Doorgaan naar hoofdcontent

Ik begrijp het niet

 "Maar ik begrijp sowieso niet waarom we ijs gaan halen. Je hebt toch al pakken waterijs gehaald" zeg ik als we langs twee snackbars gelopen zijn die dicht zijn en manlief zegt dat we nog langs het tankstation kunnen gaan. Ik snap het echt niet. Mijn hersenen begrijpen het niet. Ik vind het wel leuk, maar ik kan mijzelf niet weerhouden dit te vragen. "Nou dan toch niet. Ik dacht we doen iets leuks. Dan gaan we wel naar huis". Shit, maar dat was niet de bedoeling. Ik schiet in de verdediging. Maar dat zei ik niet! 

Manlief houdt voet bij stuk en thuis mompelt hij blijkbaar dat we later kunnen gaan. Hij is boos en moet afkoelen. Maar hij is niet de enige. Ik heb niet gehoord wat hij zei én ben laaiend. Waarom begrijpt hij niet wat ik bedoel en al helemaal niet nadat ik hem heb verteld hoe ik het bedoel?! Ik begin met de keuken schoon te maken. Dat doe ik graag als ik boos ben. Alleen dit keer werkt ook dat niet. Ik gooi de pannen op het fornuis om te drogen. Ik maak met het vaatdoekje de grond droog, gooi het doekje in de wasmand in de slaapkamer waar manlief doodleuk zijn serie is verder gaan kijken. 

Ik smijt de slaapkamerdeur dicht. Hij wordt hierom boos en komt naar mij toe in de keuken. Het schreeuwen begint en ik kan niet stoppen. Manlief vraagt te stoppen. Vraagt om rust. Onze oudste zoon zegt dat papa zei dat we later konden gaan en ik voel schaamte. Nog meer onbegrip. Ik pak het karton, glas en de vuilniszak en sleutels. Ik ruim alles op en loop naar het dijkje. Een trapje tussen gras en bloemen en uitzicht op zonsondergang. Ik voel al meer rust. 

Maar ik word lastig gevallen op mijn telefoon. Waar ben je? Ik maak me zorgen! Waarom moet ik hem rust geven, maar krijg ik het zelf ook niet. Waarom begrijp ik de wereld niet en waarom begrijpt de wereld mij niet? Met dikke wallen van het huilen loop ik terug naar huis.

Ze zijn bij het tankstation geweest waar geen ijs was. Ik heb ijs besteld maar het is nog niet binnen en ik heb nog geen bevestiging. Manlief belt naar het restaurant maar die is dicht. Hij belt een ander restaurant om ijs te bestellen en ding dong daar is het ijs wat ik besteld heb en ding dong vlak erna het ijs wat hij besteld heeft. We lachen alledrie hardop en komen niet meer bij. We kijken naar een grappige film. Alles is weer goed. De endorfines zorgen daar wel voor. Maar ik begrijp het nog steeds niet. Waarom hebben we dit ijs als er al ijs in de vriezer ligt? 

Fotografie www.firsttakefotografie.nl 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Als de roze wolk een grijze blijkt

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf. Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen! Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16
Een reactie posten
Meer lezen

Je hebt onze hulp niet nodig

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s
Een reactie posten
Meer lezen

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur
Een reactie posten
Meer lezen