Daaaahaaag daaahaaag Zw.. Oh nee, Roetveeg Piet! Wat ben ík blij dat Sinterklaas er weer op zit zeg! Het geheel begon al toen ik van mijn schuldhulpverlening geen geld kreeg voor cadeautjes. Kom op zeg! Gelukkig was de bewindvoerder van mijn man wat guller en met wat van mijn verjaardagsgeld erbij kon ik dan gelukkig nog wel wat halen.
Mijn arme (nou ja ze hebben eigenlijk genoeg) kindjes konden hun schoen wel zetten maar konden maar één schoencadeautje krijgen en het lekkers heb ik maar verspreid over de dagen (altijd handig zo'n zak met chocolademunten en -kikkers)..
Toen kwam het volgende. De suprise. Met niet veel centen te besteden en dus ook weinig knutselmateriaal in huis moest ik wat bedenken. Het kindje vond, net als Jason, Pokemonkaarten leuk dus had ik verzonnen om een grote Pokémonkaart te maken van een cornflakesdoos. Jason is een plaatje gaan zoeken en heeft hem zelf op de doos geplakt en eromheen getekend om het écht te doen lijken op een Pokémonkaart. We hadden eem bedrag van 5 euro gekregen, maar die kaarten zijn op zijn goedkoopst in de winkel 6 euro en aangezien ik het sneu vond om maar één cadeautje erin te doen, deed ik er ook een zak chocolademuntjes in. Och die twee euro meer had ik er dan ook wel voor over. Jason was helemaal tevreden over zijn kunstwerk en kon niet wachten om zijn suprise te krijgen!
Toen kwam dé dag op school. Even drie kids klaar stomen om naar school te gaan om naar Sinterklaas te kijken, pfoe! Dan nog een hond uitlaten en zelf nog eten. Ik ben expres maar wat vroeger uit bed gegaan. Ik was zo slim om Marvel, mijn baby van een maand oud, in de draagdoek mee te nemen en op Tyler na had ik ze zelfs zover om een pietenmuts op te zetten (geloof me, dat was nog best een dingetje).
Eenmaal aangekomen in die stervende kou met drie kids, zag ik mijn oudste twee glunderen bij de komst van Sinterklaas. De mond van mijn middelste zoon Tyler stond open van verbazing en ging niet dicht totdat we weg gingen. Althans.. dicht niet, want hij wist dondersgoed dat we langs de winkels moesten en daar krijgt hij (bijna) altijd een donut. Helemaal blij met zijn buit (en ik met mijn boodschapjes) gingen we naar huis en heb ik een heerlijke middag gehad. Marvel sliep als een roosje en ik heb dus mijn hele huishouden weer kunnen bijwerken. Het was alsof er een bom in ons huis was ontploft!
Toen kwam mijn oudste van school thuis.. Het huilen stond hem nader dan het lachen want hij had een cadeaubon in zijn suprise gehad. Een cadeaubon?! Serieus?! En dan heb ik al die moeite gedaan?! Ik was woedend en helemaal ontdaan van het verdriet van mijn oudste zoon. Uit woede plaatste ik dit geheel op social media en toen.. Toen brak de pleures uit. Wat een reacties! Blijkbaar werd het door bepaalde personen goed gevonden dat dit gebeurde. Al had ik dat geweten, had ik hetzelfde gedaan. Ach wat lul ik.. Ik zou dat nooit over mijn hart verkrijgen te doen. Door sommigen werden de ouders/het kuns verdedigd omdat ik blijkbaar iets heel slechts had gedaan met het posten op internet. Kon mij niet herinneren dat ik er een naam bij had gezet?
Ik had heel wat los gemaakt bij iedereen blijkbaar, maar goed daar ben ik onderhand pro in geworden geloof ik. Al met al sta ik nog steeds achter mijn mening en in het delen hiervan. School zou hiermee ook aan de slag gaan zei mijn oudste want blijkbaar vond niet alleen ik, maar ook de leerkrachten, dit niet kunnen. Een suprise, het woord zegt het al, hoort een verrassing te zijn. Niet een cadeaubon waar je dus zelf wat mee moet gaan halen. Over de suprise zelf ga ik maar niet spreken. Hij heeft hem omschreven en op school laten liggen. Dit zegt eigenlijk al meer dan genoeg lijkt mij.
Gelukkig is het meer dan goed gemaakt en klopte Sinterklaas en zijn Pieten op de deur waar een zak vol cadeautjes achter stond waaronder ook dé Pokémonkaarten waar Jason om gevraagd had! Gelukkig! Heerlijk avondje was gekomen. Niet voor Marvel want die heeft de hele avond liggen spugen en huilen (mama bijna ook van ellende) maar die andere twee hebben zich prima vermaakt met hun nieuwe speelgoed. Maar nu iedereen slaapt, nu ik dit schrijf, en terug kijk naar de filmpjes van de jongens die de cadeautjes uitpakten.. zie je pas waar het allemaal om gaat. Die blije gezichten! Het gaat niet om wat ze krijgen, als ze maar wat krijgen. Wat persoonlijks, zodat ze weten dat er aan ze gedacht word. Dat ze ertoe doen. Daar gaat het allemaal om. Dat kan een chocoladeletter zijn van de beginletter van hun eigen naam. Desnoods wat zelfgemaakt. Maar uiteindelijk gaat het om de moeite die er in hun word gestoken en ik ben blij dat alles uiteindelijk toch nog goed is gekomen. Maar nu mag u weer heel gauw terug naar Spanje Sinterklaas! Ik ben er helemaal klaar mee! En Marvel ook, kijk maar!
