Op het schoolplein overhoor ik een gesprek van een moeder die op het matje is geroepen door school. Een ieder zou zich opgelucht voelen om te horen dat het niet zijn of haar kind is, maar niet deze mevrouw hier. Nee deze mevrouw zou dit als het reddende middel zien. Hetgeen wat de hulpverleners, school en doktoren over die streep halen om onze Tyler te laten testen.
"Tyler heeft een terugval." "We laten hem maar een extra jaartje kleuteren" "Misschien is het maar beter om een zwempauze in te lassen". "Hij is nog te jong". "Hij is nog te speels". "Het hoort ook wel bij de leeftijd". Uiteraard snap ik die bevindingen wel, want ja je wilt het beestje niet te snel een naampje geven. Maar ja, het beestje heeft een naampje nodig om de juiste hulp te krijgen. Cognitieve gedragstherapie bijvoorbeeld dat zou al een wereld van verschil maken. Maar ja, dat is alleen voor kindjes met een "stempeltje". Een stempel die hij dus met man en macht toch niet eerder krijgt.
Daar waar ik door het consultatiebureau te horen kreeg de verwijzing te krijgen, kwam in het evaluatie-gesprek met alle hulpverleners naar voren dat we dus weer terug zijn bij af. Al die moeite die ik erin heb gestoken is voor niets geweest. Ik word dan ook woedend als men verkondigd op internet dat kinderen tegenwoordig snel en te gemakkelijk een labeltje krijgen. Geloof me, ik weet uit ervaring dat dit absoluut niet waar is!
Zoals jullie weten hebben wij onlangs even een ander zwembad met hem uitgeprobeerd waar al gauw geconcludeerd werd dat ik een zwempauze moest inlassen voor hem. Want ja, hij is nog te speels en met zijn hoofd er niet bij. Iets waarvan ik denk: zal dat ooit wel anders zijn dan? Omdat ik nog tegoed had staan op zijn zwempas van het zwembad bij ons in de buurt, besloot ik daar heen te gaan om het tegoed op te maken. Ik schrok toen ik zag dat Tyler ergens in een hoekje alleen aan het spelen was terwijl de juf door ging met de les. Hem geen moment corrigeerde. Dit deelde ik meteen op social media. Het was denk ik de druppel die de emmer liet overlopen maar man wat was ik blij dat ik dat gedaan had!
Kort daarop werd ik gebeld door de manager van het zwembad die met mij wilde kijken naar een oplossing om Tyler ondanks dat hij niet het labeltje krijgt, de hulp kan krijgen die hij nodig heeft! Eindelijk! Iemand die verder kijkt en meedenkt!
"Waarom moet men overal er tegenwoordig een etiket op plakken?" Ik hoor het sommigen van jullie al vragen. Ik snap die vraag niet. Zeker niet als personen die zelf niet zo'n zogezegd "etiket" hebben, dat vragen. Wat maakt dat zo'n persoon daar zo'n afgunst van heeft, dat diegene daar zo op moet reageren? Wellicht komt het door mijn "etiket" dat ik het niet begrijp hoor. Want ik begrijp wel meer niet wat voor die mensen wel begrijpelijk is. Maar ik hou van analyseren. Wat is de beweegreden van deze mensen om dit te doen? Denken ze er iets mee te bereiken of is het gewoon een frustratie waar ze niet goed weten wat ze ermee aan moeten buiten het zo te verkondigen? Want echt weten wat zo'n "etiket" voor positieve verandering teweeg kan brengen, dat weten ze immers niet.
Op internet kan ik mij altijd enorm vermaken met opmerkingen van mensen die ondoordacht zijn. Puur uit emotie of echt alleen uit hun perspectief bekeken worden. Ik heb dat niet. Ondanks wat men denkt over autisme, heb ik juist een onwijs goed inlevingsvermogen. Maar.. Dan moet het wel verklaarbaar zijn. Ik moet het gevoel/de denkwijze er wel bij kunnen snappen. En vaak, in de wereld van neurotypische mensen, is dat niet nodig. Zij begrijpen dat dat gewoon puur emotie of hun kijk is en hoeven het gevoel/de denkwijze erachter niet te weten. Juist omdat zij net zo zijn. Zij staan achter hun gevoel en denkwijze en het zal ze geen reet interesseren als iemand anders het daar niet mee eens is. Ik heb dat niet. Ik fascineer mij echt over neurotypische mensen en die starheid. Ik kan het mijzelf namelijk helemaal niet voorstellen hoe zoiets zou zijn. Ik probeer mijzelf altijd te verplaatsen in een ander. Het duurt soms wel lang tot ik er ben, dat wel. Maar ik probeer er altijd te komen.
Wat ik over mijn "etiket" kan vertellen? Voor mij was het een verademing. Velen zeggen vaak een puzzelstuk die op zijn plek valt, maar ook dat omschrijft het niet. Dat zou zeggen dat ik altijd iets gemist heb, wat ik nu gevonden heb. Ik heb niks gevonden wat ik kwijt was. Ik ben al mijn hele leven autist. De puzzel was altijd al heel, alleen zag ik de puzzel niet zoals hij was. Ik was te druk bezig met mijn gehele puzzel met die van anderen te vergelijken, puzzels die zich geen seconde onvermde om mij (voor zover ik weet).
Ik heb met mijn diagnose gewoon eindelijk antwoord op mijn vragen. Waarom voel ik mij zo anders, waarom voel ik zoveel en waarom kan ik mijn gevoel alleen goed onder woorden brengen als ik schrijf? Waarom heb ik zoveel moeite met het dagelijks leven, sociale contacten bijhouden/onderhouden en.. Nou ja, zo kan ik nog wel even door blijven gaan.
Nu heb ik een autisme coach, een baan waar ik lekker mezelf kan en mag zijn en die mij niet overprikkeld. Mijn "etiket" heeft mij alleen maar voordelen opgeleverd. Daarom snap ik het niet als mensen vragen "waarom overal een etiket op plakken?" Het voelt voor mij als vragen waarom iemand met kanker chemotherapie onder gaat. Sorry dat ik deze vergelijking maak, maar zo voelt het voor mij wel aan. Ik ben blij met mijn etiket en ik wil dit ook voor mijn kinderen die ook overduidelijk ermee struggelen. En je kind zien struggelen elke dag, dat is iets wat geen enkele ouder voor zijn kind wilt.
Reacties
Een reactie posten