Prikkels

Je weet wel als je zwanger bent dat je dingen net iets sterker ruikt dan de rest? Nou dat heb ik eigenlijk al heel mijn leven. Hoge, eentonige of harde geluiden kan ik niet verdragen. En dan heb ik het niet alleen over knetterharde muziek, maar bijv. dat geluid om jongeren ergens vandaan te houden, gaat bij mij door merg en been. En het tikken van een klok kan mij echt lyrisch maken.

Van bepaalde geuren kan ik echt mijn eetlust verliezen. Gek genoeg verdraag ik een poepluier van mijn jongste zoon dan weer wel gewoon. Maar zo heeft manlief laatst een speciale olie in de frituurpan gedaan die ruikt naar citrusvruchten en als die nu aan staat, eet ik gelijk niks meer en ben ik van mijn leg. 

Heel fel licht zoals nu krijg ik hoofdpijn van. Je zal mij dan ook veel sneller in de schaduw vinden of binnen met de gordijnen dicht! Jaja, ik ben net dracula. Ik kan ook echt niet slapen met gordijnen open of erger nog met televisie aan, hetgeen waar manlief dus juist weer niet zonder van in slaap kan vallen. Ook hebben wij een aquarium in de slaapkamer waar de filter een eentonig geluid van maakt waar ik gek van word. Ik slaap dan ook steevast met een oogmasker op en oordoppen in.

Dat zijn allemaal externe prikkels, maar die interne prikkels.. Man man man! Daar heb ik nog wel het meeste last van. Emoties komen bij mij zo hard binnen. Is iemand helemaal opgefokt, word ik daar overgestimuleerd van. Ik raak de draad kwijt en moet echt even weg van de situatie om mijn rust te vinden. En vaak zelfs dan lukt dit mij niet meer. Waar de ander er na het er even uit te gooien is, alweer door gaat met de orde van de dag, zit ik nog zo in dat moment van boosheid van die persoon dat ik uren later er nog last van kan hebben. Heel mijn humeur kan door iemand anders zijn gevoelens ontzettend veranderen. Vreemd genoeg kan ik dit op het werk dan wel weer naast mij neer leggen. Ik denk omdat het dan niet persoonlijk is? 

Een drukke omgeving staat gelijk aan heel veel prikkels. Jonge kinderen (helemaal drie) staan ook gelijk aan heel veel prikkels. Dus iedere dag had ik te veel prikkels en geen tijd om ze te verwerken. Geen wonder dat dit uiteindelijk geleid heeft tot een burnout! 

Binnenkort begin ik aan een nieuwe baan, niet in een drukke omgeving, maar enkel op kantoor voor studie en thuis voor werk. Ideaal dus voor mij! De prikkels thuis is een ander verhaal. Maar tegenwoordig heb ik daar wel een (heel loedermoederig) foefje voor! Ik zet de oudste twee gewoon de hele avond achter een beeldscherm het liefst met een koptelefoon op. Manlief doet zijn ding, ik de mijne. Zo zit iedereen even in hun eigen bubbel en ontprikkeld iedereen even. Want ik ben natuurlijk niet de enige die last heeft van overprikkeling. 

Als autist kun je ook sommige prikkels juist bijna of absoluut niet door krijgen. Zo voel ik bijv. heel slecht aan wanneer ik honger heb of wanneer ik naar het toilet moet. Vaak rommelt mijn maag al enorm of ga ik, net als onze autistische zoon, op het allerlaatste moment naar het toilet. Omdat ik dit dus niet zo snel door heb, probeer ik nu mijzelf sowieso op bepaalde momenten te dwingen om iets te eten of even te proberen naar het toilet te gaan aangezien ik waarschijnlijk toch wel moet. Wekkers zetten voor dit soort dingen is dan ook niet heel vreemd en doen vele autisten.  

Waar ik en onze oudste zoon ook "last" van hebben is niet helemaal door hebben wat voor kleding wij aan moeten doen. We moeten soms echt even buiten staan om te ervaren of het nu echt zo warm of koud is buiten, want binnen is het natuurlijk altijd warmer of koeler naar wens. Het komt dan ook vaak voor dat wij met lange broeken op het schoolplein staan terwijl iedereen met korte broeken loopt en dat we het de hele dag te warm hebben of andersom. Het idee om naar weersverwachtingen te kijken komt helemaal niet in ons op en vaak zijn die zo veelzijdig dat we hieruit nog niet echt duidelijk worden wat we aan moeten doen.

Gevoel voor balans en in evenwicht zijn, zijn nu ook niet bepaald onze sterkte punten. Zo loopt onze oudste zoon al jaren op zijn tenen (fysiotherapie werkte voor geen meter hierbij) en bewegen wij beiden heel houterig. Ongelukjes zitten bij ons niet in kleine hoekjes, maar horen voor ons bij het dagelijkse leven. 

Prikkels zijn vervelende dingen. Zeker als ze allemaal tegelijk binnen komen en extra hard of extra aanwezig. Het is dan ook belangrijk dat wij zo nu en dan ontprikkelen. Dit kan een dag zijn, maar soms zelfs een paar dagen of een hele week. Als je dus even niks van mij hoort of (dit komt niet zo vaak voor) leest op social media, dan zit er de dikke kans in dat ik even aan het ontprikkelen ben. Dat het mij allemaal even teveel werd. 

Aangezien schrijven een uitlaatklep is voor mijn overprikkeling, zal het meer voorkomen dat er een nieuwe blog gepost word zoals nu. Want ja deze mevrouw is weer eventjes overprikkeld. Ik heb weer teveel gedaan in te drukke omgevingen en met teveel prikkels. Daarnaast vind ik het super spannend om dinsdag te beginnen bij mijn nieuwe baan. Vind ik het super leuk en daardoor loop ik vast met dagelijkse simpele dingen. Zodra ik dinsdag begonnen ben, is dat zo weer weg. Maar mijn gezin, familie en naaste vrienden weten dit gelukkig van mij en zullen dan ook niet gekwetst zijn als ik wat simpeler uit de hoek kom of als ze wellicht helemaal niks van mij horen, maar wel een blog van mij lezen. Ik ben blij dat ik zulke mensen om mij heen heb. Dankjulliewel! Jullie zijn geweldig! 

Nu gaat deze mevrouw even lekker ontprikkelen! Een fijn weekend (alvast) gewenst iedereen!

Fotografie: www.firsttakefotografie.nl