En dat zijn het. Donkere dagen. Niet alleen is het letterlijk sneller donker, maar op de één of andere manier, zoals een vriendin van de week beaamde, zijn deze laatste maanden van het jaar voor ons altijd zwaar. Er gebeuren altijd dingen die heftig zijn op emotioneel vlak zoals nu met mijn schoonvader en tante die slecht in het ziekenhuis liggen met C.
Daarnaast lijkt het haast wel een gewoonte dat we aan het eind van het jaar financiële tegenliggers krijgen. Dan komt er nog de druk van die zogenaamde vrolijke feestdagen die hier meer onaangename prikkels veroorzaken dan écht vreugde en bijna al onze verjaardagen zijn dan ook nog eens rond die "gezellige feestdagen".
Vanochtend bracht ik de twee oudste jongens naar school en de jongste naar de gastouder. Toen ik naar huis liep schoot ik vol met tranen. Want pas als die kinderen er niet zijn, merk je pas écht hoe je je voelt. Alhoewel je het wel duidelijk kan merken aan mijn opvliegendheid (met name in de ochtend), hou ik mijzelf en gevoelens toch automatisch wat meer in als ik met mijn kinderen ben. En ik denk, weet haast zeker, dat vele moeders dit zullen beamen.
Vooral onzekerheid over de toekomst is hetgeen waar ik veel over heb zitten malen vandaag. De mondkapjesplicht legt een bepaalde druk hierop en niet wetende hoe lang deze shit show nog door gaat. Ik heb niet zozeer zelf een probleem met het dragen van een mondkapje maar dat andere mensen massaal een mondkapje dragen is nu juist het probleem bij mij. Vooral die stoffen mondkapjes in combinatie met de wintermutsen halen bepaalde gevoelens bij mij op. Een paar jaren geleden ben ik overvallen met vuurwapen door iemand die een bivakmuts op had. Het vuurwapen maakt dat ik niet al te dol meer ben op vuurwerk (vooral die harde knallen). Dus het afschaffen van het vuurwerk (sorry voor degenen die dit wél leuk vinden) vind ik meer een zegen dan een vloek. Daarnaast zijn er nog wat dingen omtrent vuurwerk die dit gevoel van vuurwerk niet missen alleen maar versterkt. Net als het kroegen sluiten. Dat heeft ook zijn redenen waarom ik daar alleen maar blij mee ben. Maar iedereen onherkenbaar rond zien lopen met die mondkapjes, dat doet iets met me.
Ik heb vanochtend dan wel eindelijk een afspraak kunnen maken voor het intakegesprek voor de autismetest. Iets wat mij wel al meer rust geeft. Niet zozeer of het waar is of niet wat mijn vermoedens wel zijn. Maar meer rust als in "de volgende stap is gemaakt". Kenmerkend voor autisme bij vrouwen is dat ze camoufleren dus dat het amper opvalt dat zij autisme hebben. Wat ook vaak voorkomt is dat zij hierdoor gemakkelijker en vaker in depressies/burn-outs terecht komen omdat ze eigenlijk altijd bezig zijn zich te gedragen zoals ze denken dat ze moeten gedragen. Volg je me nog? Ja het is lastig. Lastig te herkennen en vooral lastig om (zelf) mee om te gaan. En ik hoop dat zij mij hierbij kunnen helpen. Zelfs als er uit de test komt dat ik het niet heb. Want ik ervaar dezelfde problemen.
"Hoe voel je je vandaag?" is wat vriendinnen mij (gelukkig) vaak vragen. En helaas kan ik ze niet meer vertellen dan: "Het gaat". Wat er eigenlijk op neer komt: "Het gaat niet." Maar gelukkig prikken zij hier ook wel zo doorheen.
 | |||||
| Fotografie Desiree Hofland | Make-up Melanie Wirz | Haarstuk Mir's Portfolio | Jurk Monique Desar |
Reacties
Een reactie posten