Mijn mama is zo vaak verdrietig. Mijn mama is wat sneller boos. Dit maakt mij ook wat sneller boos en ik word er ook best verdrietig van. Ik ga dan huilen, ik ga dan gillen want ik wil dat mama ziet dat zij niet alleen is. Dat zij niet de enige is. Maar mama wordt dan alleen maar verdrietiger of bozer. Ik snap het niet. Ik ga maar even verder met spelen, misschien wordt ze vanzelf weer blij.
Ik klauter op de bank en kijk naar buiten. Ik zie daar mensen lopen en begin te zwaaien. Hé hallo zien jullie mij? Ja, ze zwaaien terug! Zag je dat mama? Ik kijk haar aan en er komt een klein lachje uit. Het werkt!
Ik klim op de tafel. Mama wordt een beetje boos maar ze snapt niet wat ik wil doen. Er is een leuk muziekje die komt uit die zwarte doos waar je ook mensen en dieren op kunt zien. Ik wil dansen en doe dat ook. Het werkt weer! Mama lacht nu harder en ze is weer vrolijk. Oh nee ze krijgt weer tranen in haar ogen! Maar wat gek, ze lacht nog steeds!
Dus ik dans weer verder en ren naar haar toe met een dikke knuffel. Nog steeds van die gekke tranen die over haar wangen rollen. Ik kijk haar een beetje verbaasd aan. Gelukkig ze lacht nog steeds!
Mijn mama is zo vaak verdrietig. Mijn mama is wat sneller boos. Maar als ik zo mijn best blijf doen, dan gaat zij weer lachen. Dan doet ze wel een beetje gek met die rare tranen, maar ze lacht wel weer en dat maakt mij blij. Dus morgen begin ik weer opnieuw.
(Verhaaltje geschreven vanuit de ogen van baby Marvel over mama met PTSS/depressie)
Foto gemaakt door Walter Koopman
Prachtig dit!
BeantwoordenVerwijderen