Mijn arme (nou ja ze hebben eigenlijk genoeg) kindjes konden hun schoen wel zetten maar konden maar één schoencadeautje krijgen en het lekkers heb ik maar verspreid over de dagen (altijd handig zo'n zak met chocolademunten en -kikkers)..
Toen kwam het volgende. De suprise. Met niet veel centen te besteden en dus ook weinig knutselmateriaal in huis moest ik wat bedenken. Het kindje vond, net als Jason, Pokemonkaarten leuk dus had ik verzonnen om een grote Pokémonkaart te maken van een cornflakesdoos. Jason is een plaatje gaan zoeken en heeft hem zelf op de doos geplakt en eromheen getekend om het écht te doen lijken op een Pokémonkaart. We hadden eem bedrag van 5 euro gekregen, maar die kaarten zijn op zijn goedkoopst in de winkel 6 euro en aangezien ik het sneu vond om maar één cadeautje erin te doen, deed ik er ook een zak chocolademuntjes in. Och die twee euro meer had ik er dan ook wel voor over. Jason was helemaal tevreden over zijn kunstwerk en kon niet wachten om zijn suprise te krijgen!
Toen kwam dé dag op school. Even drie kids klaar stomen om naar school te gaan om naar Sinterklaas te kijken, pfoe! Dan nog een hond uitlaten en zelf nog eten. Ik ben expres maar wat vroeger uit bed gegaan. Ik was zo slim om Marvel, mijn baby van een maand oud, in de draagdoek mee te nemen en op Tyler na had ik ze zelfs zover om een pietenmuts op te zetten (geloof me, dat was nog best een dingetje).
Eenmaal aangekomen in die stervende kou met drie kids, zag ik mijn oudste twee glunderen bij de komst van Sinterklaas. De mond van mijn middelste zoon Tyler stond open van verbazing en ging niet dicht totdat we weg gingen. Althans.. dicht niet, want hij wist dondersgoed dat we langs de winkels moesten en daar krijgt hij (bijna) altijd een donut. Helemaal blij met zijn buit (en ik met mijn boodschapjes) gingen we naar huis en heb ik een heerlijke middag gehad. Marvel sliep als een roosje en ik heb dus mijn hele huishouden weer kunnen bijwerken. Het was alsof er een bom in ons huis was ontploft!
Toen kwam mijn oudste van school thuis.. Het huilen stond hem nader dan het lachen want hij had een cadeaubon in zijn suprise gehad. Een cadeaubon?! Serieus?! En dan heb ik al die moeite gedaan?! Ik was woedend en helemaal ontdaan van het verdriet van mijn oudste zoon. Uit woede plaatste ik dit geheel op social media en toen.. Toen brak de pleures uit. Wat een reacties! Blijkbaar werd het door bepaalde personen goed gevonden dat dit gebeurde. Al had ik dat geweten, had ik hetzelfde gedaan. Ach wat lul ik.. Ik zou dat nooit over mijn hart verkrijgen te doen. Door sommigen werden de ouders/het kuns verdedigd omdat ik blijkbaar iets heel slechts had gedaan met het posten op internet. Kon mij niet herinneren dat ik er een naam bij had gezet?
Ik had heel wat los gemaakt bij iedereen blijkbaar, maar goed daar ben ik onderhand pro in geworden geloof ik. Al met al sta ik nog steeds achter mijn mening en in het delen hiervan. School zou hiermee ook aan de slag gaan zei mijn oudste want blijkbaar vond niet alleen ik, maar ook de leerkrachten, dit niet kunnen. Een suprise, het woord zegt het al, hoort een verrassing te zijn. Niet een cadeaubon waar je dus zelf wat mee moet gaan halen. Over de suprise zelf ga ik maar niet spreken. Hij heeft hem omschreven en op school laten liggen. Dit zegt eigenlijk al meer dan genoeg lijkt mij.
Gelukkig is het meer dan goed gemaakt en klopte Sinterklaas en zijn Pieten op de deur waar een zak vol cadeautjes achter stond waaronder ook dé Pokémonkaarten waar Jason om gevraagd had! Gelukkig! Heerlijk avondje was gekomen. Niet voor Marvel want die heeft de hele avond liggen spugen en huilen (mama bijna ook van ellende) maar die andere twee hebben zich prima vermaakt met hun nieuwe speelgoed. Maar nu iedereen slaapt, nu ik dit schrijf, en terug kijk naar de filmpjes van de jongens die de cadeautjes uitpakten.. zie je pas waar het allemaal om gaat. Die blije gezichten! Het gaat niet om wat ze krijgen, als ze maar wat krijgen. Wat persoonlijks, zodat ze weten dat er aan ze gedacht word. Dat ze ertoe doen. Daar gaat het allemaal om. Dat kan een chocoladeletter zijn van de beginletter van hun eigen naam. Desnoods wat zelfgemaakt. Maar uiteindelijk gaat het om de moeite die er in hun word gestoken en ik ben blij dat alles uiteindelijk toch nog goed is gekomen. Maar nu mag u weer heel gauw terug naar Spanje Sinterklaas! Ik ben er helemaal klaar mee! En Marvel ook, kijk maar!
Reacties
Een reactie posten