"Wat is nu een echte loedermoeder?" vroeg een mede-(loeder)moeder mij een tijdje geleden. Nou ja, ik denk dat we allemaal wel een stuk loeder in ons hebben zitten eerlijk gezegd, maar de echte betekenis luidt als volgt:
"Een loedermoeder is iemand die steken laat vallen wat betreft de verzorging van de kinderen en het huishouden. Een loedermoeder is een imperfecte moeder die af en toe het huishouden en de verzorging van de kinderen laat versloffen. Een loedermoeder is per definitie geen slechte moeder, maar een moeder die op sommige momenten een steekje laat vallen."
(Bron: www.ensie.nl)
Wat ik hieraan wil toevoegen is dat ik ook van mening ben (mijn mening hè mensen, niet gelijk allemaal aanvallen!) dat je pas echt jezelf loedermoeder kan noemen als je erkent dat je die steekjes laat vallen en mede-loedermoeders ook lekker laat 'loederen'. Nog steeds te vaak zie ik het gebeuren in groepen speciaal voor 'loedermoeders' dat er moeders volop tegen de 'loederposts' in gaan. Laat elkaar lekker met rust moeders. Het leven als moeder is al zwaar zat, met al die stuiterende koters, mannen die nu massaal aan de mannengriep lijden.. Al die afspraken van school en hobby's, gastouder/kinderopvang, tandarts, consultatiebureau, huisarts voor de zoveelste griep van dit jaar ("als het maar geen Corona is!" - paniekerige toestanden).. Dan niet te vergeten je eigen werk, je huishouden en nou ja ga zo maar door!
Zullen we elkaar dan op social media een beetje rust gunnen? Een plek geven aan elkaar waar we gewoon even lekker niet perfect hoeven zijn? Dat verdienen we toch allemaal? Want zeg nou eerlijk. Moeder zijn is zwaar. Loedermoeder of niet. Alhoewel ik nog steeds van mening ben dat we allemaal wel wat loeder in ons hebben zitten nogmaals. Alleen met social media en schoolpleingesprekken wil toch iedereen als een 'perfecte' moeder overkomen. Alles 'zoals het hoort'. Volgens de 'standaarden'. Althans dat is wat ik zie gebeuren.
Gelukkig doe ik daar al een flinke tijd niet aan mee. Ik heb mijn innerloedermoeder omarmt en dat geeft mij zoveel meer rust in mijn leven. Dan maar geen geweldig Instagram-waardig huis. Dan maar iedere dag was in de wasmand om op te vouwen op het hoekje van de bank en een rekje met kleding te drogen op de deur van de kinderkamer. Gewoon omdat ik geen zin heb om iedere dag die was te doen.
Dan maar een man die kookt, omdat ik een ramp ben in koken. Oh wacht.. Dat is alleen maar ideaal! Dan maar een warhoofd die zo nu en dan afspraken vergeet. Zo ben ik nu eenmaal.
Ik heb het allemaal leren accepteren en zoals ik al eerder zei omarmen. Ik schrijf erover en vind het leuk als andere moeders herkenning vinden in mijn verhalen. Dat ze weer even kunnen ademhalen van het 'perfect' proberen zijn en gewoon lekker de waarheid kunnen vertellen. Die opluchting en dankbaarheid doet me goed. En ik, ik kan gewoon mezelf zijn. Mijn chaotische loeder-zelf. En wat voelt dat heerlijk!
Reacties
Een reactie posten