De avonturen van de loedermoeder

En nee dat is geen spelfout. Dankzij hulpverleners kwamen we, nou ja ik, op het stukje KOPP-trainingen voor de kinderen. KOPP wat is dat nu weer?  KOPP/KOV staat voor Kinderen van Ouders met Psychische Problemen (KOPP) en Kinderen van Ouders met Verslavingsproblemen (KOV). Het kan gaan om één of beide ouders. De problematiek van de ouder(s) heeft vaak gevolgen voor het hele gezin.  In Nederland groeien ongeveer 900.000 thuiswonende kinderen onder de 18 jaar op met een ouder met psychische problemen en/of een verslaving. Dat is ongeveer 1 op de 4 kinderen. Naast deze minderjarige kinderen zijn er ook (jong)volwassenen met ouders die psychische problemen of verslavingsproblemen hebben.  KOPP/KOV kunnen onder andere te maken krijgen met onvoorspelbaar gedrag van de ouder(s) of soms onveilige situaties, minder emotionele ondersteuning op leuke én moeilijke momenten, veel taken in het huis overnemen die niet passen bij hun leeftijd en zich (overmatig) zorgen maken over hun ouder(s) en schul

Wie de uitspraak "slapen als een baby" heeft verzonnen, had zelf geen baby! Met een beetje geluk slaapt je baby 3 á 4 uurtjes achter elkaar en met heel veel geluk mag je een hele nacht doorslapen! Maar zelfs dan kan je baby ineens door bijvoorbeeld ziekte, een sprongetje of door slaapregressie ineens vaker wakker worden.  Slaapregressie? Wat is dát nu weer? Ik had er ook nog nooit eerder van gehoord, maar zal het je eens uitleggen. Het is een periode waarin je baby ineens veel minder en korter kan slapen. Als je kleine overdag aan het oefenen is met motorische ontwikkeling zoals het omrollen naar de buik (of in ons geval zichzelf omhoog proberen te trekken met alleen zijn buikspieren!) dan moet je kleine die vaardigheden 's nachts verwerken. Je jleine blijft de nieuwe vaardigheid in zijn slaap als het ware hethalen terwijl hij eigenlijk moet slapen en is daarom dus (helaas) ook vaker wakker.   Is het geen sprongetje? Ik dacht hieraan want tijdens een sprongetje kan je bab

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf. Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen! Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s