Wow! Wat kwam die vraag hard binnen zeg! En ja, daar komt er weer eentje met een post/blog naar aanleiding van de opname van BOOS gepresenteerd door Tim Hofman over het seksueel overscheidend gedrag in The Voice of Holland. Totaal niet bewust waar het over ging, besloot ik toch de opname te bekijken op YouTube. Ik bedoel, het leek wel het enige wat nog gedeeld kon worden op social media en aangezien ik vaak mijn rust vind in het lezen van verhalen en het kijken van video's, dacht ik nou ben ik toch erg benieuwd.
Toen de opname begon werd al snel duidelijk waar het over ging. En voor de mensen die denken, leef jij onder een steen? Omdat ik niet wist waar het over ging. Ja, een beetje wel. Wij hebben thuis geen gewone tv, alleen Netflix en Disney+. Juist omdat het ons rust geeft al die media-ellende niet op dagelijkse basis binnen te krijgen. Daarnaast keken wij het ook nooit en scheelt het behoorlijk in de portemonnee. Maar goed, weer even terug naar mijn punt. Alhoewel ik duidelijk wist waar het over ging, kon ik mij er toch niet van afzetten en bleef ik kijken. Juist omdat het zo dichtbij huis voelt.
Ik heb wel eens een tijd geleden geplaatst dat er heus wel dingen zijn die ik absoluut niet zou delen in een blog. Dingen die persoonlijk zijn en niet iedereen hoeft te weten. Want, ieder huisje zijn kruisje toch? Eigenlijk onzin. Of ik er ooit over kon praten dat was eigenlijk meer hetgeen waar ik het over had moeten hebben. Of nou ja, ik moet niks. Weet je wat wel moet? Die mensen moeten met hun gore poten van je afblijven! En ik zeg mensen in plaats van mannen, omdat ik vind dat zo benoemd moet worden. Ja natuurlijk zijn het meer mannen dan vrouwen die dit doen en meer vrouwen waarbij dit overkomt. Maar laten we alsjeblieft niet vergeten dat er ook jongens/mannen zijn waarbij dit overkomt. Ik snap dan ook niet waarom John de Mol zei dat hij een groep mensen die waarschijnlijk alleen uit vrouwen zal bestaan, wilt maken als vertrouwenspersoon. Welke man zal zich over seksueel overscheidend gedrag gaan melden, als ze dit al überhaupt doen, bij een vrouw? Geen één lijkt mij.
Naarmate de slachtoffers praten over hun ervaringen, hoe meer zelfs de "kleinere" (in mijn ogen) situaties naar boven kwamen die ik vroeger heb meegemaakt. Situaties waarbij ik ze blijkbaar gelabeld had als "normaal". Ik moet ook zeggen ik was jong (volwassen) en had werkelijk waar geen idee wat ik ermee moest. Alles wat ik ook bij de slachtoffers hoorde. Ik bevroor of ik werkte juist mee om ervan af te zijn. Misselijk maakt het me. Woedend dat zij mij zo hebben kunnen laten voelen. Inderdaad het schuldgevoel. Waarom heb ik mij niet verweerd? Waarom heb ik het laten gebeuren en ben ik niet gaan schreeuwen, tegenstribbelen of weg gaan rennen?
Geschrokt las ik ergens een jaar geleden een verhaal in mijn dagboek. Ik was 14 jaar, de details hou ik liever voor mijzelf. Ik was dit helemaal vergeten. Niet dat ik mij het niet kan herinneren want terwijl ik het terug las kwam alles weer naar boven. Verdrongen misschien? Ik heb het blijkbaar wel verteld aan een vriendin die mij troostte, maar nooit gedacht of stil bij gestaan als veertienjarig meisje om dit ergens aan te geven. Die man had een kind dus zou sowieso al een volwassene zijn geweest, die dus seksueel overscheidend gedrag heeft vertoont bij een meisje van 14 jaar! Hoe kan het zijn dat ik daar destijds nooit meer werk van heb gemaakt?! Hoe kan het überhaupt zijn dat ik dat vergeten ben?!
Achteraf gezien denk ik dat het ook komt door mijn autisme. Seksueel overscheidend gedrag jegens meisjes/vrouwen was zo verwrongen met de maatschappij, dat het voor mij als autistisch jong meisje lastig was om in te zien dat dit niet is hoe het hoort te gaan. Dat dit niet kon.
Verbijsterd deel ik het met jullie. Om te laten zien hoe het dus kan komen dat sommige jonge meiden het niet zullen delen. Omdat ze waarschijnlijk niet eens door hebben dat dit niet kan. Dat dit gemeld moet worden. Als je het kan melden dan. Want dat is ook een ding. Een drempel die soms wel even kan duren voordat je daarover bent, als het je überhaupt al lukt om je daaroverheen te zetten! Spreken is geen zilver. Zwijgen is geen goud. Zwart wit is de uitspraak dat er niks veranderd als je als slachtoffer je mond dicht houdt. De verantwoordelijkheid hoort niet bij het slachtoffer te liggen, maar bij de daders. Daar moet de verandering plaats vinden. Wel vind ik educatie voor kinderen erg belangrijk. Van wat is seksueel overscheidend gedrag. Hoe kan dit eruit zien en niet "wat moet je doen" maar "wat kun je doen".
Ondanks dat dit een enorme trigger is geweest voor mij, ben ik wel blij dat dit ook waarschijnlijk veranderingen in het rechtssysteem teweeg gaan brengen. Ook mede de reden waarom ik zelfs van mijn psycholoog te horen kreeg dat aangifte doen mij niks zou opleveren. De aangifte ging overigens over iets anders dan bovengenoemd verhaal. Bij dit 'incident' kon ik pas na twee jaar mijzelf openlijk uiten tegen mijn psycholoog nadat het uit uit mij getrokken was. Mede doordat ik bang was dat het mijn eigen schuld was en er problemen met vriendschappen kon ontstaan die met die persoon verweven waren. Zo erg bang dat ik dus zelf bang was om het aan mijn psycholoog, degene waar alles bij in vertrouwen gezegd moet kunnen worden, niet durfde. Ik hoop dat ik met het delen van mijn verhaal hierover verandering teweeg breng bij anderen. Voornamelijk om in te zien dat het nooit jouw schuld is. Dat het kan helpen om erover te praten, het ook oké is als dit je niet lukt. En dat het hopelijk in de toekomst ook meer serieus genomen zal worden door de (hopelijk snelle) verandering in het rechtssysteem. Maar laten we vooral hopen dat het niet meer nodig hoeft te zijn. Laten we vooral hopen dat het niet meer gebeurd. Alhoewel dat een Utopia is waarvan ik bang ben dat dit nooit echt helemaal nooit meer zal gebeuren. But a girl can dream right?
Fotografie Remco Wesselius
Reacties
Een reactie posten