik mij ook wel bedacht. Maar dat er dan meteen weer zoveel tegenslagen en nare omstandigheden eromheen zouden plaatsvinden, daar had ik mijzelf niet geestelijk op voorbereid. Niet dat ik dat had kunnen doen als ik het wel had geweten overigens. Want niets gaat bij ons zonder strijd. Dus ook deze verhuizing niet.  En dan hebben we nog niet eens tegenslagen gehad met de verhuizing zelf. Nu hoop ik alleen niet dat ik ons gejinxt hebt hiermee. Maar wat betreft het opknappen van de nieuwe woning, hebben we het wel heel gemakkelijk gehad. We hoefden in ieder geval niets te verbouwen. Enige tegenslag was dat we toch moesten behangen in plaats van alle muren sauzen, wat we eigenlijk voor ogen hadden. Maar als dat het ergste is valt het wel mee dus.  Eerste inspectie Nu moeten we ons vooral gaan focussen op onze oude woning. Deze moet natuurlijk in zijn oorspronkelijke staat weer achter gelaten worden. Nu hebben wij het iets gemakkelijker gelukkig ge

Ik zag zijn ogen wegdraaien en ik dacht dit is het

Een doodnormale zondag. Ik had wat huishoudelijke taken gedaan, ontbeten met de kleintjes en de hond uitgelaten. Onze tiener was inmiddels ook uit zijn slaap ontwaakt. Die zal vast wel weer tot de late uurtjes met zijn vrienden online hebben zitten gamen. Maar ach, het is weekend. Dan mag dat.  Ik was van plan boodschappen te halen met hem erbij want dan komt hij tenminste ook buiten de deur. Dat is best een behoorlijke prestatie bij tieners kan ik je vertellen. Hij was eindelijk aangekleed, had twee boterhammen achter zijn mik en we waren klaar om te gaan. De jongste was al heel de ochtend opstandig maar ook dat was niks nieuws. Ik stuurde mijn tiener naar binnen om zijn fles te vullen voor onderweg en zette hem in de kinderwagen die ik eigenlijk alleen maar mee had om de boodschappen wat makkelijker mee te vervoeren. Manlief lag nog in bed en zou zo naar ons oude huis gaan waar de achtertuin nog steeds afgemaakt moet worden. Door alle tegenslagen en het vele moeten werken was dit er