Bedreigd

Even een frisse neus gehaald met de jongens en fris was die zeker! Brr! Maar ja na aanrader van ons maatschappelijk werkster toch maar gedaan zodat met name onze kleuter Tyler even zijn energie kwijt kan en dat is nodig geloof me! Ik was eigenlijk aan het twijfelen om het te vertellen, want ergens schaamde ik mij ervoor, maar aangezien ik van meerdere (loeder)moeders gelijksoortige verhalen heb gehoord, durf ik het toch uit te spreken. Tyler heeft mij bedreigd. Of het echt gemeend was, of hij echt weet wat hij gezegd heeft? Ik denk het niet. Maar dat maakt het niet minder zwaar. 

"Ik ga een gevaarlijke mes pakken en jou dood maken!" schreeuwt Tyler boos naar mij toe. Uit schrik en eigenlijk gewoonweg van verbazing reageer ik niet eens op deze toch wel kwalijke bedreiging. Het duurt dan ook even voordat ik dit überhaupt besproken heb met mijn man die vervolgens met onze kleuter in gesprek gaat. Maar die lijkt zich het incident helemaal niet te herinneren. 

De dagen erna is het Kerst. Super veel prikkels natuurlijk die het humeur van onze kleuter niet bepaald verbeteren. Hij lijkt alleen maar nóg kwader, hyperactiever maar eigenlijk ook oververmoeid. Iets waar ik eigenlijk zelf ook behoorlijk last van heb. 

Constant is het een strijd met alles, vanaf het moment dat hij wakker wordt tot het moment dat hij van ellende in slaap valt. "Ik ga dit gooien naar je dalijk hè!" Waar komt die agressiviteit toch vandaan? Het is niet dat hij zo'n verschrikkelijke Kerst heeft gehad. Dat ik nooit doe wat hij van mij vraagt. Is het dan toch het missen van school dankzij Corona? Is het dan toch dat hij ineens zijn juf kwijt is van school omdat zij weg is in januari maar die laatste dagen in december ineens weg vielen en hij via een videoboodschap haar afscheid heeft gehad? Nou ja het feit dat ik amper naar buiten ga met hem zal daar ook zeker mee te maken hebben. Maar hij is sowieso ook met mijn moeder een paar keer mee geweest en was daarna net zo dwars. Het enige verschil is dat hij dan net even iets minder energie heeft.

Gelukkig hebben wij een hele lieve maatschappelijk werkster die geregeld heeft dat Tyler straks toch een paar daagjes naar school kan om ons gezin te verlichten. Want het is nu niet dat wij ook bepaald psychisch draagvlak hebben om dit er nog eens bij te hebben. We kampen nog steeds beiden met PTSS waarbij de behandeling door de crisis is stil komen liggen. We hebben nog steeds geldproblemen die ons geestelijk ook zo vermoeien. We hebben nog steeds twee familieleden in het ziekenhuis liggen met Corona en ik heb nog steeds paniekaanvallen zodra ik een winkel in loop waar iedereen een mondkapje draagt. Ik ben er inmiddels door mijn psycholoog achter dat ik blijkbaar een angststoornis heb ontwikkeld doordat het geheel mijn verleden weer naar boven heeft gehaald. Zodra ik denk aan weer te moeten gaan werken in de winkel begint mijn hart steeds sneller te kloppen, krijg ik een brok in mijn keel en krijg ik het spaansbenauwd. Ik ben er nog lang niet. Dat is één ding wat ik wél zeker weet.