Het is 8 uur in de ochtend en het voelt alsof ik al een marathon heb gelopen. Vannacht begon het geheel om 1 uur 's nachts al. Ik verschoonde onze pasgeboren baby zoon en legde hem aan voor de borstvoeding. Heel sereen en ontspannend. Zo begon het althans. Hij sliep eindelijk en was voldaan. Prima, kon mama nog even wat gaan drinken en pogen verder te slapen. Nou mooi niet!
Tot zeker vier uur in de ochtend ben ik in de weer geweest met hem, zijn bedje en zijn aankleedkussen te verschonen, hem te voeden en te kalmeren. Uiteindelijk zover gekregen, maar toen had ik nog twee uurtjes slaap voordat ik er weer uit mocht om onze tiener uit bed te roepen en dan ben je weer klaar wakker. Vind het zo knap dat manlief gewoon prinsheerlijk door het geheel heen heeft geslapen. Zo knap, ik ben jaloers!
Vervolgens ga ik iedere ochtend een strijd aan met mijn ADHD-er/autistische puber om zich gereed te maken voor school. Dit is en blijft een gedoe. Ondanks het vaste ritme, die hij oh zo nodig heeft, vergeet hij constant wat hij moet doen en is hij weer binnen een mum van tijd afgeleid. Met zijn theatershow die hij aan het houden is tijdens het aankleden maakt hij zijn peuter broertje wakker en met een beetje pech ook zijn baby broertje.
Zit je dan, in je pyjama onder de spuug en moedermelk, met een baby op je schoot een stuiterende peuter die geen seconde stil kan zitten op zijn stoel, met een puber die je iedere keer weer moet instrueren wat voor taak hij nu weer moet doen, terwijl je koffie koud word en je cornflakes soppig. Terwijl je je baby eventjes neer kan leggen, gaat die wasmachine weer aan met lading ondergespuugde kleding, hydrofieldoeken, spuugdoeken en beddengoed.. Geen schone voedingsbh en wasbare zoogcompressen meer over, dus daar zit je met lekkende borsten die je probeert te stoppen terwijl je je koude koffie opdrinkt. De marathon die ochtend heet. Ik vraag mij echt werkelijk af hoe ik dit allemaal ga doen als ik eenmaal weer moet werken. Maar toch, lukt het ons moeders altijd. Niet even gemakkelijk en echt glamoureus voor de dag komen zit er ook niet bij. Maar het lukt altijd. Ongelooflijk eigenlijk. Ook dat ik hier wakker zit te schrijven met een baby op schoot en een peuter die weer ergens muntgeld heeft gevonden die ik tussen het schrijven door hoorde en weer af heb gepakt.
Toch bijzonder altijd weer hoe alles lukt. Ik verbaas mij iedere dag weer hoe ik hem ben doorgekomen. Maar dan lig je daar in de avond met je peuter en baby in dromenland. En je oudste zoon die van zijn eigen zakcentjes een verjaardagscadeautje heeft gekocht voor je.. En dan voel je alleen maar liefde, heel veel liefde. Het is zwaar, maar oh zo dankbaar voor onze drie heerlijke ondeugende en soms beetje vervelende mannen! Zou mij een leven zonder jullie echt niet voor kunnen en willen stellen!
Tot zeker vier uur in de ochtend ben ik in de weer geweest met hem, zijn bedje en zijn aankleedkussen te verschonen, hem te voeden en te kalmeren. Uiteindelijk zover gekregen, maar toen had ik nog twee uurtjes slaap voordat ik er weer uit mocht om onze tiener uit bed te roepen en dan ben je weer klaar wakker. Vind het zo knap dat manlief gewoon prinsheerlijk door het geheel heen heeft geslapen. Zo knap, ik ben jaloers!
Vervolgens ga ik iedere ochtend een strijd aan met mijn ADHD-er/autistische puber om zich gereed te maken voor school. Dit is en blijft een gedoe. Ondanks het vaste ritme, die hij oh zo nodig heeft, vergeet hij constant wat hij moet doen en is hij weer binnen een mum van tijd afgeleid. Met zijn theatershow die hij aan het houden is tijdens het aankleden maakt hij zijn peuter broertje wakker en met een beetje pech ook zijn baby broertje.
Zit je dan, in je pyjama onder de spuug en moedermelk, met een baby op je schoot een stuiterende peuter die geen seconde stil kan zitten op zijn stoel, met een puber die je iedere keer weer moet instrueren wat voor taak hij nu weer moet doen, terwijl je koffie koud word en je cornflakes soppig. Terwijl je je baby eventjes neer kan leggen, gaat die wasmachine weer aan met lading ondergespuugde kleding, hydrofieldoeken, spuugdoeken en beddengoed.. Geen schone voedingsbh en wasbare zoogcompressen meer over, dus daar zit je met lekkende borsten die je probeert te stoppen terwijl je je koude koffie opdrinkt. De marathon die ochtend heet. Ik vraag mij echt werkelijk af hoe ik dit allemaal ga doen als ik eenmaal weer moet werken. Maar toch, lukt het ons moeders altijd. Niet even gemakkelijk en echt glamoureus voor de dag komen zit er ook niet bij. Maar het lukt altijd. Ongelooflijk eigenlijk. Ook dat ik hier wakker zit te schrijven met een baby op schoot en een peuter die weer ergens muntgeld heeft gevonden die ik tussen het schrijven door hoorde en weer af heb gepakt.
Toch bijzonder altijd weer hoe alles lukt. Ik verbaas mij iedere dag weer hoe ik hem ben doorgekomen. Maar dan lig je daar in de avond met je peuter en baby in dromenland. En je oudste zoon die van zijn eigen zakcentjes een verjaardagscadeautje heeft gekocht voor je.. En dan voel je alleen maar liefde, heel veel liefde. Het is zwaar, maar oh zo dankbaar voor onze drie heerlijke ondeugende en soms beetje vervelende mannen! Zou mij een leven zonder jullie echt niet voor kunnen en willen stellen!
Reacties
Een reactie posten