Nachtrust is niet iets voor ouders, iets voor mama's, geloof ik. Of nou ja in ieder geval niet voor deze mama. In een huis met (mogelijk meerdere) ADHD-ers, is slapen iets wat een uitdaging is geworden. Twee jaar lang is het al een strijd met onze Marvel door te laten slapen en die strijd hebben we nog steeds niet helemaal gewonnen. Of we die strijd ooit nog gaan winnen? Ik betwijfel het.
Ik hoor de woorden nog nagalmen: "Hij gaat echt vanzelf wel een keer doorslapen". Maar is dat wel zo? Als ik naar zijn vader kijk, ben ik namelijk bang van niet. Hij heeft slaapproblemen. Of nou ja, in ieder geval als zijn gedachten alle kanten op gaan of als hij een keer van zijn patroon is afgeweken. Ik heb zo'n flauw vermoeden dat dit ook het geval is bij die miniversie van hem.
Inbakeren, een verzwaarde slaapzak, white noise, in eigen bedje leggen en zelfs het eten van een banaan voor het slapen, niets mocht eigenlijk echt baten. Totdat er een bepaald ritme ontstond in de manier van naar bed brengen en het slapen. Het aanhouden van dit ritme, zorgt ervoor dat hij nog steeds niet helemaal doorslaapt maar wel zelfstandig weer verder gaat slapen en dat is al een hele stap vooruit.
Manlief wilt verder werken naar het iets verder van ons bed vandaan slapen, naar hopelijk in eigen kamer. Alhoewel ik dit ook wel voor hem wil en weet dat het goed is, heb ik na ruim twee (bijna drie) jaar slecht slapen, wel behoefte aan een periode van goed slapen. Wat dus maakt dat ik die stap nu nog niet wil zetten. Maar dan komen die kopzorgen weer: maak ik het ons dan niet nog moeilijker met die overgang?
Ik weet niet zo goed waar ik goed aan doe, maar het is het gesprek wel waard. Wanneer beginnen we er dan wel mee en hoe pakken we dit aan? Een overleg tussen ouders over dit soort dingen is wel op zijn plaats, maar met een impulsieve ADHD-er schiet het er nog wel eens in om dit te doen. Er ontstaat weer een onenigheid tussen manlief en mij. Na een zwaar overprikkelde dag besluit hij ook nog eens het avondeten aan te pakken zonder overleg.
Tijdens het avondeten kijken de twee kleintjes filmpjes op oude telefoons zodat wij rustig kunnen eten, manlief niet telkens zich stoort aan dat er slecht gegeten word of er voeten op tafel komen die er niet horen (want die telefoonzombie's eten wel). Allemaal prikkels die ik er echt niet bij kan hebben aan het einde van de dag.
Manlief besloot uitgerekend op zo'n dag impulsief alleen om dit aan te pakken. Hij wilt namelijk dat zij én goed eten, én netjes blijven zitten én niet op die telefoontjes filmpjes kijken. Hij verzocht dus om deze direct weg te leggen, zonder overleg met mij, zonder voorbereiding naar mij en de kinderen en was vervolgens wel nog bezig in de keuken met zijn eten afmaken. Toen brak bij mij de hel los. Ik ben het zat. Ik kan dit niet. En daar komt ze, het kleine kind met haar driftbui. Boos schreeuwend en huilend.
Het voelt beschamend om als ouder, als moeder, als volwassene je emoties niet onder controle te kunnen houden en tekeer te gaan als een klein kind. Hoe kan ik zo mijn kinderen het goede voorbeeld geven om om te gaan met hun emoties? Het voelt voor mij heel vreemd om dit van hun te vragen/te verwachten. Ik ervaar immers zelf ook problemen hiermee. Daarom leer ik onze kinderen dat het oké is om hulp te accepteren hierin. Uiteindelijk komen we gezamenlijk wel bij een oplossing. Iets wat voor ons allemaal werkt. We moeten er alleen iets harder ons best voor doen en het kost iets meer tijd.
Reacties
Een reactie posten