Alles begon spontaan en natuurlijk, mijn vruchtwater brak om 1 uur in de nacht en rond 3 uur ergens begonnen mijn eerste weeën. Met een gigantische lach liep ik daar rond. Alles ging zoals 'gepland' en met 41 weken en 5 dagen zwangerschap was ik er dan ook wel helemaal klaar voor! De kans in een badbevalling die ik zo graag wilde leek een stuk dichterbij want ik hoefde niet aan de weeënopwekkers dacht ik.. Had ik nu maar niet te vroeg gejuicht..
Na het breken van mijn vliezen kwam er nog geen wee dus ging ik even douchen. Het breken van de vliezen, het klinkt alsof je een hele plas water gaat verliezen. Dit was bij de geboorte van mijn oudste wel zo. Echter was ik toen 38,5 week zwanger. Ik denk dat hij wellicht toen nog niet helemaal ingedaald was. Dit keer was het, zoals bij de meeste gevallen heb ik begrepen, kleine straaltjes. Bij mijn middelste hebben ze mijn water moeten breken. Ik wist het dan ook even eerst niet te plaatsen en wilde nog niet te snel in mijn handjes klappen. Maar toen het bleef gebeuren, wist ik genoeg. Ik heb gepoogd na de douche met een maandverband in verder te gaan slapen, maar om 3 uur begonnen dus mijn weeën en ze kwamen best snel al om de vijf minuten. Ik begon steeds enthousiaster te worden. De verloskundige gebeld en die kwam rond half 4 zo'n beetje op controle.
Alles leek de goede kant op te gaan. Nog niet meer ontsluiting, maar de weeën werden wel frequenter en heftiger en aangezien ik hele filmploeg en geboortefotografe bij mijn bevalling kreeg, besloten wij alvast naar het ziekenhuis te gaan. Daar ging alles ook goed, wel langzaam maar zeker kwam ik dan toch in mijn prachtige bevalbad. Wat was dat heerlijk zeg! En wat een prachtige kamer! ik was helemaal in de zevende hemel, het ging gebeuren! Ik had totaal geen besef van al die mensen om mij heen en was mij aan het focussen om ons zoontje te gaan ontmoeten.
De tijd tikte door, de weeën werden heftiger en ik emotioneler. Mijn schoonmoeder kwam bij ons in het ziekenhuis omdat wij in alle haast de maxi cosi waren vergeten, maar uiteindelijk is zij erbij gebleven en heeft zij mij geholpen. Tranen schoten in mijn ogen toen ze kwam. Mijn man en zijzelf wisten waarom. "Een beetje vroeg voor kraamtranen" hoorde ik de verloskundige nog zeggen, maar mijn man en schoonmoeder zeiden al in koor "oma". Het verdriet van het verlies van mijn man zijn oma kwam even zo hard aan. Ik zag beelden van haar bezoek aan onze andere twee zoons voorbij schieten. Het besef dat zij deze zoon nooit zal zien kwam nu pas écht aan en we begonnen allemaal te huilen.
Toen werd het allemaal nog emotioneler.. om 12 uur 's middags was ik al een aantal uren blijven hangen op 5cm ontsluiting, de weeën zo heftig dat ik oververmoeid begon te raken en ook leken ze niks te doen. Toen kwam dat ene helse woord: weeënopwekkers. Ik wist dat ik mijn droombevalling gedag kon zeggen en dat mij heel wat te wachten stond. Bij de geboorte van onze oudste zoon kreeg ik namelijk deze ook en dit heb ik niet als prettig ervaren. Zo genoot ik er ook van dat ik in dat bad niet aan allemaal draadjes vastgeketend zat aan het bed. Nu dus wel.
Twee infusen, één opwekkers en één pijnstilling, elektroden op het hoofdje van onze man, een band om mijn buik, een bloeddrukmeter om mijn arm en zo'n ding op mijn vinger. Dit was niet waar ik op gehoopt had. Met al die vermoeidheid, pijn en verdriet ging ik door. Nog wilde het niet doorzetten, bleef ik hangen op de 8cm. Er werd voor de derde keer besloten om mijn blaas te legen. Ik heb dus ook drie katheters meegemaakt en toen.. Toen ging het ineens heel hard. Ik kreeg persweeën! Met al dat laatste beetje kracht heb ik alles gegeven wat ik nog had en toen.. toen was hij daar dan eindelijk! Wat een immens geluk voelde ik! Iedereen! Mijn man, de filmploeg, fotografe, mijn schoonmoeder.. Alles kwam op dat moment binnen of was al binnen en bij iedereen schoten de tranen van immens geluk in de ogen. Wat was dit prachtig om te zien. Dat zoveel mensen die zo lang mij hebben bijgestaan en deze strijd voor mij gemakkelijker hebben gemaakt en vastgelegd hebben. Ik hoor de woorden nog "dat jij daar nog allemaal zin in hebt bij je bevalling", maar ik had het niet anders gewild. Ik ben zo benieuwd naar alle beelden. Ik wed dat ze prachtig zijn en wat voelt het heerlijk als je zoveel steun hebt om je heen om die ellende van draden, infusen, toeters en bellen om je heen!
