Zo'n dag

Je komt uit school en ik zie het aan je gezicht. Het is weer "zo'n dag" geweest. Zo'n dag dat de juf alleen maar vertelde wat je niet mocht doen. Je kon weer niet stil zitten in de kring en terwijl de juf ervan overtuigd was dat je niet luisterde, herinner je je ieder woord en iedere zin. Het verhaal over Jozef en Maria en dat één plus één twee is. De hele route van apenkooien bij gym heb je wel 4 keer meer gedaan als je klasgenootjes en toch, toch weet je dat het niet genoeg is. 

De helft van de dag heb je naar buiten gekeken en gezien dat het van zonnig weer naar regen is gegaan. Dat de concierge de bladeren eindelijk heeft opgeruimd in het waterspeeltoestel die nu droog staat op het schoolplein. Je hebt gedacht aan de zomer en wat voor leuke dingen je allemaal gedaan hebt in de vakantie. "Tyler even opletten dit is heel belangrijk!" hoorde je de juf roepen. Maar je wist even niet meer waar je mee bezig was. Plots is het tijd om even te spelen. Leuk! 

Je bouwt een hele hoge toren van houten blokken en kijkt er trots naar. Je roept de juf maar zij is druk met klasgenootjes en plots rent een klasgenootje tegen je prachtige blokkentoren aan. Je wordt woest en begint te schreeuwen en te huilen. Je bent zo verdrietig. Maar de juf is boos omdat zonder dat jij het je kan herinneren in alle boosheid om je heen geslagen hebt. 

Je staart naar je boek voor je. Alleen de ochtend is nog pas verstreken. Je lichaam wiebelt en wilt bewegen terwijl je hoofd zegt stop ik mag dit niet. Middagpauze eten en drinken. Er zit gelukkig weer hetzelfde in. Een boterham met worst, aardbeien en siroop. Precies zoals je het fijn vind. Hierna mag je weer lekker buiten spelen.  

Je speelt je suf met je vriendjes en vriendinnetjes en dan roept de juf. Je weet dat je naar binnen moet. Maar je hebt geen zin, je wilt nog verder bewegen omdat je lijf zegt dat hij dit moet. De juf wordt een beetje boos en zegt "Tyler, de laatste keer!" Na nog wat staren naar papieren vol met letters en cijfers hoor je dan eindelijk dat verlossende woord. "Kinderen jassen aan en tassen pakken, de schooldag is klaar!". 

Je pakt je jas en tas en weet niet hoe snel je naar mij rennen moet. En ik weet gewoon, ik zie gewoon. Het was weer zo'n dag. Zo'n dag die nooit meer gebeuren moet.

Dit verhaal is niet berust op feiten, maar had het nagenoeg wel kunnen zijn. Onze zoon staat op de wachtlijst voor een test op neurodiversiteit. Een wachtlijst van bijna een jaar. Hij zit als 6,5 jarige voor de 2e keer in het 2e kleuterjaar na het 1e jaar ook twee keer te hebben gedaan. En met de vorderingen van dit jaar, zou hij nog een 3e keer in het 2e jaar moeten blijven zitten en zijn er twijfels of deze school wel geschikt voor hem is. Als ik hem uit school haal voelt het zoals dit verhaal voelt. Althans ik hoop dat ik dat gevoel over kan brengen. Gelukkig hebben wij veel hulpverleners om ons heen (ook nog van onze oudste zoon met ASS), waardoor er toch al het één en ander geregeld kan worden. Maar ik besef maar al te goed dat niet iedereen dit geluk heeft. En dat er teveel neurodiverse kinderen op een te lange wachtlijst staan en te laat worden ondersteund. Neurodiversen lopen eigenlijk nog altijd een streepje achter. En met alle kennis en ontwikkelingen van vandaag de dag, vind ik dat een kwalijke zaak.