Onze huizenjacht verloopt zoals bij een ieder ander in deze tijd erg stroef. Een koopwoning kunnen wij voorlopig wel op onze buik schrijven en een sociale huurwoning of urgentie krijgen we al helemaal niet (meer). Wij wonen nu nog in een sociale huurwoning en de woningen waar wij op moeten reageren zijn bijna het dubbele in prijs wat wij nu betalen. Logisch omdat onze salarissen ook omhoog zijn gegaan, maar toch als één heel salaris (en het hoogste) onder bewindvoering valt.. Blijft er dus weinig over om echt op te kunnen reageren. Desalniettemin reageer ik waar ik kan. Niet dat dit veel uitmaakt want ik eindig vervolgens ergens op plek 243.
Daarnaast zijn ze met ons huizencomplex al een geruime tijd een welles nietus spelletje aan het spelen. Bij het betreden van deze woning 11 jaar geleden gaven zij al aan dat deze woningen gesloopt zouden worden. Je voelt je dan ook niet geroepen om het huis dusdanig op te knappen. Natuurlijk wel een likje verf, wat laminaat en de meubels want ja die zijn mee te nemen. Maar zo hebben we nadat de keukenkastdeuren kapot gingen en het hout kapot is gegaan door lekkage van de vaatwasser, niet een nieuwe keuken laten plaatsen. Want ja, we hebben weer bericht dat ze per september weer opnieuw een beslissing gaan maken voor de datum.
En dan leef je dus al 11 jaar in een onafgemaakt huis, wachtend op het verlossende woord van de woonstichting (die je ook nog eens heeft geprobeerd weg te pesten: verhaal voor later) zoekend naar een ander huis om uiteindelijk op plek 243 te belanden. Een huis met maar twee slaapkamers met drie kinderen. Erg vermoeiend al zeg ik het zelf.
Dan fiets ik hier langs de dijk langs villa's waarvan de bewoners vaak nog niet eens thuis zijn en bedenk ik mij wat is deze wereld toch oneerlijk verdeeld. Ik denk dan aan de gezinnen die in armoedige krotten leven in het buitenland en de zwervers in ons eigen land. Zo slecht hebben wij het gelukkig toch nog niet en vanzelf ebt dat gevoel van onrecht weg. Alhoewel dat gevoel van onrecht wel geplaatst is. De wereld is ongelijk verdeeld. Waar een ieder ander trots verkondigd dat zij 350 á 500 euro aan maand uitgeeft aan kleding, verhongerd er een ander gezin. En jezelf kietelen is echt wel nodig don't get me wrong. Maar overdrijven is ook een vak. Geef dan 100 euro kleding uit iedere maand en kijk waar je iemand anders kan helpen met de rest als je het toch hebt. Ik zou het in ieder geval wel doen, als ik het had. Maar ik denk dat je eerst aan de bodem moet hebben gezeten om dit te begrijpen? Alhoewel ik ook geloof dat er genoeg zijn die ook zo denken die wellicht nog nooit aan de bodem hebben gezeten. Vind het alleen erg jammer dat niet iedereen zo denkt.
Reacties
Een reactie posten