Deze strijd heb ik weer mooi gewonnen en ik heb de hoofdprijs gewonnen. Een prachtige kerngezonde zoon die het hartstikke goed doet vanaf dag één. De hoofdprijs van 3365gr en 50 cm, met een apgarscore van 10, mij toegereikt op 3 november 2019 om 15.55 uur. En ik voel mij zeker een winnaar! Wat een prachtexemplaar!
Na het breken van mijn vliezen kwam er nog geen wee dus ging ik even douchen. Het breken van de vliezen, het klinkt alsof je een hele plas water gaat verliezen. Dit was bij de geboorte van mijn oudste wel zo. Echter was ik toen 38,5 week zwanger. Ik denk dat hij wellicht toen nog niet helemaal ingedaald was. Dit keer was het, zoals bij de meeste gevallen heb ik begrepen, kleine straaltjes. Bij mijn middelste hebben ze mijn water moeten breken. Ik wist het dan ook even eerst niet te plaatsen en wilde nog niet te snel in mijn handjes klappen. Maar toen het bleef gebeuren, wist ik genoeg. Ik heb gepoogd na de douche met een maandverband in verder te gaan slapen, maar om 3 uur begonnen dus mijn weeën en ze kwamen best snel al om de vijf minuten. Ik begon steeds enthousiaster te worden. De verloskundige gebeld en die kwam rond half 4 zo'n beetje op controle.
Alles leek de goede kant op te gaan. Nog niet meer ontsluiting, maar de weeën werden wel frequenter en heftiger en aangezien ik hele filmploeg en geboortefotografe bij mijn bevalling kreeg, besloten wij alvast naar het ziekenhuis te gaan. Daar ging alles ook goed, wel langzaam maar zeker kwam ik dan toch in mijn prachtige bevalbad. Wat was dat heerlijk zeg! En wat een prachtige kamer! ik was helemaal in de zevende hemel, het ging gebeuren! Ik had totaal geen besef van al die mensen om mij heen en was mij aan het focussen om ons zoontje te gaan ontmoeten.
De tijd tikte door, de weeën werden heftiger en ik emotioneler. Mijn schoonmoeder kwam bij ons in het ziekenhuis omdat wij in alle haast de maxi cosi waren vergeten, maar uiteindelijk is zij erbij gebleven en heeft zij mij geholpen. Tranen schoten in mijn ogen toen ze kwam. Mijn man en zijzelf wisten waarom. "Een beetje vroeg voor kraamtranen" hoorde ik de verloskundige nog zeggen, maar mijn man en schoonmoeder zeiden al in koor "oma". Het verdriet van het verlies van mijn man zijn oma kwam even zo hard aan. Ik zag beelden van haar bezoek aan onze andere twee zoons voorbij schieten. Het besef dat zij deze zoon nooit zal zien kwam nu pas écht aan en we begonnen allemaal te huilen.
Toen werd het allemaal nog emotioneler.. om 12 uur 's middags was ik al een aantal uren blijven hangen op 5cm ontsluiting, de weeën zo heftig dat ik oververmoeid begon te raken en ook leken ze niks te doen. Toen kwam dat ene helse woord: weeënopwekkers. Ik wist dat ik mijn droombevalling gedag kon zeggen en dat mij heel wat te wachten stond. Bij de geboorte van onze oudste zoon kreeg ik namelijk deze ook en dit heb ik niet als prettig ervaren. Zo genoot ik er ook van dat ik in dat bad niet aan allemaal draadjes vastgeketend zat aan het bed. Nu dus wel.
Twee infusen, één opwekkers en één pijnstilling, elektroden op het hoofdje van onze man, een band om mijn buik, een bloeddrukmeter om mijn arm en zo'n ding op mijn vinger. Dit was niet waar ik op gehoopt had. Met al die vermoeidheid, pijn en verdriet ging ik door. Nog wilde het niet doorzetten, bleef ik hangen op de 8cm. Er werd voor de derde keer besloten om mijn blaas te legen. Ik heb dus ook drie katheters meegemaakt en toen.. Toen ging het ineens heel hard. Ik kreeg persweeën! Met al dat laatste beetje kracht heb ik alles gegeven wat ik nog had en toen.. toen was hij daar dan eindelijk! Wat een immens geluk voelde ik! Iedereen! Mijn man, de filmploeg, fotografe, mijn schoonmoeder.. Alles kwam op dat moment binnen of was al binnen en bij iedereen schoten de tranen van immens geluk in de ogen. Wat was dit prachtig om te zien. Dat zoveel mensen die zo lang mij hebben bijgestaan en deze strijd voor mij gemakkelijker hebben gemaakt en vastgelegd hebben. Ik hoor de woorden nog "dat jij daar nog allemaal zin in hebt bij je bevalling", maar ik had het niet anders gewild. Ik ben zo benieuwd naar alle beelden. Ik wed dat ze prachtig zijn en wat voelt het heerlijk als je zoveel steun hebt om je heen om die ellende van draden, infusen, toeters en bellen om je heen!
Deze strijd heb ik weer mooi gewonnen en ik heb de hoofdprijs gewonnen. Een prachtige kerngezonde zoon die het hartstikke goed doet vanaf dag één. De hoofdprijs van 3365gr en 50 cm, met een apgarscore van 10, mij toegereikt op 3 november 2019 om 15.55 uur. En ik voel mij zeker een winnaar! Wat een prachtexemplaar!
 | ||
| Foto gemaakt door Yvette Groos |
Reacties
Een reactie posten