"Jij hebt echt zoveel gezichten" wordt mij weer eens toegeroepen door een fotograaf. "En ze staan je allemaal goed". Waar was jij toen ik klein was, toen ik zo erg mijn best deed om 'erbij te horen'? Want daar ben ik heel mijn jeugd mee bezig geweest, om erbij te horen. Vanaf jongs af aan merkte ik namelijk al heel vroeg dat ik anders was dan de rest.
Met de jaren werd ik echter steeds beter in het verbergen daarvan. Zeker nadat ik door mijn beste vriendin in aanraking kwam met acteren. Het was zoveel gemakkelijker om iemand anders te spelen. Iemand waarvan het personage en het script al geschreven was.
Toen ik moeder werd en een traumatische ervaring had meegemaakt, veranderde dit echter. Het 'acteren' ofwel camoufleren (weet ik nu) lukte mij niet meer zo goed zonder door de mand te vallen. Ik kreeg weer steeds vaker miscommunicatie met vrienden en zelfs met collega's omdat zij mij verkeerd begrepen of ik hen. Daarnaast was het met een kind, die over het algemeen bloedeerlijk zijn, sowieso erg moeilijk om mijn 'acteersessie' gaande te houden.
Toch lukte het mij om het toch nog een paar jaren vol te houden, zelfs nadat ik nog een traumatische ervaring rijker werd, een gewapende overval op mijn werk. Ik acteerde in ieder geval op mijn werk vrolijk verder door totdat ook dit mij niet meer lukte om dit vol te houden. Ik liet mijzelf overplaatsen naar een andere locatie waar ik weer een heel ander toneelstuk begon. Je wordt er op gegeven moment zo goed in, dat het oppakken van het toneelspel een gewoonte wordt.
Op aanraden van mijn werkgever ben ik destijds toch hulp gaan zoeken van een psycholoog. Die constateerde dat ik PTSS had. Vervelend om te horen, maar in mijn ogen wel te verhelpen met gesprekken en EMDR therapie. En dit leek ook even zijn vruchten af te werpen totdat ik vorig jaar getriggerd werd door miljoenen mensen die ineens gemaskerd rondliepen en in een burnout terecht kwam. Maar was die burnout eigenlijk alleen te danken aan mijn PTSS?
Toen onze zoon gediagnosticeerd werd met ADHD en autisme, begon ik met uit te zoeken wat autisme allemaal inhield. Ik wist wel wat maar lang niet alles. En dat wilde ik veranderen. Ik ging van de één naar de andere website en kwam een stuk tegen over hoe autisme bij vrouwen zich anders uit. Ik kwam er niet meer uit. Ik bleef doorzoeken en lezen en alle puzzelstukjes in mijn hoofd kon ik eindelijk in elkaar plaatsen!
Maar na gesprekken met mijn man, mijn vrienden en collega's werd ik steeds onzekerder over deze openbaring. Achteraf wel logisch. Zij kenden alleen de camouflerende acterende Amanda! Maar de onzekerheid zorgde er dus voor dat ik deze zelfdiagnose liet vallen. Helemaal nadat zelfs mijn psycholoog mij vertelde dat zij niet dacht dit het was en de symptomen van PTSS sterk overeenkwamen met kenmerken van autisme.
Toen vorig jaar mijn PTSS weer getriggerd werd door miljoenen gemaskerde mensen raakte ik in een burnout en merkte ik dat de EMDR therapie niet meer zoveel hielp. Zo hielp het niet meer bij het 'acteren'. Sterker nog, het lukte mij helemaal niet meer om te camoufleren. Ik kwam mijzelf zo erg tegen! Zo heb ik mijzelf al jaren niet meer gekend. Echt mijzelf weer zijn, honderd procent mijzelf. En wat voelde dat naar! Want niemand was dit gewend. Mijn man niet, mijn kinderen en ikzelf eerlijk gezegd ook niet. Ik voelde ineens het masker af gaan. Man, alle maskers van alle afgelopen jaren!
Tijdens mijn burnout besloot ik toch maar de stap te maken voor de aanvraag voor een ASS (autismespectrumstoornis) test. Ik kreeg nogmaals veel tegengeluiden van vrienden, mijn man en collega's. Maar dit keer liet ik mijzelf niet meer beïnvloeden. Na bijna teleurgesteld te zijn om op een 1-jaar durende wachtlijst gezet te worden, werd ik verlost door een tweede optie bij een particuliere psycholoog via mijn huidige psycholoog. Gespecialiseerd in o.a. het onderzoeken van ASS. Na individueel gesprek, gesprek met mijn moeder en het invullen van meerdere lange vragenlijsten kwam daar dan eindelijk de verlossende uitslag: ik heb inderdaad autisme! Ik ben niet gek. Ik praat mezelf niks aan. Het is gewoon echt!
Reacties
Een reactie posten